Botopasi
Samen met Anna, Emilie en Ellen, 3 meiden uit Nickerie ben ik met kerst op trip naar Botopasi geweest. Op 24 december zijn we met z’n vieren vanuit Nickerie naar Paramaribo gereisd. De reis duurde door de kerstdrukte echt extra lang en na 5 en een half uur waren we dan eindelijk in Paramaribo. ’s Avonds zijn we nog ff de stad in geweest om wat te eten en voor een kerstborreltje en daarna weer op tijd naar bed. We hebben hier in Parmaribo geregeld dat we met de kerst en met oud en nieuw in een studentenhuis kunnen slapen. Hier wonen studiegenoten van Ellen en met de kerst en oud en nieuw zijn er een aantal stagiaires naar huis gegaan en was er dus plek voor ons. Erg handig.
Op eerste kerstdag om half 8 zijn we uit huis vertrokken richting Botopasi. Rond 8 uur moesten we verzamelen op een centrale plek en van daaruit zouden we vertrekken met de bus. Hier aangekomen zagen we de rest van de mensen van de trip. Help allemaal gezinnetjes met kinderen!! Dat had ik niet verwacht. De reis er naar toe was erg lang en onderweg waren er de nodige probleempjes. Met een bus gingen van vanaf Paramaribo over de Afobakka bauxiet weg richting Atjonie. Onderweg kwamen we er achter dat onze bus wel erg veel olie lekte en moesten we stoppen en konden we niet meer verder. Onder en ander de bus was echt een enorm oliespoor en het was dus echt niet mogelijk om verder te gaan met deze bus. Gelukkig waren we met twee bussen dus moesten we met alle mensen en bagage in 1 bus. Na flink wat proppen is het dan gelukt en gingen we weer verder. Een half uurtje later nam de buschauffeur een verkeerd spoor en raakte van de weg af.
Nu stonden we dus vast in de modder naast de weg. Gelukkig kwam er al snel een ander busje langs die ons wel uit de modder wou trekken. Al met al met flinke vertraging waren we rond half 3 in Atjonie. Vanaf hier moesten we allemaal overstappen op een korjaal en met 3 korjalen zijn we verder gegaan per boot richting Botopasi. ’s Avonds wachtte er daar een heerlijk kerstdiner op ons.
Op Botopasi zaten we in een heel erg mooi resort. Er was een hotel en er ware losse huisjes waarin we sliepen. Tijdens de dagen die daar waren kon je deel nemen aan allerlei trips, maar je kon ook gewoon thuis blijven. Echt een beetje een vakantie gevoel.
Op tweede kerstdag kon je mee gaan met een boswandeling of een dorpenwandeling. Ik heb gekozen om toen mee te gaan met de dorpen wandeling. Hier gingen we wandelen door een aantal dorpen waar nog de echte bosnegers woonden. Bij aankomst van het dorp werden we ontvangen door het dorpshoofd. Eerst moesten we met hem praten, geld geven en hem toestemming vragen om foto’s te maken en daarna konden we rondlopen door het dorp. Het dorp zelf was echt leuk om te zien, de mensen leven hier gewoon ook echt van het jagen en het vissen de vrouwen vermaken zich de hele dag met koken en kleren wassen in de rivier. Heel bijzonder. ’s Middags hebben we weinig gedaan wat spelletjes gespeeld en ’s avonds was er bij het hotel een optreden van een plaatselijke reggaeband. Het waren echt allemaal van die rastafaries in de band en leuke relaxte muziek. Allemaal mensen uit de omgelegen dorpen kwamen ook om te dansen. Het feest ging echt door tot in de late uurtjes. ( rond een uur of 5 ’s nachts stopte de band eindelijk.)
Op de dag na kerst kon je mee naar de Tapawatra watervallen. Per korjaal gingen we nog verder het binnenland in richting het zuiden en na een kleine 2 uur waren we bij de watervallen. De watervallen op zich waren niet heel indrukwekkend qua hoogte, maar wel qua breedte. Bij de watervallen kon je zelf onder de watervallen gaan zitten en overal overheen klauteren enzo. Echt super leuk. En qua weer hadden we echt heel erg veel geluk, want de hele dag scheen de zon en hebben we lekker gezwommen en in de zon gelegen. Ook hebben we nog wat foto’s gemaakt van ons in bikini in de zon met een kerstmuts op! Het is wel echt de meest warme en vreemde kerst die ik ooit gehad heb. De trip was heel erg leuk, maar toch miste ik iedereen in Nederland toch wel heel erg en heeft kerst in ons koude kikkerlandje toch ook wel weer z’n charmes.
De volgende dag was het helaas alweer over en gingen we weer terug richting Paramaribo. Gelukkig ging de terug reis een stuk vlotter en waren we op tijd in Paramaribo.
Op maandag moest ik helaas weer werken, dus om 06.00 ben ik met de taxi naar Nickerie gegaan om hier nog 2 dagen te werken. Op dinsdagmiddag na het werk ben ik weer terug gegaan. Erg veel gereisd dus, maar het ziekenhuis deed erg moeilijk over vrij vragen dus ik heb het maar gewoon geaccepteerd en ben gaan werken. Toen we Nickerie in reden schrok ik best een beetje. Heel Nickerie was onder water gelopen. Aangekomen bij mijn huisje hoorde ik hetgene waar ik al bang voor was, mijn huis onder water gelopen. Gelukkig had mijn buurman alles op mijn bed gezet en had het huis alweer droog gedweild. Ik had geen waardevolle dingen op de grond liggen, dus gelukkig geen echte schade.
En nu op oudejaarsdag ben ik weer in Paramaribo. Tot zondag blijf ik hier om oud en nieuw te vieren en om lekker te winkelen en te genieten van de luxe van de stad.
Ik zal jullie op de hoogte houden hoe mijn oud en nieuw was en voor jullie allemaal een hele fijne jaarwisseling en een goed 2009!!
Groetjes Henrieke
woensdag 31 december 2008
dinsdag 23 december 2008
gevlogen over nickerie
Hallo allemaal,
Het afgelopen weekend had ik geen trips of andere dingen gepland, maar gewoon een rustig weekendje in Nickerie. Wel weer veel leuke dingen gedaan, dus hier komt het verslag:
Op vrijdagmiddag heb ik mezelf eerst een laten verwennen door een schoonmaakster te laten komen om mijn huis een grondige kerstbeurt te laten geven. De schoonmaakster van het ziekenhuis wou wel graag wat bij verdienen en vroeg elke keer of ik geen schoonmaakster nodig had en dus heb ik met haar afgesproken dat ze voor de kerst een keer mocht komen om mijn huis grondig schoon te maken. Vrijdagmiddag was het dus zo ver.
Aan het einde van de middag was mijn huisje helemaal schoon, mijn bed opgemaakt en waren we allebei happy. Voor nog geen 10 euro (en dan heb ik haar nog heel ruim uitbetaald) is mijn hele huis schoongemaakt.
’s Avonds heb ik nog even met Hanneke en Doerga een terrasje gepakt.
Op zaterdagochtend zou ik met Anna en Hanneke gaan hardlopen, maar toen ik wakker werd hoorde ik al dat het keihard regende. Ik wou wel dolgraag hardlopen dus ik heb me gewoon aangekleed en toen kwam het eerste telefoontje al, Hanneke ging niet mee, daarna belde Anna, die ging ook niet mee. Uiteindelijk maar alleen gaan lopen. En tijdens het hardlopen op de zeedijk zag ik dat Ryan een jongen uit het dorp weer aan het vliegen was. Ryan zaait met een landbouwvliegtuig rijst in alle rijstvelden hier. Ik zat te twijfelen om naar de luchthaven toe te lopen en te vragen of ik mee mocht, maar heb er uiteindelijk toch maar vanaf gezien.
’s Middags ben ik samen met Anna en Maureen (Hindoestaans meisje die ik via Geesje heb leren kennen) naar een Hindoestaanse bruiloft geweest. Het was wel weer leuk om mee te maken, maar het was identiek aan de vorige bruiloft. Blijkbaar zijn alle Hindoestaanse bruiloften precies hetzelfde, de hele opstelling was hetzelfde, het eten was precies hetzelfde en uiteraard de huwelijksplechtigheid ook, alleen waren er 2 andere mensen die trouwden. Het was nog steeds wel grappig om mee te maken, maar toch een stuk minder bijzonder als de eerste keer.
’S Avond ben ik samen met Anna nog even naar het pool café gegaan, want we zouden daar met onze salsagroep afspreken. Het was echt erg gezellig en toevallig of niet zag ik daar weer Ryan. De jongen van het vliegtuigje. Dit keer wel alle moed bij elkaar gezameld en heb hem gevraagd of ik mee kon om een keertje te vliegen. Hij vertelde me dat hij op zondagochtend nog een paar kleine vluchtjes had, maar dat het eigenlijk niet toegestaan was dat ik mee ging. Het vliegtuig is namelijk een 1 zitter en hij heeft niet het vliegbrevet om iemand mee te nemen. Na wat slijmen ( ik wist dat hij wel eens vaker vrienden mee had genomen) ging hij toch overstag en mocht ik mee. Woehoe, mijn avond kon niet meer stuk!!!
Op zondagochtend om 08.00 was het dan zo ver en stond ik op de luchthaven. Het was wel grappig om te zien hoe ze eerst het hele vliegthuis volstoppen met allemaal zakken rijst.
Daarna was het tijd om aan boort te gaan, achter de stoel van Ryan was nog een kleine loze ruimte en daar mocht ik dus zitten. Het was ff lastig instappen, maar toen ik eenmaal geïnstalleerd was zat ik prima. Ik had nog aan een ander man daar gevraagd of het handig was mijn fototoestel mee te nemen. Hij zei me dat het niet handig was en dat ik waarschijnlijk weinig zou kunnen fotograferen omdat de ruitjes behoorlijk vies en donker waren. Ik heb hem toen mijn fototoestel gegeven en gevraagd of hij foto’s van mij wilde maken.
Helaas was dat niet zo slim, want tijdens het vliegen had ik perfect uitzicht en kon ik heel erg mooi over de schouder van Ryan naar buiten kijken. Eerst zijn we een paar keer over een aantal rijstvelden gevlogen om rijst te strooien, daarna zijn we nog een rondje over Nieuw Nickerie gevlogen. Echt super gaaf. Het weer was echt prachtig dus ik had echt een geweldig uitzicht over Nieuw Nickerie en over het omliggende landschap. Echt super gaaf. Een beetje jammer van de foto’s maar het was wel een super gave vlucht.
Tegen 12 uur had ik die middag nog met de Chirurg, de Gynaecoloog en met Hanneke afgesproken om naar een Javaanse warung net buiten het dorp te gaan om daar saotosoep te eten. (een soort van kippensoep, maar dan wel veel lekkerder). Het eten was echt super lekker den super goedkoop. ( €1,25 voor een groot bord soep met rijst.)
Het is hier in Suriname voor mij sowieso goedkoper om naar een restaurantje te gaan eten dan zelf in de supermarkt boodschappen te doen en eten te gaan kopen. Dus ik kook hier eigenlijk bijna niet.
Op zondagavond ben ik naar de kerst zangdienst in de schouwburg hier in het dorp gegaan. Het leek me wel leuk om toch een beetje in de kerststemming te komen.
Meteen bij aankomst was ik al erg verrast, van de buitenkant ziet de schouwburg er echt super lelijk uit, maar van binnen was het echt super mooi.
De zangdienst was ook erg leuk, allemaal groepen van kinderen en gospelkoren gingen zingen en samen werden er ook veel kerstliedjes gezongen. Tussendoor werd het kerstverhaal verteld en aan het einde gingen de lichten uit en kon iedereen zijn kaarsje aansteken en zongen we stille nacht in het Engels, Nederlands, Sranan, Javaans en Hindoestaans. Echt super leuk en voor het eerst had ik echt het gevoel dat de kerst eraan komt.
Over kerst gesproken, aanstaande woensdag ga ik richting Paramaribo. Vanuit daar ga ik van donderdag tot zondag op trip naar Botopasie. Op maandag ik dan weer terug naar Nickerie om nog 2 dagen te werken en met oud en nieuw ga ik weer richting Paramaribo om daar Oud en Nieuw te vieren. Drukke en leuke vooruitzichten dus.
Ik hou jullie op de hoogte hoe het was en vanuit Suriname wil ik iedereen een hele fijne kerst en een goed 2009 wensen, oftewel;
wan switi krisneti Nanga wan boen njoenjari!!!
Groetjes Henrieke
Het afgelopen weekend had ik geen trips of andere dingen gepland, maar gewoon een rustig weekendje in Nickerie. Wel weer veel leuke dingen gedaan, dus hier komt het verslag:
Op vrijdagmiddag heb ik mezelf eerst een laten verwennen door een schoonmaakster te laten komen om mijn huis een grondige kerstbeurt te laten geven. De schoonmaakster van het ziekenhuis wou wel graag wat bij verdienen en vroeg elke keer of ik geen schoonmaakster nodig had en dus heb ik met haar afgesproken dat ze voor de kerst een keer mocht komen om mijn huis grondig schoon te maken. Vrijdagmiddag was het dus zo ver.
Aan het einde van de middag was mijn huisje helemaal schoon, mijn bed opgemaakt en waren we allebei happy. Voor nog geen 10 euro (en dan heb ik haar nog heel ruim uitbetaald) is mijn hele huis schoongemaakt.
’s Avonds heb ik nog even met Hanneke en Doerga een terrasje gepakt.
Op zaterdagochtend zou ik met Anna en Hanneke gaan hardlopen, maar toen ik wakker werd hoorde ik al dat het keihard regende. Ik wou wel dolgraag hardlopen dus ik heb me gewoon aangekleed en toen kwam het eerste telefoontje al, Hanneke ging niet mee, daarna belde Anna, die ging ook niet mee. Uiteindelijk maar alleen gaan lopen. En tijdens het hardlopen op de zeedijk zag ik dat Ryan een jongen uit het dorp weer aan het vliegen was. Ryan zaait met een landbouwvliegtuig rijst in alle rijstvelden hier. Ik zat te twijfelen om naar de luchthaven toe te lopen en te vragen of ik mee mocht, maar heb er uiteindelijk toch maar vanaf gezien.
’s Middags ben ik samen met Anna en Maureen (Hindoestaans meisje die ik via Geesje heb leren kennen) naar een Hindoestaanse bruiloft geweest. Het was wel weer leuk om mee te maken, maar het was identiek aan de vorige bruiloft. Blijkbaar zijn alle Hindoestaanse bruiloften precies hetzelfde, de hele opstelling was hetzelfde, het eten was precies hetzelfde en uiteraard de huwelijksplechtigheid ook, alleen waren er 2 andere mensen die trouwden. Het was nog steeds wel grappig om mee te maken, maar toch een stuk minder bijzonder als de eerste keer.
’S Avond ben ik samen met Anna nog even naar het pool café gegaan, want we zouden daar met onze salsagroep afspreken. Het was echt erg gezellig en toevallig of niet zag ik daar weer Ryan. De jongen van het vliegtuigje. Dit keer wel alle moed bij elkaar gezameld en heb hem gevraagd of ik mee kon om een keertje te vliegen. Hij vertelde me dat hij op zondagochtend nog een paar kleine vluchtjes had, maar dat het eigenlijk niet toegestaan was dat ik mee ging. Het vliegtuig is namelijk een 1 zitter en hij heeft niet het vliegbrevet om iemand mee te nemen. Na wat slijmen ( ik wist dat hij wel eens vaker vrienden mee had genomen) ging hij toch overstag en mocht ik mee. Woehoe, mijn avond kon niet meer stuk!!!
Op zondagochtend om 08.00 was het dan zo ver en stond ik op de luchthaven. Het was wel grappig om te zien hoe ze eerst het hele vliegthuis volstoppen met allemaal zakken rijst.
Daarna was het tijd om aan boort te gaan, achter de stoel van Ryan was nog een kleine loze ruimte en daar mocht ik dus zitten. Het was ff lastig instappen, maar toen ik eenmaal geïnstalleerd was zat ik prima. Ik had nog aan een ander man daar gevraagd of het handig was mijn fototoestel mee te nemen. Hij zei me dat het niet handig was en dat ik waarschijnlijk weinig zou kunnen fotograferen omdat de ruitjes behoorlijk vies en donker waren. Ik heb hem toen mijn fototoestel gegeven en gevraagd of hij foto’s van mij wilde maken.
Helaas was dat niet zo slim, want tijdens het vliegen had ik perfect uitzicht en kon ik heel erg mooi over de schouder van Ryan naar buiten kijken. Eerst zijn we een paar keer over een aantal rijstvelden gevlogen om rijst te strooien, daarna zijn we nog een rondje over Nieuw Nickerie gevlogen. Echt super gaaf. Het weer was echt prachtig dus ik had echt een geweldig uitzicht over Nieuw Nickerie en over het omliggende landschap. Echt super gaaf. Een beetje jammer van de foto’s maar het was wel een super gave vlucht.
Tegen 12 uur had ik die middag nog met de Chirurg, de Gynaecoloog en met Hanneke afgesproken om naar een Javaanse warung net buiten het dorp te gaan om daar saotosoep te eten. (een soort van kippensoep, maar dan wel veel lekkerder). Het eten was echt super lekker den super goedkoop. ( €1,25 voor een groot bord soep met rijst.)
Het is hier in Suriname voor mij sowieso goedkoper om naar een restaurantje te gaan eten dan zelf in de supermarkt boodschappen te doen en eten te gaan kopen. Dus ik kook hier eigenlijk bijna niet.
Op zondagavond ben ik naar de kerst zangdienst in de schouwburg hier in het dorp gegaan. Het leek me wel leuk om toch een beetje in de kerststemming te komen.
Meteen bij aankomst was ik al erg verrast, van de buitenkant ziet de schouwburg er echt super lelijk uit, maar van binnen was het echt super mooi.
De zangdienst was ook erg leuk, allemaal groepen van kinderen en gospelkoren gingen zingen en samen werden er ook veel kerstliedjes gezongen. Tussendoor werd het kerstverhaal verteld en aan het einde gingen de lichten uit en kon iedereen zijn kaarsje aansteken en zongen we stille nacht in het Engels, Nederlands, Sranan, Javaans en Hindoestaans. Echt super leuk en voor het eerst had ik echt het gevoel dat de kerst eraan komt.
Over kerst gesproken, aanstaande woensdag ga ik richting Paramaribo. Vanuit daar ga ik van donderdag tot zondag op trip naar Botopasie. Op maandag ik dan weer terug naar Nickerie om nog 2 dagen te werken en met oud en nieuw ga ik weer richting Paramaribo om daar Oud en Nieuw te vieren. Drukke en leuke vooruitzichten dus.
Ik hou jullie op de hoogte hoe het was en vanuit Suriname wil ik iedereen een hele fijne kerst en een goed 2009 wensen, oftewel;
wan switi krisneti Nanga wan boen njoenjari!!!
Groetjes Henrieke
donderdag 18 december 2008
brownsberg
Afgelopen weekend ben ik samen met Hanneke naar Brownsberg geweest. Omdat we allebei vonden dat alle georganiseerde trips hier in Suriname toch wel echt erg duur zijn, hebben we zelf onze eigen trip georganiseerd. Hieronder in het kort verslag van ons geweldige weekend.
Op vrijdagmiddag meteen na het werk zijn we vertrokken vanuit Nickerie richting Paramaribo. We hadden al meteen geluk, want vanuit het ziekenhuis ging er die middag een auto richting Paramaribo en er waren nog wel 2 plekken over, dus de eerste rit hadden we al gratis. Aangekomen in Paramaribo zijn we nog ff wat dingen gaan navragen over hoelaat de busjes richting Brownsweg vertrekken. Daarna zijn we lekker luxe uit eten geweest en nog ff genoten van alle luxe van Paramaribo.
Na een korte nacht gingen we rond half 7 op weg naar de Saramaccastraat. Vanuit hier gaan allerlei locale busjes richting het binnenland. Na een heel gedoe ( echt allemaal onfrisse Surinaamse boys wouden ons wel meenemen) hadden we dan toch eindelijk een goed en redelijk veilig eruitziend busje gevonden. Het busje zou vertrekken om 09.00 dus er was nog wel wat tijd voor een ontbijt. Toen we terug kwamen na het ontbijt hoorden we opeens dat de chauffeur naar huis was gegaan en dat hij om 11.00 terug zou komen om dan te vertrekken! Ja halloo, lekker is dat.
Toen begon het hele getouwtrek dus weer opnieuw. Uiteindelijk maar weer voor een busje gekozen dat er wel redelijk betrouwbaar uitzag en die ook echt om 09.00 zou vertrekken. We hadden onze buschauffeur voor de zekerheid nog laten bellen met de vrouw van onze eerste slaapplek, zodat zij hem goed uit kon leggen waar we heen moesten. ( haha nou ja dat dachten we dus.)
Na een heftige en wilde rit over de Afobakkaweg bauxietweg werden we er na 2 uur opeens uitgegooid aan de Brownsweg. Vanaf hier zou er een andere auto ons verder brengen.
Duss…Daar stonden we dan in de middle of nowhere in een verlaten dorpje. En opeens zien we onze chauffeur van de volgende auto in de auto stappen en wegrijden. Na ff gewacht te hebben gingen we toch maar ff navragen bij een meisje dat ook op het plein was en die verteld ons doodleuk dat die man naar huis was gegaan om te douchen.
Ja halloow, denk je dat we hier voor de lol midden in de hitte met onze tassen op een verlaten plein staan??? Na wat aandringen belde ze de man dan op om te zeggen dat we wilden vertrekken. Gelukkig komt de man snel en brengt hij ons daarna snel richting Ston eiland.
Welkom in Suriname!!
Een beetje geïrriteerd komen we aan op onze eerste slaapplek. Eenmaal aangekomen is meteen alle frustratie weg. We komen aan bij een geweldig huisjespark met allemaal hele mooie houten huisjes pal aan brokopondo stuwmeer en met in de verte uitzicht op de Brownsberg. Vanuit ons huisje hadden we uitzicht op een klein stukje wit zandstrand en een meter later begon het meer al. Wauw, het hele gedoe was toch echt allemaal de moeite waard geweest. Meteen besloten we dat we de rest van de dag lekker bij Ston eiland te blijven om daar lekker te zwemmen en relaxen.
Tijdens het zonnen hadden we ook nog het geluk om net een luiaard te zien die uit zijn boom kwam om wat eten te zoeken. Echt een super grappig en suf beest! Hebben we dan toch ook maar mooi weer ff meegemaakt.
Aan het einde van de middag kwamen we op het idee om het brokopondo meer wat te gaan verkennen met een korjaal. (houten primitieve kano)
Gehuld in geweldige foute parapluhoedjes (mijn verjaardagscadeau aan Hanneke) gingen we het meer op. Na een tijdje zigzaggen over het meer (het ding was echt onbestuurbaar) viel het me op dat mijn enkels toch wel steeds verder onder het water kwamen te staan. Na een kleine inspectie kwamen we erachter dat de boot zo lek was als een mandje. Help, we waren net een heel eind van de kant en helemaal uit het zicht. Snel hebben we een strijdplan gemaakt, de een ging waterscheppen met onze hoedjes en de ander ging terug peddelen. Dit ging super en al snel stonden we weer veilig en wel aan de kant. Hahaha geen kanotocht meer voor ons!
De rest van de avond hebben we ons vermaakt met kaarten bij kaarslicht, want er was geen elektriciteit in ons huisje. Ik kreeg weer ff helemaal een kampeergevoel. ( ’s Avonds met een toiletrol over de camping op zoek naar het sanitairgebouw, haha.)
De volgende ochtend ging de wekker wederom om 06.00 want om half 7 zou Rocky, een man die op Brownsberg werkt, ons ophalen om ons naar boven te brengen.
Net op het moment dat we dachten dat hij niet meer kwam, het was al 08.00 kwam hij ons dan toch nog halen.
De rit de Brownsberg op was echt super gaaf en heftig. Met een 4-wheeldrive knalden we dwars door het regenwoud over steile paadjes de berg op. Eenmaal aangekomen konden we mee eten aan het ontbijt van Rocky, hij beheert namelijk het enige restaurant/barretje op de berg.
Na een heerlijk en heftig ontbijt zijn we enthousiast begonnen aan onze wandeltocht richting de Irene en Leo watervallen. De watervallen waren eigenlijk niet echt heel erg spectaculair, maar de wandeling zelf dwars door het tropisch regenwoud was echt een super leuk avontuur op zich.
We hoorden van te voren al van iedereen dat het zo’n zware tocht was en de heenweg snapten we er niks van en gingen we als een speer naar de vallen. De terugweg kwamen we er achter dat het toch best een heftige wandeling was, al die bulten op waren toch wat zwaarder dan eraf. Gelukkig is Hanneke ook sportief en houdt ze ook wel van een beetje rauwdouwen, dus we hebben lekker afgezien op de terugweg. Heerlijk. Totaal bezweet kwamen we terug bij het restaurant om daar weer ff op adem te komen.
Daarna hebben we nog een kleine wandeling gemaakt richting het uitkijkpunt over het Brokopondo stuwmeer. Aangekomen bij het uitzichtpunt werden we beloond met echt een geweldig uitzicht over het hele stuwmeer en allemaal prachtige natuur. Echt geweldig, dit is echt Suriname op z’n mooist.
Later op de middag hebben we geregeld met een groep stagiaires die op excursie waren, dat we met hun mee konden terug naar Paramaribo. Omdat we weinig zekerheid hadden over de terugrit op maandag leek ons dit wel de beste oplossing.
En zo waren we zondagavond weer terug in Paramaribo. Moe maar voldaan hebben we wederom genoten van de heerlijke luxe van de stad.
Op maandagochtend hebben we nog gezellig wat gewinkeld en tegen 13.00 zijn we met de locale bus terug gegaan naar Nickerie. Om geld uit te sparen en om toch nog wat in de survivalstemming te blijven hebben we die bus gepakt.
Helemaal moe, maar wel super voldaan kwamen we terug aan Nickerie.
Met mijn ouders en Matthijs ga ik zeker nog weer een keer terugkeren richting Brownsberg.
Op vrijdagmiddag meteen na het werk zijn we vertrokken vanuit Nickerie richting Paramaribo. We hadden al meteen geluk, want vanuit het ziekenhuis ging er die middag een auto richting Paramaribo en er waren nog wel 2 plekken over, dus de eerste rit hadden we al gratis. Aangekomen in Paramaribo zijn we nog ff wat dingen gaan navragen over hoelaat de busjes richting Brownsweg vertrekken. Daarna zijn we lekker luxe uit eten geweest en nog ff genoten van alle luxe van Paramaribo.
Na een korte nacht gingen we rond half 7 op weg naar de Saramaccastraat. Vanuit hier gaan allerlei locale busjes richting het binnenland. Na een heel gedoe ( echt allemaal onfrisse Surinaamse boys wouden ons wel meenemen) hadden we dan toch eindelijk een goed en redelijk veilig eruitziend busje gevonden. Het busje zou vertrekken om 09.00 dus er was nog wel wat tijd voor een ontbijt. Toen we terug kwamen na het ontbijt hoorden we opeens dat de chauffeur naar huis was gegaan en dat hij om 11.00 terug zou komen om dan te vertrekken! Ja halloo, lekker is dat.
Toen begon het hele getouwtrek dus weer opnieuw. Uiteindelijk maar weer voor een busje gekozen dat er wel redelijk betrouwbaar uitzag en die ook echt om 09.00 zou vertrekken. We hadden onze buschauffeur voor de zekerheid nog laten bellen met de vrouw van onze eerste slaapplek, zodat zij hem goed uit kon leggen waar we heen moesten. ( haha nou ja dat dachten we dus.)
Na een heftige en wilde rit over de Afobakkaweg bauxietweg werden we er na 2 uur opeens uitgegooid aan de Brownsweg. Vanaf hier zou er een andere auto ons verder brengen.
Duss…Daar stonden we dan in de middle of nowhere in een verlaten dorpje. En opeens zien we onze chauffeur van de volgende auto in de auto stappen en wegrijden. Na ff gewacht te hebben gingen we toch maar ff navragen bij een meisje dat ook op het plein was en die verteld ons doodleuk dat die man naar huis was gegaan om te douchen.
Ja halloow, denk je dat we hier voor de lol midden in de hitte met onze tassen op een verlaten plein staan??? Na wat aandringen belde ze de man dan op om te zeggen dat we wilden vertrekken. Gelukkig komt de man snel en brengt hij ons daarna snel richting Ston eiland.
Welkom in Suriname!!
Een beetje geïrriteerd komen we aan op onze eerste slaapplek. Eenmaal aangekomen is meteen alle frustratie weg. We komen aan bij een geweldig huisjespark met allemaal hele mooie houten huisjes pal aan brokopondo stuwmeer en met in de verte uitzicht op de Brownsberg. Vanuit ons huisje hadden we uitzicht op een klein stukje wit zandstrand en een meter later begon het meer al. Wauw, het hele gedoe was toch echt allemaal de moeite waard geweest. Meteen besloten we dat we de rest van de dag lekker bij Ston eiland te blijven om daar lekker te zwemmen en relaxen.
Tijdens het zonnen hadden we ook nog het geluk om net een luiaard te zien die uit zijn boom kwam om wat eten te zoeken. Echt een super grappig en suf beest! Hebben we dan toch ook maar mooi weer ff meegemaakt.
Aan het einde van de middag kwamen we op het idee om het brokopondo meer wat te gaan verkennen met een korjaal. (houten primitieve kano)
Gehuld in geweldige foute parapluhoedjes (mijn verjaardagscadeau aan Hanneke) gingen we het meer op. Na een tijdje zigzaggen over het meer (het ding was echt onbestuurbaar) viel het me op dat mijn enkels toch wel steeds verder onder het water kwamen te staan. Na een kleine inspectie kwamen we erachter dat de boot zo lek was als een mandje. Help, we waren net een heel eind van de kant en helemaal uit het zicht. Snel hebben we een strijdplan gemaakt, de een ging waterscheppen met onze hoedjes en de ander ging terug peddelen. Dit ging super en al snel stonden we weer veilig en wel aan de kant. Hahaha geen kanotocht meer voor ons!
De rest van de avond hebben we ons vermaakt met kaarten bij kaarslicht, want er was geen elektriciteit in ons huisje. Ik kreeg weer ff helemaal een kampeergevoel. ( ’s Avonds met een toiletrol over de camping op zoek naar het sanitairgebouw, haha.)
De volgende ochtend ging de wekker wederom om 06.00 want om half 7 zou Rocky, een man die op Brownsberg werkt, ons ophalen om ons naar boven te brengen.
Net op het moment dat we dachten dat hij niet meer kwam, het was al 08.00 kwam hij ons dan toch nog halen.
De rit de Brownsberg op was echt super gaaf en heftig. Met een 4-wheeldrive knalden we dwars door het regenwoud over steile paadjes de berg op. Eenmaal aangekomen konden we mee eten aan het ontbijt van Rocky, hij beheert namelijk het enige restaurant/barretje op de berg.
Na een heerlijk en heftig ontbijt zijn we enthousiast begonnen aan onze wandeltocht richting de Irene en Leo watervallen. De watervallen waren eigenlijk niet echt heel erg spectaculair, maar de wandeling zelf dwars door het tropisch regenwoud was echt een super leuk avontuur op zich.
We hoorden van te voren al van iedereen dat het zo’n zware tocht was en de heenweg snapten we er niks van en gingen we als een speer naar de vallen. De terugweg kwamen we er achter dat het toch best een heftige wandeling was, al die bulten op waren toch wat zwaarder dan eraf. Gelukkig is Hanneke ook sportief en houdt ze ook wel van een beetje rauwdouwen, dus we hebben lekker afgezien op de terugweg. Heerlijk. Totaal bezweet kwamen we terug bij het restaurant om daar weer ff op adem te komen.
Daarna hebben we nog een kleine wandeling gemaakt richting het uitkijkpunt over het Brokopondo stuwmeer. Aangekomen bij het uitzichtpunt werden we beloond met echt een geweldig uitzicht over het hele stuwmeer en allemaal prachtige natuur. Echt geweldig, dit is echt Suriname op z’n mooist.
Later op de middag hebben we geregeld met een groep stagiaires die op excursie waren, dat we met hun mee konden terug naar Paramaribo. Omdat we weinig zekerheid hadden over de terugrit op maandag leek ons dit wel de beste oplossing.
En zo waren we zondagavond weer terug in Paramaribo. Moe maar voldaan hebben we wederom genoten van de heerlijke luxe van de stad.
Op maandagochtend hebben we nog gezellig wat gewinkeld en tegen 13.00 zijn we met de locale bus terug gegaan naar Nickerie. Om geld uit te sparen en om toch nog wat in de survivalstemming te blijven hebben we die bus gepakt.
Helemaal moe, maar wel super voldaan kwamen we terug aan Nickerie.
Met mijn ouders en Matthijs ga ik zeker nog weer een keer terugkeren richting Brownsberg.
dinsdag 9 december 2008
veel feestjes en ook frustratie @ nickerie
Hallo lieve mensen,
Hier weer een update van wat ik allemaal gedaan en beleefd heb afgelopen week in Nickerie. Sinterklaas was eigenlijk heel erg rustig hier. Ik heb een paar pieten in het dorp gezien, maar verder heb ik er weinig van meegemaakt. Gelukkig had ik van Marrit een heel lief pakketje gekregen met allemaal lekkere en leuke sinterklaas spullen, dus ik heb toch nog een beetje van sint kunnen genieten. Het ophalen van dat pakketje was echt een hels drama. Het ging echt weer op z’n Surinaams.
Pakketjes kan je hier alleen maar op maandag en woensdagochtend ophalen tussen 8 en 11 uur want dan is de douane aanwezig. In praktijk betekend dit dat je eigenlijk pas vanaf half 9 kan komen, want dan is de douane ook daadwerkelijk gearriveerd. (Tegen half 11 gaan ze weer weg.) Dat had ik de vorige keer op het postkantoor al aan de levende lijve meegemaakt. Dus stipt half 9 stond ik paraat met mijn afhaalbericht en paspoort. Vervolgens moest ik eerst in een rij gaan staan om het afhaalbericht in te leveren en daana moest ik een handtekening zetten voor ontvangst en werd mijn paspoortnummer genoteerd. Vervolgens moest je maar gaan wachten op je pakje. En dan komt het ergste; je zit te wachten en je ziet dat ze jouw briefje gewoon op een stapeltje gooien en vervolgens niks gaan zitten doen. Wachten tot er genoeg briefjes zijn om dan een aantal pakketjes tegelijk op te halen. Inmiddels is het al 20 minuten later. Gelukkig was ik niet alleen en waren er nog 2 andere Nederlandse meiden die hetzelfde probleem als mij hadden. En toen ik om 09.00 nog steeds niet aan de beurt was om te betalen heb ik geregeld dat een van die andere meiden mijn pakketje mee kon nemen, zodat ik weer terug naar mijn werk kon. ( Zij heeft haar afspraak afgebeld om langer op het postkantoor te blijven!) En terwijl wij ons echt helemaal lopen op te vreten zitten alle andere Surinaamse mensen heel rustig te wachten, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Op het postkantoor merkte ik dat ik echt nog niet ingeburgerd ben en niet kan wennen aan de Surinaamse bureaucratie en het werktempo.
Alle overheidsinstellingen hier lijken trouwens wel op sociale werkplaatsen. Er zijn wel 3 mensen die het werk doen wat in Nederland door 1 persoon gedaan wordt. In het ziekenhuis is dat ook echt heel erg, vooral bij de verpleging en de schoonmaaksters. Voor mijn fysiotherapieruimte en 1 zaal van de kinderafdeling die naast mij zit is er gewoon 1 aparte schoonmaakster die fulltime werkt. Ze dweilt elke ochtend haar gedeelte en dan wacht ze een paar uur en dan tegen de middag dweilt ze nog een keer.
Ok, dit was ff tussendoor, over mijn weekend. Op vrijdagavond was ik dus uitgenodigd voor een Hindoestaanse bruiloft. Anuska een meisje waarmee ik in het begin toen ik hier was eens een avond mee ben wezen stappen die ging trouwen. ( Ik wist niet eens dat ze een vriend had en was dus erg verbaasd.) Later hoorde ik dat ze de jongen 2 weken kende en dat het huwelijk binnen 8 dagen door de familie was geregeld. Via familie zijn ze aan elkaar voorgesteld en toen beide akkoord gingen is het huwelijk maar meteen gepland. Echt vet bijzonder. En dan zeggen dat ze niet meer aan uithuwelijken doen.
Het huwelijk zelf was ook erg bijzonder. Samen met Hanneke en Emilie zijn we erheen gegaan. Het eerste wat opviel was de muziek, die stond namelijk absurt hard. Zo hard dat niemand meer met elkaar kon praten. Hanneke had van te voren al oordopjes meegenomen omdat ze al eens eerder op een Hindoestaanse bruiloft was geweest. Het schijnt blijkbaar stoer te zijn als de hele buurt kan horen dat je een bruiloft geeft.
Na een tijdje zitten mochten we gaan eten uit een lelieblad. Dat vond ik wel bijzonder om te doen. Daarna kon je weer gaan zitten en kwam de huwelijksceremonie. Normaal is op vrijdagavond alleen het feest en is op zaterdag de huwelijkvoltrekking en op zondag weer feest, maar dit keer was de huwelijksvoltrekking samen met het feest op vrijdag. Voor ons wel ideaal konden we alles mooi eens meemaken.
Ook de huwelijksvoltrekking was erg bijzonder erg bijzonder, eerst moest de bruidegom ( gekleed in gele jurk met een soort kerstboompje op zijn hoofd) een hele tijd bidden. Toen kwam de bruid (in een rode jurk met overal lichaam sieraden) en ook zei moest eerst de hele tijd bidden. Daarna moesten ze samen 7 rondjes lopen om een of ander boompje. Na elke ronde moesten ze stoppen, elke ronde stond voor 1 van de 7 huwelijksvoorschriften. Daarna waren ze getrouwd en werd er bij de bruid een rode stip en streep op het voorhoofd gemaakt. Als teken dat ze getrouwd is.
Na het officiële gedeelte werd er gedanst en heb ik nog ff genoten van de heerlijke Surinaamse hapjes. Aan het einde van de avond was ik weer een hele ervaring rijker!!
Zaterdag overdag heb ik weinig bijzonders gedaan, gewoon wat rondgehangen en gerelaxt.
’s Avonds was er weer een feestje van Sergio. Een Javaanse jongen uit het ziekenhuis die binnenkort voor definitief naar Nederland gaat om bij zijn vriendin te wonen. Dit feestje was ook erg gezellig, veel gekletst en tot in de late uurtjes gedanst op latin muziek. Zelfs met mijn salsalessen ben ik toch nog lang niet zo soepel als de Surinamers en de Cubanen en Dominicanen die er waren. Dat wordt nog wat met de bollywood dans!!
Tegen half 5 pas een keer moe en voldaan in mijn bed beland.
Op zondag lukte het me nog redelijk om uit te slapen en daarna heb ik de rest van de dag nog wat aangeklooid. Even langs het zwembad, nog ff een terrasje gepakt en verder weinig gedaan. Tegen zonsondergang ben ik nog even gaan hardlopen met anna en hanneke en bernadet. En na het hardlopen hebben we afgesproken om nog lekker met z’n 4en uit eten te gaan.
En toen was het weekend alweer voorbij. De tijd vliegt echt. Volgend weekend ga ik samen met Hanneke naar Brownberg. Heb er nu al zin in.
Maandag heb ik het ziekenhuis nog even meegekeken en toen bleek er dat er veel leuke operaties op het programma stonden en toen heb ik snel mijn poli patiënten afgewerkt en ben ik de rest van de ochtend gaan kijken. Ik heb een onderbeen fractuur gezien, een necrotische voet en een ontwrichte elleboog. Allemaal super interessant, voor de onderbeenfractuur. Ze wouden het scheenbeen eerst fixeren met hechtschroeven en toen dat elke keer mislukte gingen ze over op een plaat aanbrengen op de scheen. Super interessant om meteen beide technieken te kunnen zien.
Zolang er nog een Nederlandse chirurg aanwezig is probeer ik zoveel mogelijk interessante operaties mee te kijken.
Nou dit was het voor deze week, ik zag net dat ik weer een pakketje op mag halen, dus ik ga maar vast moed verzamelen voor morgenochtend!!!
Bigi brasa uit Suri!!
Hier weer een update van wat ik allemaal gedaan en beleefd heb afgelopen week in Nickerie. Sinterklaas was eigenlijk heel erg rustig hier. Ik heb een paar pieten in het dorp gezien, maar verder heb ik er weinig van meegemaakt. Gelukkig had ik van Marrit een heel lief pakketje gekregen met allemaal lekkere en leuke sinterklaas spullen, dus ik heb toch nog een beetje van sint kunnen genieten. Het ophalen van dat pakketje was echt een hels drama. Het ging echt weer op z’n Surinaams.
Pakketjes kan je hier alleen maar op maandag en woensdagochtend ophalen tussen 8 en 11 uur want dan is de douane aanwezig. In praktijk betekend dit dat je eigenlijk pas vanaf half 9 kan komen, want dan is de douane ook daadwerkelijk gearriveerd. (Tegen half 11 gaan ze weer weg.) Dat had ik de vorige keer op het postkantoor al aan de levende lijve meegemaakt. Dus stipt half 9 stond ik paraat met mijn afhaalbericht en paspoort. Vervolgens moest ik eerst in een rij gaan staan om het afhaalbericht in te leveren en daana moest ik een handtekening zetten voor ontvangst en werd mijn paspoortnummer genoteerd. Vervolgens moest je maar gaan wachten op je pakje. En dan komt het ergste; je zit te wachten en je ziet dat ze jouw briefje gewoon op een stapeltje gooien en vervolgens niks gaan zitten doen. Wachten tot er genoeg briefjes zijn om dan een aantal pakketjes tegelijk op te halen. Inmiddels is het al 20 minuten later. Gelukkig was ik niet alleen en waren er nog 2 andere Nederlandse meiden die hetzelfde probleem als mij hadden. En toen ik om 09.00 nog steeds niet aan de beurt was om te betalen heb ik geregeld dat een van die andere meiden mijn pakketje mee kon nemen, zodat ik weer terug naar mijn werk kon. ( Zij heeft haar afspraak afgebeld om langer op het postkantoor te blijven!) En terwijl wij ons echt helemaal lopen op te vreten zitten alle andere Surinaamse mensen heel rustig te wachten, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Op het postkantoor merkte ik dat ik echt nog niet ingeburgerd ben en niet kan wennen aan de Surinaamse bureaucratie en het werktempo.
Alle overheidsinstellingen hier lijken trouwens wel op sociale werkplaatsen. Er zijn wel 3 mensen die het werk doen wat in Nederland door 1 persoon gedaan wordt. In het ziekenhuis is dat ook echt heel erg, vooral bij de verpleging en de schoonmaaksters. Voor mijn fysiotherapieruimte en 1 zaal van de kinderafdeling die naast mij zit is er gewoon 1 aparte schoonmaakster die fulltime werkt. Ze dweilt elke ochtend haar gedeelte en dan wacht ze een paar uur en dan tegen de middag dweilt ze nog een keer.
Ok, dit was ff tussendoor, over mijn weekend. Op vrijdagavond was ik dus uitgenodigd voor een Hindoestaanse bruiloft. Anuska een meisje waarmee ik in het begin toen ik hier was eens een avond mee ben wezen stappen die ging trouwen. ( Ik wist niet eens dat ze een vriend had en was dus erg verbaasd.) Later hoorde ik dat ze de jongen 2 weken kende en dat het huwelijk binnen 8 dagen door de familie was geregeld. Via familie zijn ze aan elkaar voorgesteld en toen beide akkoord gingen is het huwelijk maar meteen gepland. Echt vet bijzonder. En dan zeggen dat ze niet meer aan uithuwelijken doen.
Het huwelijk zelf was ook erg bijzonder. Samen met Hanneke en Emilie zijn we erheen gegaan. Het eerste wat opviel was de muziek, die stond namelijk absurt hard. Zo hard dat niemand meer met elkaar kon praten. Hanneke had van te voren al oordopjes meegenomen omdat ze al eens eerder op een Hindoestaanse bruiloft was geweest. Het schijnt blijkbaar stoer te zijn als de hele buurt kan horen dat je een bruiloft geeft.
Na een tijdje zitten mochten we gaan eten uit een lelieblad. Dat vond ik wel bijzonder om te doen. Daarna kon je weer gaan zitten en kwam de huwelijksceremonie. Normaal is op vrijdagavond alleen het feest en is op zaterdag de huwelijkvoltrekking en op zondag weer feest, maar dit keer was de huwelijksvoltrekking samen met het feest op vrijdag. Voor ons wel ideaal konden we alles mooi eens meemaken.
Ook de huwelijksvoltrekking was erg bijzonder erg bijzonder, eerst moest de bruidegom ( gekleed in gele jurk met een soort kerstboompje op zijn hoofd) een hele tijd bidden. Toen kwam de bruid (in een rode jurk met overal lichaam sieraden) en ook zei moest eerst de hele tijd bidden. Daarna moesten ze samen 7 rondjes lopen om een of ander boompje. Na elke ronde moesten ze stoppen, elke ronde stond voor 1 van de 7 huwelijksvoorschriften. Daarna waren ze getrouwd en werd er bij de bruid een rode stip en streep op het voorhoofd gemaakt. Als teken dat ze getrouwd is.
Na het officiële gedeelte werd er gedanst en heb ik nog ff genoten van de heerlijke Surinaamse hapjes. Aan het einde van de avond was ik weer een hele ervaring rijker!!
Zaterdag overdag heb ik weinig bijzonders gedaan, gewoon wat rondgehangen en gerelaxt.
’s Avonds was er weer een feestje van Sergio. Een Javaanse jongen uit het ziekenhuis die binnenkort voor definitief naar Nederland gaat om bij zijn vriendin te wonen. Dit feestje was ook erg gezellig, veel gekletst en tot in de late uurtjes gedanst op latin muziek. Zelfs met mijn salsalessen ben ik toch nog lang niet zo soepel als de Surinamers en de Cubanen en Dominicanen die er waren. Dat wordt nog wat met de bollywood dans!!
Tegen half 5 pas een keer moe en voldaan in mijn bed beland.
Op zondag lukte het me nog redelijk om uit te slapen en daarna heb ik de rest van de dag nog wat aangeklooid. Even langs het zwembad, nog ff een terrasje gepakt en verder weinig gedaan. Tegen zonsondergang ben ik nog even gaan hardlopen met anna en hanneke en bernadet. En na het hardlopen hebben we afgesproken om nog lekker met z’n 4en uit eten te gaan.
En toen was het weekend alweer voorbij. De tijd vliegt echt. Volgend weekend ga ik samen met Hanneke naar Brownberg. Heb er nu al zin in.
Maandag heb ik het ziekenhuis nog even meegekeken en toen bleek er dat er veel leuke operaties op het programma stonden en toen heb ik snel mijn poli patiënten afgewerkt en ben ik de rest van de ochtend gaan kijken. Ik heb een onderbeen fractuur gezien, een necrotische voet en een ontwrichte elleboog. Allemaal super interessant, voor de onderbeenfractuur. Ze wouden het scheenbeen eerst fixeren met hechtschroeven en toen dat elke keer mislukte gingen ze over op een plaat aanbrengen op de scheen. Super interessant om meteen beide technieken te kunnen zien.
Zolang er nog een Nederlandse chirurg aanwezig is probeer ik zoveel mogelijk interessante operaties mee te kijken.
Nou dit was het voor deze week, ik zag net dat ik weer een pakketje op mag halen, dus ik ga maar vast moed verzamelen voor morgenochtend!!!
Bigi brasa uit Suri!!
dinsdag 2 december 2008
rustig weekje in Nickerie
Hallo Allemaal,
En alweer is er een week voorbij, inmiddels ben ik hier alweer ruim 8 weken, de tijd gaat echt snel. Hier komt weer een overzicht van mijn afgelopen week.
Vorige week dinsdag was het hier in Suriname Onafhankelijkheidsdag. Ik heb van die dag maar gewoon een heerlijk relax dagje van gemaakt. Hier in Nickerie was weinig te beleven en het grote feest was alleen in Paramaribo.
Overdag heb ik lekker wat geluierd, boekje gelezen, naar het ziekenhuis geweest om te internetten en meteen onze eerste bijeenkomst voor de bollywood dans bij te wonen. Helaas werd er nog weinig gedanst en waren de mensen alleen maar aan het discussiëren over onze kleding en de muziek. Na de bijeenkomst ben ik nog even wezen zwemmen en ’s avonds was ik bij Hanneke uitgenodigd voor een etentje. Ze had alle buitenlandse artsen en specialisten uitgenodigd en Sergio en Doerga. Dat is een beetje het groepje uit het ziekenhuis wat veel met elkaar optrekt. Sergio had echt een heerlijk gerecht voor ons gekookt en ik had een chocoladetaart gebakken en daarbij ijs geserveerd als nagerecht. Gelukkig was de chocoladetaart goed gelukt, haha het is altijd maar afwachten met mijn kookkunsten.
Doerga had lekkere wijn meegenomen en zo had hadden allerlei mensen een steentje bijgedragen aan de gezellige avond. Het was echt super gezellig, een heerlijk ontspannen sfeertje, echt een avond om niet te vergeten.
De rest van de week heb ik weinig bijzonders gedaan. Veel gewerkt en gesport.
Het afgelopen weekend heb ik een heerlijk relaxed weekend gehad in Nickerie.
Op vrijdagavond zijn we met dokter Liem (nieuwe chirurg uit NL) en de andere mensen van het groepje van dinsdag uit eten geweest. Daarna nog even een terrasje gepakt en een spelletje pool gespeeld. Na 3 potjes had ik eindelijk gewonnen van dr. Doerga, al weet ik nog steeds niet of dat aan mijn poolkunsten lag of aan het oplopende aantal whisky’s van Doerga.
Op zaterdagochtend ben ik al vroeg het dorp in gegaan, ik had nog een hoop dingen die ik nog moest doen en wou kopen en ik wou graag voor de echte hitte terug zijn. Halverwege kwam ik Hanneke tegen en zijn we verder samen gaan winkelen. Erg gezellig. Er is in Nickerie zelfs 1 winkel die sinterklaasliedjes draait en sinterklaas spullen verkoopt, ik had voor het eerst echt een sinterklaas gevoel.
’s Middags zijn we naar het zwembad gegaan om nog even te zwemmen en om wat extra kleur op onze bleke bakra huidjes te kweken. In de avond ben ik met Hanneke en Frederique naar de kerk geweest. Hanneke was uitgenodigd door iemand en het leek Frederique en mij wel heel erg leuk om mee te gaan en om eens een Surinaamse kerkdienst mee te maken. De dienst was in een christelijke protestantse kerk en in veel opzichten leek het ook wel wat op een Nederlandse kerkdienst alleen was alles een stuk losser. Er werd veel meer gezongen. De liedjes waren echt gospelachtig en waren in het Nederlands, Sranan en in het Engels. Echt super leuk. Na anderhalf uur was het afgelopen. Precies lang genoeg, want na een uur begon mijn aandacht toch wel weer redelijk te verslappen.
’s Avonds nog ff wat gedronken op het terras en daarna op tijd naar bed.
Op zondag ochtend ben ik vroeg opgestaan omdat ik had afgesproken om tegen 08.00 te gaan hardlopen met Anna en Hanneke.
Voor het hardlopen wou ik nog even langs de twa twa, dat is de vogeltjeszangwedstrijd. Elke zondagochtend tegen kwart over 7/half 8 verzamelen er allemaal mensen op een grasveld met een kooitje en een vogeltje erin en dan kijken ze welk vogeltje het mooist en het hardst zingt. Dit is echt een nationale sport hier in Suriname. En in Nickerie nemen ze dit echt heel erg serieus. Het is de duurste nationale sport en een goed vogeltje kan wel rond de 30.000 SRD kosten. ( Bijna 10.000 euro). Helaas was het heel erg rustig en bleek het zangwedstrijd seizoen afgelopen en waren er maar een paar mannen met vogeltjes. In februari beginnen de wedstrijden weer vertelde iemand me, dus dan moet ik dan maar weer ff een keer langs gaan. Die wedstrijden schijnen namelijk echt hilarisch te zijn. Allemaal juryleden lopen rond met een formulier en turven elk geluid dat het vogeltje maakt. En dit gaat allemaal uiterst serieus. Haha alle andere Nederlanders die er al wel langs zijn geweest konden amper hun lachen inhouden, dus ik ben wel erg benieuwd hoe maf het is.
Toen ik er dus achterkwam dat er weinig te beleven was bij de vogels ben ik bij Hanneke op de koffie gegaan voordat we gingen hardlopen.
De rest van zondag heb ik weinig bijzonders gedaan, internetten en nog wat wezen zwemmen. ’s Avonds was er een afscheidsfeestje van Daniella en Heleen. De twee stagiaires van verpleegkunde. Die gaan komende week alweer terug L. Het eerste vertrek is dus alweer een feit. Echt onvoorstelbaar. Het feestje was erg gezellig en ondertussen hebben we plannen gemaakt voor de feestdagen. Waarschijnlijk ga ik met kerst een trip maken naar het binnenland met een paar meiden en met oud en nieuw gaan we waarschijnlijk naar Paramaribo. Leuke vooruitzichten dus.
Samen met Hanneke ga ik binnenkort, het weekend van 12 december, ook nog een weekend weg. We wouden graag een trip voor weinig geld dus we gaan zelf met het lokale vervoer naar brownsberg en daar zelf een huisje huren en zelf rondlopen in het natuurpark. Scheelt een hoop geld en is ook prima te doen. Een hoop mooie trips in het vooruitzicht dus.
Verder heb ik maandag ook nog wat leuks meegemaakt op het ziekenhuis. Ik heb een operatie meegekeken. Ik had dokter Liem gevraagd of ik af en toe een interessante operatie mee mocht kijken en dat was wel goed. Dus ik heb maandag meegekeken bij het operatief verwijderen van een galblaas en aanstaande vrijdag mag ik meekijken bij een onderbeenamputatie. Echt super interessant en aangezien het nog steeds niet echt heel extreem druk is op het ziekenhuis is dit een mooie opvulling van de tijd. Nu maar hopen dat er binnenkort nog een super interessante orthopedische of traumatische operatie op het programma staat.
En toen was ik de week alweer rond. Dit keer eindelijk een iets minder lang verhaal, is het me toch eindelijk een keer gelukt!! J
Een bigi brasa uit Suri
En alweer is er een week voorbij, inmiddels ben ik hier alweer ruim 8 weken, de tijd gaat echt snel. Hier komt weer een overzicht van mijn afgelopen week.
Vorige week dinsdag was het hier in Suriname Onafhankelijkheidsdag. Ik heb van die dag maar gewoon een heerlijk relax dagje van gemaakt. Hier in Nickerie was weinig te beleven en het grote feest was alleen in Paramaribo.
Overdag heb ik lekker wat geluierd, boekje gelezen, naar het ziekenhuis geweest om te internetten en meteen onze eerste bijeenkomst voor de bollywood dans bij te wonen. Helaas werd er nog weinig gedanst en waren de mensen alleen maar aan het discussiëren over onze kleding en de muziek. Na de bijeenkomst ben ik nog even wezen zwemmen en ’s avonds was ik bij Hanneke uitgenodigd voor een etentje. Ze had alle buitenlandse artsen en specialisten uitgenodigd en Sergio en Doerga. Dat is een beetje het groepje uit het ziekenhuis wat veel met elkaar optrekt. Sergio had echt een heerlijk gerecht voor ons gekookt en ik had een chocoladetaart gebakken en daarbij ijs geserveerd als nagerecht. Gelukkig was de chocoladetaart goed gelukt, haha het is altijd maar afwachten met mijn kookkunsten.
Doerga had lekkere wijn meegenomen en zo had hadden allerlei mensen een steentje bijgedragen aan de gezellige avond. Het was echt super gezellig, een heerlijk ontspannen sfeertje, echt een avond om niet te vergeten.
De rest van de week heb ik weinig bijzonders gedaan. Veel gewerkt en gesport.
Het afgelopen weekend heb ik een heerlijk relaxed weekend gehad in Nickerie.
Op vrijdagavond zijn we met dokter Liem (nieuwe chirurg uit NL) en de andere mensen van het groepje van dinsdag uit eten geweest. Daarna nog even een terrasje gepakt en een spelletje pool gespeeld. Na 3 potjes had ik eindelijk gewonnen van dr. Doerga, al weet ik nog steeds niet of dat aan mijn poolkunsten lag of aan het oplopende aantal whisky’s van Doerga.
Op zaterdagochtend ben ik al vroeg het dorp in gegaan, ik had nog een hoop dingen die ik nog moest doen en wou kopen en ik wou graag voor de echte hitte terug zijn. Halverwege kwam ik Hanneke tegen en zijn we verder samen gaan winkelen. Erg gezellig. Er is in Nickerie zelfs 1 winkel die sinterklaasliedjes draait en sinterklaas spullen verkoopt, ik had voor het eerst echt een sinterklaas gevoel.
’s Middags zijn we naar het zwembad gegaan om nog even te zwemmen en om wat extra kleur op onze bleke bakra huidjes te kweken. In de avond ben ik met Hanneke en Frederique naar de kerk geweest. Hanneke was uitgenodigd door iemand en het leek Frederique en mij wel heel erg leuk om mee te gaan en om eens een Surinaamse kerkdienst mee te maken. De dienst was in een christelijke protestantse kerk en in veel opzichten leek het ook wel wat op een Nederlandse kerkdienst alleen was alles een stuk losser. Er werd veel meer gezongen. De liedjes waren echt gospelachtig en waren in het Nederlands, Sranan en in het Engels. Echt super leuk. Na anderhalf uur was het afgelopen. Precies lang genoeg, want na een uur begon mijn aandacht toch wel weer redelijk te verslappen.
’s Avonds nog ff wat gedronken op het terras en daarna op tijd naar bed.
Op zondag ochtend ben ik vroeg opgestaan omdat ik had afgesproken om tegen 08.00 te gaan hardlopen met Anna en Hanneke.
Voor het hardlopen wou ik nog even langs de twa twa, dat is de vogeltjeszangwedstrijd. Elke zondagochtend tegen kwart over 7/half 8 verzamelen er allemaal mensen op een grasveld met een kooitje en een vogeltje erin en dan kijken ze welk vogeltje het mooist en het hardst zingt. Dit is echt een nationale sport hier in Suriname. En in Nickerie nemen ze dit echt heel erg serieus. Het is de duurste nationale sport en een goed vogeltje kan wel rond de 30.000 SRD kosten. ( Bijna 10.000 euro). Helaas was het heel erg rustig en bleek het zangwedstrijd seizoen afgelopen en waren er maar een paar mannen met vogeltjes. In februari beginnen de wedstrijden weer vertelde iemand me, dus dan moet ik dan maar weer ff een keer langs gaan. Die wedstrijden schijnen namelijk echt hilarisch te zijn. Allemaal juryleden lopen rond met een formulier en turven elk geluid dat het vogeltje maakt. En dit gaat allemaal uiterst serieus. Haha alle andere Nederlanders die er al wel langs zijn geweest konden amper hun lachen inhouden, dus ik ben wel erg benieuwd hoe maf het is.
Toen ik er dus achterkwam dat er weinig te beleven was bij de vogels ben ik bij Hanneke op de koffie gegaan voordat we gingen hardlopen.
De rest van zondag heb ik weinig bijzonders gedaan, internetten en nog wat wezen zwemmen. ’s Avonds was er een afscheidsfeestje van Daniella en Heleen. De twee stagiaires van verpleegkunde. Die gaan komende week alweer terug L. Het eerste vertrek is dus alweer een feit. Echt onvoorstelbaar. Het feestje was erg gezellig en ondertussen hebben we plannen gemaakt voor de feestdagen. Waarschijnlijk ga ik met kerst een trip maken naar het binnenland met een paar meiden en met oud en nieuw gaan we waarschijnlijk naar Paramaribo. Leuke vooruitzichten dus.
Samen met Hanneke ga ik binnenkort, het weekend van 12 december, ook nog een weekend weg. We wouden graag een trip voor weinig geld dus we gaan zelf met het lokale vervoer naar brownsberg en daar zelf een huisje huren en zelf rondlopen in het natuurpark. Scheelt een hoop geld en is ook prima te doen. Een hoop mooie trips in het vooruitzicht dus.
Verder heb ik maandag ook nog wat leuks meegemaakt op het ziekenhuis. Ik heb een operatie meegekeken. Ik had dokter Liem gevraagd of ik af en toe een interessante operatie mee mocht kijken en dat was wel goed. Dus ik heb maandag meegekeken bij het operatief verwijderen van een galblaas en aanstaande vrijdag mag ik meekijken bij een onderbeenamputatie. Echt super interessant en aangezien het nog steeds niet echt heel extreem druk is op het ziekenhuis is dit een mooie opvulling van de tijd. Nu maar hopen dat er binnenkort nog een super interessante orthopedische of traumatische operatie op het programma staat.
En toen was ik de week alweer rond. Dit keer eindelijk een iets minder lang verhaal, is het me toch eindelijk een keer gelukt!! J
Een bigi brasa uit Suri
Abonneren op:
Posts (Atom)
