Ik heb bezoek, en niet zomaar bezoek, nee 2 bakra’s uit het verre Nijverdal hebben Nickerie weten te vinden. Vrijdagmiddag was het zover en stond er opeens een taxi voor mijn deur met daarin pap en mam. Het was wel echt ff raar om 2 mensen uit dat andere leventje daar in Nederland, hier in mijn Surinaamse leventje te zien verschijnen.
Toen pap en mam mijn huis bewonderd hadden en zich geïnstalleerd hadden in mijn huisje hebben we eerst nog ff wat gekletst en wat gedronken en daarna het dorp ingewandeld om wat te eten. ’s Avonds hebben we ook nog tot laat hier in huis wat bijgekletst en foto’s bekeken.
Op zaterdagochtend hebben we eerst uitgebreid ontbeten en daarna heb ik ze een rondleiding gegeven door Nickerie. Eerst langs het ziekenhuis, daarna door het winkelcentrum en toen naar de markt. Tussen de middag zijn we thuis ff gaan rusten en hebben we wat fruit gegeten en daarna had ik het plan om half 3 richting Zeedijk te fietsen en om daar wat te lunchen en om daarna door te gaan richting de tempel.
Helaas liep alles wat anders, na niet zo ver fietsen ging 1 van de fiesten kapot en moesten we eerst terug om de fiets te laten reparen. Toen alles uiteindelijk gefixed was en we bij de zeedijk aan waren gekomen ging het niet zo goed met mama. Ze had te veel last van de hitte en had veel te weinig gedronken en was dus helemaal niet goed te pas. Uiteindelijk hebben we het gered tot het restaurantje en hebben we daar gegeten en gedronken en zijn we weer terug gefietst naar Nickerie.
’s Avonds hebben we nog een terrasje gepakt en verder hebben we weinig gedaan.
Op zondag ben ik samen met papa naar de Bigi Pan gegaan. Dat is een natuurreservaat hier vlak bij Nickerie.
Na de schrik van zaterdag wou mama niet meer mee en dus zijn papa en ik maar alleen gegaan. Al gingen we niet helemaal alleen, de ouders van Ellen (Nederlands meisje die ook hier werkt in Nickerie) en Ellen en Job gingen ook mee.
Tegen 08.00 ’s ochtends werden we opgehaald met een busje en reden we een klein stukje naar de opstapplaats van de boot. Vanuit vaarden we een stukje over de Nickerie rivier totdat we uit de boot moesten en we de boot over een dam moesten slepen. Achter die dam was een kreek die ons naar de Bigi Pan bracht. ( letterlijk vertaald betekend Bigi Pan, groot meer.) De tocht door de kreek naar het meer was al echt een avontuur op zich. Langs de kant zagen we veel mooie vogels, vlinders en kaaimannen. We zijn vaak gestopt om een kaaiman te vangen, maar elke keer was het beest ons te slim af en gingen we weer verder op jacht naar om weer naar een nieuwe kaaiman te speuren. We hadden het goed voor elkaar want we hadden maar liefst 3 mensen bij ons op de boot. Een bootsman en een gids en nog iemand die extra mee was. Dus onderweg vertelden de bootsman en de gids veel over alle dieren en planten in de bigi pan erg leuk dus. De bootsman had ons ook beloofd dat hij 100% zeker nog wel een kaaiman voor ons zou vangen, dus onder dat mom stopten we bij elke kaaiman die we zagen liggen in het water om hem te vangen.
Bij het meer aangekomen was het nog niet gelukt en zijn we eerst het meer opgevaren. Midden op het meer stond een groot huis en daar zijn we gestopt voor een sanitaire stop. Daarna zijn we weer doorgevaren richting de Atlantische oceaan, om hier te komen gingen we over een ander deel van het meer waar echt allemaal mooie bomen planten waren. Al kriskrassend tussen alle bomen en groene eilandjes zagen we veel mooie reigers en vogels. Af en toe kwamen we bijna vast te zitten, de hele Bigi Pan is overal even (on)diep namelijk een halve meter tot een meter diep. Na een poos varen kwamen we in een soort stroomversnelling, een teken dat we de zee naderden. Toen we eenmaal vanuit het moeras in de zee eindigeden was het echt een geweldig gezicht. Het leek wel of de wereld op hield en er alleen maar water was. Boven in de lucht zagen we nog wat rode ibissen vliegen. Hele mooie knalrode vogels. Al snel zagen we ook veel modder, het was eb. De zee trok naar achteren en de vogels liepen vrolijk rond op het modderige zand waar eerst nog oceaan was. De bootsman ging ff de boot uit om een modderbad te nemen. Ik heb me hier maar niet aan gewaagd. Alleen Job durfde het ook aan.
Toen we rustig wat rond dobberden in ons bootje hadden we nog een keer geluk en kwam er een hele kudde pelikanen over. Na een uurtje was het water weer wat hoger en zijn we weer terug gevaren richting de Bigi Pan. Daar zijn we weer terug gegaan naar het huis voor een tweede sanitaire stop en kregen we van een mevrouw allemaal een kokosnoot met rietje om te drinken. Helemaal geweldig dus.
Daarna zijn we weer terug gevaren door de kreek richting Nickerierivier wederom op jacht naar een kaaiman. De bootsman wou perse een kaaiman voor ons vangen en dus stopten we bij elke kaaiman die we zagen. Uiteindelijk na een flink aantal pogingen was het dan eindelijk gelukt. De bootsman vertelde ons dat als je de kaaiman op z’n kop hangt dat die dan bewusteloos wordt en dus heel mak is. Altijd handig om te weten, hahaha. Toen de kaaiman getemd was konden we met beest aaien en met het dier op de foto. Wel echt cool om eens zo’n beest van zo dicht bij te zien en voelen.
Toen de missie voltooid was zijn we rustig terug gevaren. Tegen 4 uur waren we weer thuis. Al met al echt een super gave trip en een hele leuke ervaring rijker. Bij aankomst thuis hoorden we van mama dat de buurvrouw rotie voor ons had gekookt, dus mooier kon eigenlijk niet. Een heerlijke Surinaamse maaltijd bij terugkomst.
De rest van de week werk ik nog gewoon overdag en dan ga ik ’s avonds uit eten en het dorp in met papa en mama.
Donderdagmiddag na het werk gaan we dus samen naar Paramaribo, waar ik nog een week met paps en mams vakantie ga vieren. In het weekend gaan we nog een bezoek brengen aan Brownsberg en verder zijn er nog weinig concrete plannen. Maar dat zullen jullie allemaal achteraf nog wel horen.
Liefs Henrieke
woensdag 28 januari 2009
dinsdag 20 januari 2009
50 jarig bestaan ziekenhuis
50 jarig bestaan streekziekenhuis Nickerie
Nou zoals de titel het al zegt stond de afgelopen week van mij in het teken van het 50 jarig bestaan van het ziekenhuis. Op de dinsdag, woensdag en donderdag was er op het ziekenhuis terrein al een informatie markt en op donderdag was het dus de officiële dag dat het ziekenhuis 50 jaar bestond. Op dinsdag had ik trouwens voor de tweede keer in die week de pers gehaald en dit keer nog wel door een stukje in de krant met foto en al. Tijdens onze salsalessen had ik al eens een fotograaf gezien en deze week stond er dus een artikel in de krant over de salsalessen in Nickerie en 3 maal raden wie er op de foto stond! Wel ff grappig om te melden dat ik op die foto echt totaal uit de maat dans, dus bij deze heb ik zwart op wit staan dat ik gewoon echt niet kan salsadansen! Hahaha
Op donderdag was het dan zo ver, van te voren hadden we al een aankondiging gekregen dat we die dag zo goed mogelijk vrij moesten houden en dat we vanaf 11 uur aanwezig moesten zijn bij het officiële gedeelte van de feestdag. ’s Ochtends heb ik dus nog snel ff een paar noodzakelijke patiënten behandeld en tegen half 11 ben ik naar huis gegaan om me om te kleden. Van te voren dacht ik dat het allemaal niet zo heel sjiek hoefde, maar toen ik iedereen er echt super netjes bij zag lopen heb ik uiteindelijk toch maar een mooie jurk aangetrokken. Achteraf een goede keus, want het bobo gehalte was erg hoog en iedereen zag er echt gelikt uit. Bij aankomt bij het ziekenhuis moest je eerst tekenen in een boek, daarna kreeg je een corsage opgespeld en daarna werd je door een aantal zuster gekleed in authentieke klederdracht naar je plaats begeleid. Het was ook een belangrijke dag, want zelfs de p president van Suriname was aanwezig, samen met de vice president en de minister van gezondheidszorg.
Voor mij was een mooi plekje gereserveerd niet ver achter de president en vlak achter alle belangrijke bobo’s. Het witte mensen fenomeen is hier nog steeds erg van toepassing, dus als Nederlander zul je altijd een mooie plek krijgen. Gelukkig zag ik dat ik naast Hanneke gepositioneerd was, dus dat was wel gezellig. Later hoorde ik dat we duidelijk zichtbaar waren op de televisie tijdens de opnames die die dag gemaakt waren. De derde keer die week dat ik dus de pers gehaald heb. Nog ff en ik kan niet meer normaal over straat, whahaha.
In het begin was het maar een saaie bedoeling omdat allerlei mensen eerst een speech gingen houden, na 2 uur gelul werd de nieuwe slogan van het ziekenhuis bekend gemaakt en daarna werd er getoast op de 50 jarige verjaardag van het ziekenhuis. Daarna was er gelegenheid om wat te kletsen en stond er voor iedereen een super heerlijke lunch klaar.
Van te voren had ik al gekscherend gezegd dat ik wel graag met de president van Suriname op de foto wou. Toen ik dit tegen Doerga zei, heeft ie meteen wat voor mij en Hanneke geregeld ( tja alles draait hier om de juiste contacten) en na de lunch mochten we bij de president komen om kennis te maken en om met hem op de foto te gaan. Echt super grappig om dit toch ff vast gelegd te hebben.
Toen het hele feestje op z’n einde begon te lopen ben ik nog ff Randall, Isabel en Torres op het terras gaan zitten om wat na te borrelen. Ook erg gezellig.
Op vrijdag heb ik overdag gewoon rustig gewerkt, daarna hard gelopen en ’s avonds ben ik lekker uitgebreid uit eten geweest met Hanneke. Na het eten zijn we met 3 andere Nederlandse studenten op het terras gaan zitten. Ik had tijdens oud en nieuw in Paramaribo een jongen leren kennen die nog een keer naar Nickerie wou komen en hij smste dat hij er dit weekend was. Al met al was het echt gezellig en zijn we blijven zitten totdat het terras ging sluiten en we weg moesten.
Op zaterdag heb ik eerst uitgeslapen en daarna heb ik mijn huisje schoon gemaakt en boodschappen gedaan. Tegen 13.00 had ik met Hanneke afgesproken om naar de tempel op de zeedijk te fietsen. We hadden gehoord dat er halverwege een heel gezellig tentje zat om te lunchen en we dachten dan gaan we daar een keer heen en knopen we er een leuke fietstocht aan vast. Eigenlijk zouden we op de terug weg wat gaan eten, maar toen kwamen we onze Hollandse vrienden van de avond ervoor weer tegen en zijn we samen met hun wat gaan eten. Daarna was het meteen ook een stuk minder warm en zijn we doorgefietst richting de tempel en hebben hier wat mooie foto’s gemaakt en daarna terug gefietst.
Na onze fietstocht was het tijd om ons klaar te maken voor de bonte avond. Het zou om 20.00 beginnen en toen we tegen 20.30 aankwamen waren ze net begonnen, voor Surinaamse begrippen een strakke planning. Voor de pauze was het wel leuk, maar nog niet echt spectaculair, veel cabaret en toneel was in Sranan tongo en dus moeilijk te verstaan voor mij. Wat wel heel erg gaaf was, was dat alle mensen uit Suriname gekleed waren in traditionele kleding van hun eigen cultuur. Nu viel me op dat Suriname echt multicultureel is.
In de pauze was het al erg gezellig en hebben we veel leuke foto’s gemaakt en na de pauze stond er een verassingsact op het programma. De verrassing bleek een toneelgroep uit Paramaribo te zijn die echt goed waren en tijdens hun show werd de directeur even flink in de zeik genomen. Altijd grappig. Daarna kwamen er nog een aantal toffe dans en zangacts en aan het einde gingen we met z’n allen ‘we are the world’ zingen.
Toen het show gedeelte voorbij was, stond er nog een loterij op het programma. Helaas geen prijs voor mij, maar wel voor kenya, dus dat bracht de stemming er goed in.
Toen de hele bonte avond ten einde was zijn we door gegaan naar een ander feestje. Op de tennisbaan trad een bekende Surinaamse band op. Daar heb ik nog ff flink doorgedanst tot in de late uurtjes.
Op zondag heb ik echt weinig gedaan, (lees; brakdag) eerst uitgeslapen en de rest van de middag ben ik wat wezen internetten en heb wat rondgehangen in mijn huis. Aan het einde van de middag ben ik nog even wezen hardlopen met Hanneke en daarna nog ff samen wat gegeten. Tijdens het eten kreeg ik een smsje van paps en mams dat ze veilig aan waren gekomen in Paramaribo.
Papa en mama blijven de eerste paar dagen nog in Paramaribo samen en aanstaande vrijdag komen ze hier naar Nickerie om mij op te zoeken. Dan gaan we samen hier nog wat leuke dingen doen en daarna ga ik nog een week op vakantie met hun.
Leuke vooruitzichten dus en ik heb echt zin om ze weer te zien.
Nou zoals de titel het al zegt stond de afgelopen week van mij in het teken van het 50 jarig bestaan van het ziekenhuis. Op de dinsdag, woensdag en donderdag was er op het ziekenhuis terrein al een informatie markt en op donderdag was het dus de officiële dag dat het ziekenhuis 50 jaar bestond. Op dinsdag had ik trouwens voor de tweede keer in die week de pers gehaald en dit keer nog wel door een stukje in de krant met foto en al. Tijdens onze salsalessen had ik al eens een fotograaf gezien en deze week stond er dus een artikel in de krant over de salsalessen in Nickerie en 3 maal raden wie er op de foto stond! Wel ff grappig om te melden dat ik op die foto echt totaal uit de maat dans, dus bij deze heb ik zwart op wit staan dat ik gewoon echt niet kan salsadansen! Hahaha
Op donderdag was het dan zo ver, van te voren hadden we al een aankondiging gekregen dat we die dag zo goed mogelijk vrij moesten houden en dat we vanaf 11 uur aanwezig moesten zijn bij het officiële gedeelte van de feestdag. ’s Ochtends heb ik dus nog snel ff een paar noodzakelijke patiënten behandeld en tegen half 11 ben ik naar huis gegaan om me om te kleden. Van te voren dacht ik dat het allemaal niet zo heel sjiek hoefde, maar toen ik iedereen er echt super netjes bij zag lopen heb ik uiteindelijk toch maar een mooie jurk aangetrokken. Achteraf een goede keus, want het bobo gehalte was erg hoog en iedereen zag er echt gelikt uit. Bij aankomt bij het ziekenhuis moest je eerst tekenen in een boek, daarna kreeg je een corsage opgespeld en daarna werd je door een aantal zuster gekleed in authentieke klederdracht naar je plaats begeleid. Het was ook een belangrijke dag, want zelfs de p president van Suriname was aanwezig, samen met de vice president en de minister van gezondheidszorg.
Voor mij was een mooi plekje gereserveerd niet ver achter de president en vlak achter alle belangrijke bobo’s. Het witte mensen fenomeen is hier nog steeds erg van toepassing, dus als Nederlander zul je altijd een mooie plek krijgen. Gelukkig zag ik dat ik naast Hanneke gepositioneerd was, dus dat was wel gezellig. Later hoorde ik dat we duidelijk zichtbaar waren op de televisie tijdens de opnames die die dag gemaakt waren. De derde keer die week dat ik dus de pers gehaald heb. Nog ff en ik kan niet meer normaal over straat, whahaha.
In het begin was het maar een saaie bedoeling omdat allerlei mensen eerst een speech gingen houden, na 2 uur gelul werd de nieuwe slogan van het ziekenhuis bekend gemaakt en daarna werd er getoast op de 50 jarige verjaardag van het ziekenhuis. Daarna was er gelegenheid om wat te kletsen en stond er voor iedereen een super heerlijke lunch klaar.
Van te voren had ik al gekscherend gezegd dat ik wel graag met de president van Suriname op de foto wou. Toen ik dit tegen Doerga zei, heeft ie meteen wat voor mij en Hanneke geregeld ( tja alles draait hier om de juiste contacten) en na de lunch mochten we bij de president komen om kennis te maken en om met hem op de foto te gaan. Echt super grappig om dit toch ff vast gelegd te hebben.
Toen het hele feestje op z’n einde begon te lopen ben ik nog ff Randall, Isabel en Torres op het terras gaan zitten om wat na te borrelen. Ook erg gezellig.
Op vrijdag heb ik overdag gewoon rustig gewerkt, daarna hard gelopen en ’s avonds ben ik lekker uitgebreid uit eten geweest met Hanneke. Na het eten zijn we met 3 andere Nederlandse studenten op het terras gaan zitten. Ik had tijdens oud en nieuw in Paramaribo een jongen leren kennen die nog een keer naar Nickerie wou komen en hij smste dat hij er dit weekend was. Al met al was het echt gezellig en zijn we blijven zitten totdat het terras ging sluiten en we weg moesten.
Op zaterdag heb ik eerst uitgeslapen en daarna heb ik mijn huisje schoon gemaakt en boodschappen gedaan. Tegen 13.00 had ik met Hanneke afgesproken om naar de tempel op de zeedijk te fietsen. We hadden gehoord dat er halverwege een heel gezellig tentje zat om te lunchen en we dachten dan gaan we daar een keer heen en knopen we er een leuke fietstocht aan vast. Eigenlijk zouden we op de terug weg wat gaan eten, maar toen kwamen we onze Hollandse vrienden van de avond ervoor weer tegen en zijn we samen met hun wat gaan eten. Daarna was het meteen ook een stuk minder warm en zijn we doorgefietst richting de tempel en hebben hier wat mooie foto’s gemaakt en daarna terug gefietst.
Na onze fietstocht was het tijd om ons klaar te maken voor de bonte avond. Het zou om 20.00 beginnen en toen we tegen 20.30 aankwamen waren ze net begonnen, voor Surinaamse begrippen een strakke planning. Voor de pauze was het wel leuk, maar nog niet echt spectaculair, veel cabaret en toneel was in Sranan tongo en dus moeilijk te verstaan voor mij. Wat wel heel erg gaaf was, was dat alle mensen uit Suriname gekleed waren in traditionele kleding van hun eigen cultuur. Nu viel me op dat Suriname echt multicultureel is.
In de pauze was het al erg gezellig en hebben we veel leuke foto’s gemaakt en na de pauze stond er een verassingsact op het programma. De verrassing bleek een toneelgroep uit Paramaribo te zijn die echt goed waren en tijdens hun show werd de directeur even flink in de zeik genomen. Altijd grappig. Daarna kwamen er nog een aantal toffe dans en zangacts en aan het einde gingen we met z’n allen ‘we are the world’ zingen.
Toen het show gedeelte voorbij was, stond er nog een loterij op het programma. Helaas geen prijs voor mij, maar wel voor kenya, dus dat bracht de stemming er goed in.
Toen de hele bonte avond ten einde was zijn we door gegaan naar een ander feestje. Op de tennisbaan trad een bekende Surinaamse band op. Daar heb ik nog ff flink doorgedanst tot in de late uurtjes.
Op zondag heb ik echt weinig gedaan, (lees; brakdag) eerst uitgeslapen en de rest van de middag ben ik wat wezen internetten en heb wat rondgehangen in mijn huis. Aan het einde van de middag ben ik nog even wezen hardlopen met Hanneke en daarna nog ff samen wat gegeten. Tijdens het eten kreeg ik een smsje van paps en mams dat ze veilig aan waren gekomen in Paramaribo.
Papa en mama blijven de eerste paar dagen nog in Paramaribo samen en aanstaande vrijdag komen ze hier naar Nickerie om mij op te zoeken. Dan gaan we samen hier nog wat leuke dingen doen en daarna ga ik nog een week op vakantie met hun.
Leuke vooruitzichten dus en ik heb echt zin om ze weer te zien.
woensdag 14 januari 2009
weblog 13 januari
Na de feestdagen heb ik vorige week doordeweeks een erg rustige week gehad. Ik heb de draad weer opgepakt met het sporten en werk. Helaas dachten mijn Surinaamse mede dorpgenoten daar nog iets anders over en de opkomst tijdens de aerobiclessen was behoorlijk matig. Reden; ach het is nog maar net na de feestdagen we moeten rustig aan beginnen. :S
Gelukkig was het aan de het eind van de week alweer wat drukker en verwacht ik deze week toch weer wat meer mensen. Hahaha, al zijn de feestdagen voorbij, dan vinden de Surinamers wel een andere reden om nog ff niks te hoeven doen.
In het weekend heb ik ook lekker weinig gedaan. Op vrijdagavond ben ik op tijd naar bed gegaan. Op zaterdag overdag heb wat boodschappen gedaan, wat geinternet en aan het einde van de middag heb ik meegelopen met de 5 km wandelloop van het ziekenhuis. Als start van de feestweek ter ere van het 50 jarig bestaan van het ziekenhuis werd er een wandeltocht georganiseerd door het dorp. Ik dacht dat er echt geen hond aan mee zou doen, maar niets was minder waar. Meer dan 1000 mensen hebben meegelopen, zelfs mensen uit Paramaribo waren nog gekomen om mee te lopen en de pers van verschillende televisie zenders was aanwezig. Het was echt een heel spektakel. Tijdens de loop was het ook een groot feest, iedereen was aan het zingen en roepen, echt geweldig hoe mensen van een wandelloop zo’n feest kunnen maken. Halverwege heb ik ook nog ff mijn one minute of fame gehad. Een cameraploeg kwam op Hanneke en mij af en we moesten wat vragen beantwoorden voor de Surinaamse televisie.
Na de loop ben ik nog ff blijven nahangen, om me daarna thuis te gaan douchen en klaarmaken voor een Cubaanse verjaardag. Twee Cubanen die in het ziekenhuis werken en waar ik wel veel mee omga waren allebei jarig geweest, dus reden voor een Cubaans feestje.
De verjaardag was wel echt heel erg tof, heel anders dan een Nederlandse verjaardag. Ik was sowieso een hele tijd de enige Nederlander omdat Hanneke dienst had op de EHBO in het ziekenhuis en pas veel later kon komen. Er waren ook nog een paar surinamers, maar die gingen op tijd weg en dus zat ik als enige nederlands sprekende tussen 5 cubanen en 2 dominicanen. Een kleine taalcursus spaans zou voor mij op dat moment niet verkeerd zijn geweest. Gelukkig werd alles wel in het engels vertaald voor mij.
Maar het sfeertje op de verjaardag was echt geweldig, iedereen was echt heel erg vriendelijk en er hing een echt latin sfeertje. De hele tijd werd er alleen maar latin muziek gedraaid en tussendoor werd er af en toe wat gedanst ( salsa). Verder was iedereen echt als een dolle aan het zuipen, er ging zo ongeveer een fles Johnny walker per persoon er doorheen. Met als gevolg dat om 3 uur iedereen helemaal lam was en het tijd werd voor mij om naar huis te gaan. Ze wilden me wel graag naar huis brengen, maar van mij hoefde dag niet, maar toch zijn er toen nog een paar mensen met de auto achter me aan gereden naar huis om te zien of ik goed thuis kwam. ( jaja met een fles Johnny walker achter de kiezen).
Het is hier in Suriname sowieso heel normaal dat je bezopen achter het stuur kruipt, iedereen gaat overal heen met de auto en ze drinken ook altijd gewoon en daarna gaan ze ook weer gewoon naar huis met de auto. En dan vinden ze het soms raar dat er zoveel verkeersongelukken zijn in de nacht!!
Op zondag heb ik eerst uitgeslapen en daarna ben ik lekker even wezen bakken bij het zwembad. Toen ik wel weer genoeg zon had gezien ben ik richting het ziekenhuis gegaan waar ’s middags de sportdag werd gehouden. Rustig vanaf de kant heb ik gekeken naar de voetbalwedstrijden. Echt een heerlijke zondagmiddag bezigheid. Zondagavond heb ik uiteindelijk ook weinig gedaan en ben ik op tijd in mijn bedje gekropen.
En deze week op het ziekenhuis heb ik 2 stagiaires met me mee lopen. Het zijn 2 meiden van de opleiding verpleegkunde die een weekje mee moeten kijken bij een fysiotherapeut en die wat fysiotherapeutische handelingen moeten laten zien en die moet ik dan weer aftekenen. Het is wel ff wennen, emaar ik vind het wel gezellig om met z’n 3tjes te werken. Al is het deze week een beetje een rommelig weekje omdat er de hele week allerlei braderieën en beursen zijn op ziekenhuis in verband met het 50 jarig bestaan.
Aanstaande donderdag is er voor het personeel een feestdag wordt er niet echt gewerkt en aanstaande zaterdag is er de bonte avond.
Tot mijn grote spijt moet ik jullie meedelen dat ik me afgemeld heb voor de bollywood dans, omdat het toch niet echt meer zag zitten. Ik had al heel erg veel trainingen gemist en ken de dans amper, daarnaast voelde ik me toch een behoorlijke hark tussen al die flexibele Hindoestaans en Javaanse poppetjes.
Nou dat was het voor nu, de volgende keer schrijf ik wel weer hoe het was.
Liefs Henrieke
Gelukkig was het aan de het eind van de week alweer wat drukker en verwacht ik deze week toch weer wat meer mensen. Hahaha, al zijn de feestdagen voorbij, dan vinden de Surinamers wel een andere reden om nog ff niks te hoeven doen.
In het weekend heb ik ook lekker weinig gedaan. Op vrijdagavond ben ik op tijd naar bed gegaan. Op zaterdag overdag heb wat boodschappen gedaan, wat geinternet en aan het einde van de middag heb ik meegelopen met de 5 km wandelloop van het ziekenhuis. Als start van de feestweek ter ere van het 50 jarig bestaan van het ziekenhuis werd er een wandeltocht georganiseerd door het dorp. Ik dacht dat er echt geen hond aan mee zou doen, maar niets was minder waar. Meer dan 1000 mensen hebben meegelopen, zelfs mensen uit Paramaribo waren nog gekomen om mee te lopen en de pers van verschillende televisie zenders was aanwezig. Het was echt een heel spektakel. Tijdens de loop was het ook een groot feest, iedereen was aan het zingen en roepen, echt geweldig hoe mensen van een wandelloop zo’n feest kunnen maken. Halverwege heb ik ook nog ff mijn one minute of fame gehad. Een cameraploeg kwam op Hanneke en mij af en we moesten wat vragen beantwoorden voor de Surinaamse televisie.
Na de loop ben ik nog ff blijven nahangen, om me daarna thuis te gaan douchen en klaarmaken voor een Cubaanse verjaardag. Twee Cubanen die in het ziekenhuis werken en waar ik wel veel mee omga waren allebei jarig geweest, dus reden voor een Cubaans feestje.
De verjaardag was wel echt heel erg tof, heel anders dan een Nederlandse verjaardag. Ik was sowieso een hele tijd de enige Nederlander omdat Hanneke dienst had op de EHBO in het ziekenhuis en pas veel later kon komen. Er waren ook nog een paar surinamers, maar die gingen op tijd weg en dus zat ik als enige nederlands sprekende tussen 5 cubanen en 2 dominicanen. Een kleine taalcursus spaans zou voor mij op dat moment niet verkeerd zijn geweest. Gelukkig werd alles wel in het engels vertaald voor mij.
Maar het sfeertje op de verjaardag was echt geweldig, iedereen was echt heel erg vriendelijk en er hing een echt latin sfeertje. De hele tijd werd er alleen maar latin muziek gedraaid en tussendoor werd er af en toe wat gedanst ( salsa). Verder was iedereen echt als een dolle aan het zuipen, er ging zo ongeveer een fles Johnny walker per persoon er doorheen. Met als gevolg dat om 3 uur iedereen helemaal lam was en het tijd werd voor mij om naar huis te gaan. Ze wilden me wel graag naar huis brengen, maar van mij hoefde dag niet, maar toch zijn er toen nog een paar mensen met de auto achter me aan gereden naar huis om te zien of ik goed thuis kwam. ( jaja met een fles Johnny walker achter de kiezen).
Het is hier in Suriname sowieso heel normaal dat je bezopen achter het stuur kruipt, iedereen gaat overal heen met de auto en ze drinken ook altijd gewoon en daarna gaan ze ook weer gewoon naar huis met de auto. En dan vinden ze het soms raar dat er zoveel verkeersongelukken zijn in de nacht!!
Op zondag heb ik eerst uitgeslapen en daarna ben ik lekker even wezen bakken bij het zwembad. Toen ik wel weer genoeg zon had gezien ben ik richting het ziekenhuis gegaan waar ’s middags de sportdag werd gehouden. Rustig vanaf de kant heb ik gekeken naar de voetbalwedstrijden. Echt een heerlijke zondagmiddag bezigheid. Zondagavond heb ik uiteindelijk ook weinig gedaan en ben ik op tijd in mijn bedje gekropen.
En deze week op het ziekenhuis heb ik 2 stagiaires met me mee lopen. Het zijn 2 meiden van de opleiding verpleegkunde die een weekje mee moeten kijken bij een fysiotherapeut en die wat fysiotherapeutische handelingen moeten laten zien en die moet ik dan weer aftekenen. Het is wel ff wennen, emaar ik vind het wel gezellig om met z’n 3tjes te werken. Al is het deze week een beetje een rommelig weekje omdat er de hele week allerlei braderieën en beursen zijn op ziekenhuis in verband met het 50 jarig bestaan.
Aanstaande donderdag is er voor het personeel een feestdag wordt er niet echt gewerkt en aanstaande zaterdag is er de bonte avond.
Tot mijn grote spijt moet ik jullie meedelen dat ik me afgemeld heb voor de bollywood dans, omdat het toch niet echt meer zag zitten. Ik had al heel erg veel trainingen gemist en ken de dans amper, daarnaast voelde ik me toch een behoorlijke hark tussen al die flexibele Hindoestaans en Javaanse poppetjes.
Nou dat was het voor nu, de volgende keer schrijf ik wel weer hoe het was.
Liefs Henrieke
dinsdag 6 januari 2009
oud en nieuw in paramaribo
Weblog oud en nieuw
Oudjaarsdag in Paramaribo begon erg regenachtig. Tegen de middag gingen we vanaf ons huis richting de stad om wat te gaan lunchen en om te kijken wat er allemaal te doen was. Onderweg naar de stad begon het ineens keihard te regenen. In het centrum van Paramaribo was het echt super druk en waren er overal dj’s en mensen die op straat in de regen stonden te dansen. Eerst had ik nog niet zo veel zin om midden in de stromende regen te gaan dansen, maar aangezien er nergens een overdekt plekje was en de meeste winkels dicht waren en de gebouwen die open waren overvol, zijn we dus maar gewoon gaan dansen in de regen. En het was echt super leuk. Het straatfeest had wat weg van Koninginnedag in Nederland, dan kun je je er een beetje een voorstelling van maken.
Aan het einde van de middag zijn we weer terug gegaan naar het studentenhuis en hebben we daar met de hele groep samen gegeten en oud en nieuw gevierd. Wel gek want bij ons om 20.00 ’s avonds was het dus al oud en nieuw in Nederland.
Tegen half 2 zijn we weer de stad in gegaan om nog te gaan stappen. Ik had verwacht dat er een groot feest zou zijn in de binnenstad, maar dat viel een beetje tegen. Blijkbaar vieren de surinamers de hele dag feest tot ongeveer 22.00 ‘s’avonds en daarna gaan ze naar familie en vieren ze oud en nieuw en na 24.00 gaan ze naar bed. We zijn nog wel naar een leuk barretje gegaan dat open was en daar hebben we nog een tijdje gefeest tussen de andere Nederlanders en een enkele verdwaalde Surinamer. Maar het was in ieder geval wel erg gezellig en daar gaat het om.
Het vuurwerk in paramaribo was wel heel erg gaaf, echt veel meer dan in Nederland en het gaat ook een stuk harder, illegaal vuurwerk kennen ze niet, want volgens mij is alles illegaal. ’s Middags was er blijkbaar ook nog een bombelestafette ( allemaal chineze rollen aan elkaar vastgeknoopt kilometers lang door de hele binnenstad) naar die hebben we helaas gemist.
Op nieuwjaarsdag hebben we overdag weinig gedaan, brakdag gehad. Tegen het einde van de middag zijn we nog ff de stad in gegaan hebben we lekker wat rondgeslenterd, terrasje gepakt en daarna zijn we geëindigd in een heel gezellig tentje waar we een heerlijke cocktail hebben gedronken en echt super heerlijk gegeten hebben. Daarna liepen we nog ff langs het vat, het uitgaanscentrum en toen was er nog een oud en nieuw afterparty op straat. Hier zijn we ook nog maar ff blijven feesten en het was weer super gezellig. Hier in Suriname is alles mogelijk qua feesten, de straat wordt zo afgezet en midden op straat wordt een podium met dj neergezet en er is een groot feest. Echt geweldig. Tegen 12 uur moest de straat weer open en werd de dj verplaatst en toen zijn we naar huis gegaan. Na het feesten moet er natuurlijk ook nog geslapen worden.
Op 2 januari zijn we gaan shoppen in de stad. Na een lange dag zijn we allemaal geslaagd en weer veel mooie souvernirtjes en kleding rijker. Nu ik parmaribo wat beter leer kennen word het shoppen steeds leuker, als je goed zoekt kun je zoveel leuke spulletjes kopen voor heel weinig geld. Erg handig dus.
Aan het einde van de middag zijn we nog ff langs huis geweest en daarna samen lekker luxe uit eten geweest bij de jasmijn, een heel lekker en sjiek Surinaams restaurant. Echt heerlijk. Na het eten zijn anna en ellen nog naar de cocktailbar gegaan en hebben emilie en ik het voor gezien gehouden en zijn naar huis gegaan.
Op 3 januari hadden we het idee om naar white beach te gaan. Een zandstrandje niet zo ver van paramaribo waar je lekker kan zwemmen en chillen. Eenmaal aangekomen was er blijkbaar een gat in het net en konden we niet zwemmen omdat er nu veel piranha’s in het water zaten. Balen dus, maar toen hoorden we dat we ook naar leguana beach konden, een zandstrandje een klein stukje verderop. Dus toen zijn we daar maar heen gegaan. Erg leuk strandje alleen helaas hadden we veel pech met het weer. Juist deze dag was het regenachtig en erg bewolkt. Lekker bijbruinen zat er dus niet in, maar we hebben wel een lekkere relaxte dag gehad. Toen we ff gingen informeren bij het restaurant of we daar wat eten konden halen hoorden we dus dat er geen eten verkrijgbaar. Maar al snel bleek hoe gastvrij Surinaamse mensen zijn en konden we mee eten bij een groep mensen op het strandje. Toen het bekend werd dat er 4 meiden waren zonder eten, werden we ineens overal uitgenodigd voor wat eten en drinken. Echt super lief.
’s Avonds zijn we de stad in gegaan voor onze laatste party. De partysquad zou optreden in een discotheek en we hadden hiervoor kaartjes gekocht. Het feestje was ook echt geweldig, de hele avond zo ongeveer non stop op de dansvloer gestaan en helemaal los gegaan. Echt super. Tegen 4 uur gingen de eersten naar huis en ben ik mee gegaan omdat ik helemaal kapot was.
De volgende ochtend, op zondag ochtend ging de wekker alweer om half 10 want we zouden een workshop sieraden maken gaan doen. Pffff na zo’n heftige avond is dat nog best lastig om van die kleine kraaltjes te rijgen, haha. Maar het was wel echt super leuk om te doen en ik ben wel weer wat echte Surinaamse sieraadjes rijker. Na het sieraden maken moeste we snel terug naar huis om onze spullen te pakken want rond 14.00 zou de taxi komen om ons terug naar nickerie te brengen. Uiteraard vandaag was de taxi weer eens veel te vroeg, stress dus. Uiteindelijk helemaal bepakt en bezakt weer terug gekeerd richting nickerie.
Oudjaarsdag in Paramaribo begon erg regenachtig. Tegen de middag gingen we vanaf ons huis richting de stad om wat te gaan lunchen en om te kijken wat er allemaal te doen was. Onderweg naar de stad begon het ineens keihard te regenen. In het centrum van Paramaribo was het echt super druk en waren er overal dj’s en mensen die op straat in de regen stonden te dansen. Eerst had ik nog niet zo veel zin om midden in de stromende regen te gaan dansen, maar aangezien er nergens een overdekt plekje was en de meeste winkels dicht waren en de gebouwen die open waren overvol, zijn we dus maar gewoon gaan dansen in de regen. En het was echt super leuk. Het straatfeest had wat weg van Koninginnedag in Nederland, dan kun je je er een beetje een voorstelling van maken.
Aan het einde van de middag zijn we weer terug gegaan naar het studentenhuis en hebben we daar met de hele groep samen gegeten en oud en nieuw gevierd. Wel gek want bij ons om 20.00 ’s avonds was het dus al oud en nieuw in Nederland.
Tegen half 2 zijn we weer de stad in gegaan om nog te gaan stappen. Ik had verwacht dat er een groot feest zou zijn in de binnenstad, maar dat viel een beetje tegen. Blijkbaar vieren de surinamers de hele dag feest tot ongeveer 22.00 ‘s’avonds en daarna gaan ze naar familie en vieren ze oud en nieuw en na 24.00 gaan ze naar bed. We zijn nog wel naar een leuk barretje gegaan dat open was en daar hebben we nog een tijdje gefeest tussen de andere Nederlanders en een enkele verdwaalde Surinamer. Maar het was in ieder geval wel erg gezellig en daar gaat het om.
Het vuurwerk in paramaribo was wel heel erg gaaf, echt veel meer dan in Nederland en het gaat ook een stuk harder, illegaal vuurwerk kennen ze niet, want volgens mij is alles illegaal. ’s Middags was er blijkbaar ook nog een bombelestafette ( allemaal chineze rollen aan elkaar vastgeknoopt kilometers lang door de hele binnenstad) naar die hebben we helaas gemist.
Op nieuwjaarsdag hebben we overdag weinig gedaan, brakdag gehad. Tegen het einde van de middag zijn we nog ff de stad in gegaan hebben we lekker wat rondgeslenterd, terrasje gepakt en daarna zijn we geëindigd in een heel gezellig tentje waar we een heerlijke cocktail hebben gedronken en echt super heerlijk gegeten hebben. Daarna liepen we nog ff langs het vat, het uitgaanscentrum en toen was er nog een oud en nieuw afterparty op straat. Hier zijn we ook nog maar ff blijven feesten en het was weer super gezellig. Hier in Suriname is alles mogelijk qua feesten, de straat wordt zo afgezet en midden op straat wordt een podium met dj neergezet en er is een groot feest. Echt geweldig. Tegen 12 uur moest de straat weer open en werd de dj verplaatst en toen zijn we naar huis gegaan. Na het feesten moet er natuurlijk ook nog geslapen worden.
Op 2 januari zijn we gaan shoppen in de stad. Na een lange dag zijn we allemaal geslaagd en weer veel mooie souvernirtjes en kleding rijker. Nu ik parmaribo wat beter leer kennen word het shoppen steeds leuker, als je goed zoekt kun je zoveel leuke spulletjes kopen voor heel weinig geld. Erg handig dus.
Aan het einde van de middag zijn we nog ff langs huis geweest en daarna samen lekker luxe uit eten geweest bij de jasmijn, een heel lekker en sjiek Surinaams restaurant. Echt heerlijk. Na het eten zijn anna en ellen nog naar de cocktailbar gegaan en hebben emilie en ik het voor gezien gehouden en zijn naar huis gegaan.
Op 3 januari hadden we het idee om naar white beach te gaan. Een zandstrandje niet zo ver van paramaribo waar je lekker kan zwemmen en chillen. Eenmaal aangekomen was er blijkbaar een gat in het net en konden we niet zwemmen omdat er nu veel piranha’s in het water zaten. Balen dus, maar toen hoorden we dat we ook naar leguana beach konden, een zandstrandje een klein stukje verderop. Dus toen zijn we daar maar heen gegaan. Erg leuk strandje alleen helaas hadden we veel pech met het weer. Juist deze dag was het regenachtig en erg bewolkt. Lekker bijbruinen zat er dus niet in, maar we hebben wel een lekkere relaxte dag gehad. Toen we ff gingen informeren bij het restaurant of we daar wat eten konden halen hoorden we dus dat er geen eten verkrijgbaar. Maar al snel bleek hoe gastvrij Surinaamse mensen zijn en konden we mee eten bij een groep mensen op het strandje. Toen het bekend werd dat er 4 meiden waren zonder eten, werden we ineens overal uitgenodigd voor wat eten en drinken. Echt super lief.
’s Avonds zijn we de stad in gegaan voor onze laatste party. De partysquad zou optreden in een discotheek en we hadden hiervoor kaartjes gekocht. Het feestje was ook echt geweldig, de hele avond zo ongeveer non stop op de dansvloer gestaan en helemaal los gegaan. Echt super. Tegen 4 uur gingen de eersten naar huis en ben ik mee gegaan omdat ik helemaal kapot was.
De volgende ochtend, op zondag ochtend ging de wekker alweer om half 10 want we zouden een workshop sieraden maken gaan doen. Pffff na zo’n heftige avond is dat nog best lastig om van die kleine kraaltjes te rijgen, haha. Maar het was wel echt super leuk om te doen en ik ben wel weer wat echte Surinaamse sieraadjes rijker. Na het sieraden maken moeste we snel terug naar huis om onze spullen te pakken want rond 14.00 zou de taxi komen om ons terug naar nickerie te brengen. Uiteraard vandaag was de taxi weer eens veel te vroeg, stress dus. Uiteindelijk helemaal bepakt en bezakt weer terug gekeerd richting nickerie.
Abonneren op:
Posts (Atom)
