veel feestjes en ook frustratie @ nickerie

Hallo lieve mensen,

Hier weer een update van wat ik allemaal gedaan en beleefd heb afgelopen week in Nickerie. Sinterklaas was eigenlijk heel erg rustig hier. Ik heb een paar pieten in het dorp gezien, maar verder heb ik er weinig van meegemaakt. Gelukkig had ik van Marrit een heel lief pakketje gekregen met allemaal lekkere en leuke sinterklaas spullen, dus ik heb toch nog een beetje van sint kunnen genieten. Het ophalen van dat pakketje was echt een hels drama. Het ging echt weer op z’n Surinaams.
Pakketjes kan je hier alleen maar op maandag en woensdagochtend ophalen tussen 8 en 11 uur want dan is de douane aanwezig. In praktijk betekend dit dat je eigenlijk pas vanaf half 9 kan komen, want dan is de douane ook daadwerkelijk gearriveerd. (Tegen half 11 gaan ze weer weg.) Dat had ik de vorige keer op het postkantoor al aan de levende lijve meegemaakt. Dus stipt half 9 stond ik paraat met mijn afhaalbericht en paspoort. Vervolgens moest ik eerst in een rij gaan staan om het afhaalbericht in te leveren en daana moest ik een handtekening zetten voor ontvangst en werd mijn paspoortnummer genoteerd. Vervolgens moest je maar gaan wachten op je pakje. En dan komt het ergste; je zit te wachten en je ziet dat ze jouw briefje gewoon op een stapeltje gooien en vervolgens niks gaan zitten doen. Wachten tot er genoeg briefjes zijn om dan een aantal pakketjes tegelijk op te halen. Inmiddels is het al 20 minuten later. Gelukkig was ik niet alleen en waren er nog 2 andere Nederlandse meiden die hetzelfde probleem als mij hadden. En toen ik om 09.00 nog steeds niet aan de beurt was om te betalen heb ik geregeld dat een van die andere meiden mijn pakketje mee kon nemen, zodat ik weer terug naar mijn werk kon. ( Zij heeft haar afspraak afgebeld om langer op het postkantoor te blijven!) En terwijl wij ons echt helemaal lopen op te vreten zitten alle andere Surinaamse mensen heel rustig te wachten, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Op het postkantoor merkte ik dat ik echt nog niet ingeburgerd ben en niet kan wennen aan de Surinaamse bureaucratie en het werktempo.
Alle overheidsinstellingen hier lijken trouwens wel op sociale werkplaatsen. Er zijn wel 3 mensen die het werk doen wat in Nederland door 1 persoon gedaan wordt. In het ziekenhuis is dat ook echt heel erg, vooral bij de verpleging en de schoonmaaksters. Voor mijn fysiotherapieruimte en 1 zaal van de kinderafdeling die naast mij zit is er gewoon 1 aparte schoonmaakster die fulltime werkt. Ze dweilt elke ochtend haar gedeelte en dan wacht ze een paar uur en dan tegen de middag dweilt ze nog een keer.

Ok, dit was ff tussendoor, over mijn weekend. Op vrijdagavond was ik dus uitgenodigd voor een Hindoestaanse bruiloft. Anuska een meisje waarmee ik in het begin toen ik hier was eens een avond mee ben wezen stappen die ging trouwen. ( Ik wist niet eens dat ze een vriend had en was dus erg verbaasd.) Later hoorde ik dat ze de jongen 2 weken kende en dat het huwelijk binnen 8 dagen door de familie was geregeld. Via familie zijn ze aan elkaar voorgesteld en toen beide akkoord gingen is het huwelijk maar meteen gepland. Echt vet bijzonder. En dan zeggen dat ze niet meer aan uithuwelijken doen.
Het huwelijk zelf was ook erg bijzonder. Samen met Hanneke en Emilie zijn we erheen gegaan. Het eerste wat opviel was de muziek, die stond namelijk absurt hard. Zo hard dat niemand meer met elkaar kon praten. Hanneke had van te voren al oordopjes meegenomen omdat ze al eens eerder op een Hindoestaanse bruiloft was geweest. Het schijnt blijkbaar stoer te zijn als de hele buurt kan horen dat je een bruiloft geeft.
Na een tijdje zitten mochten we gaan eten uit een lelieblad. Dat vond ik wel bijzonder om te doen. Daarna kon je weer gaan zitten en kwam de huwelijksceremonie. Normaal is op vrijdagavond alleen het feest en is op zaterdag de huwelijkvoltrekking en op zondag weer feest, maar dit keer was de huwelijksvoltrekking samen met het feest op vrijdag. Voor ons wel ideaal konden we alles mooi eens meemaken.
Ook de huwelijksvoltrekking was erg bijzonder erg bijzonder, eerst moest de bruidegom ( gekleed in gele jurk met een soort kerstboompje op zijn hoofd) een hele tijd bidden. Toen kwam de bruid (in een rode jurk met overal lichaam sieraden) en ook zei moest eerst de hele tijd bidden. Daarna moesten ze samen 7 rondjes lopen om een of ander boompje. Na elke ronde moesten ze stoppen, elke ronde stond voor 1 van de 7 huwelijksvoorschriften. Daarna waren ze getrouwd en werd er bij de bruid een rode stip en streep op het voorhoofd gemaakt. Als teken dat ze getrouwd is.
Na het officiële gedeelte werd er gedanst en heb ik nog ff genoten van de heerlijke Surinaamse hapjes. Aan het einde van de avond was ik weer een hele ervaring rijker!!
Zaterdag overdag heb ik weinig bijzonders gedaan, gewoon wat rondgehangen en gerelaxt.
’s Avonds was er weer een feestje van Sergio. Een Javaanse jongen uit het ziekenhuis die binnenkort voor definitief naar Nederland gaat om bij zijn vriendin te wonen. Dit feestje was ook erg gezellig, veel gekletst en tot in de late uurtjes gedanst op latin muziek. Zelfs met mijn salsalessen ben ik toch nog lang niet zo soepel als de Surinamers en de Cubanen en Dominicanen die er waren. Dat wordt nog wat met de bollywood dans!!
Tegen half 5 pas een keer moe en voldaan in mijn bed beland.
Op zondag lukte het me nog redelijk om uit te slapen en daarna heb ik de rest van de dag nog wat aangeklooid. Even langs het zwembad, nog ff een terrasje gepakt en verder weinig gedaan. Tegen zonsondergang ben ik nog even gaan hardlopen met anna en hanneke en bernadet. En na het hardlopen hebben we afgesproken om nog lekker met z’n 4en uit eten te gaan.
En toen was het weekend alweer voorbij. De tijd vliegt echt. Volgend weekend ga ik samen met Hanneke naar Brownberg. Heb er nu al zin in.
Maandag heb ik het ziekenhuis nog even meegekeken en toen bleek er dat er veel leuke operaties op het programma stonden en toen heb ik snel mijn poli patiënten afgewerkt en ben ik de rest van de ochtend gaan kijken. Ik heb een onderbeen fractuur gezien, een necrotische voet en een ontwrichte elleboog. Allemaal super interessant, voor de onderbeenfractuur. Ze wouden het scheenbeen eerst fixeren met hechtschroeven en toen dat elke keer mislukte gingen ze over op een plaat aanbrengen op de scheen. Super interessant om meteen beide technieken te kunnen zien.
Zolang er nog een Nederlandse chirurg aanwezig is probeer ik zoveel mogelijk interessante operaties mee te kijken.
Nou dit was het voor deze week, ik zag net dat ik weer een pakketje op mag halen, dus ik ga maar vast moed verzamelen voor morgenochtend!!!

Bigi brasa uit Suri!!