50 jarig bestaan ziekenhuis

50 jarig bestaan streekziekenhuis Nickerie

Nou zoals de titel het al zegt stond de afgelopen week van mij in het teken van het 50 jarig bestaan van het ziekenhuis. Op de dinsdag, woensdag en donderdag was er op het ziekenhuis terrein al een informatie markt en op donderdag was het dus de officiële dag dat het ziekenhuis 50 jaar bestond. Op dinsdag had ik trouwens voor de tweede keer in die week de pers gehaald en dit keer nog wel door een stukje in de krant met foto en al. Tijdens onze salsalessen had ik al eens een fotograaf gezien en deze week stond er dus een artikel in de krant over de salsalessen in Nickerie en 3 maal raden wie er op de foto stond! Wel ff grappig om te melden dat ik op die foto echt totaal uit de maat dans, dus bij deze heb ik zwart op wit staan dat ik gewoon echt niet kan salsadansen! Hahaha
Op donderdag was het dan zo ver, van te voren hadden we al een aankondiging gekregen dat we die dag zo goed mogelijk vrij moesten houden en dat we vanaf 11 uur aanwezig moesten zijn bij het officiële gedeelte van de feestdag. ’s Ochtends heb ik dus nog snel ff een paar noodzakelijke patiënten behandeld en tegen half 11 ben ik naar huis gegaan om me om te kleden. Van te voren dacht ik dat het allemaal niet zo heel sjiek hoefde, maar toen ik iedereen er echt super netjes bij zag lopen heb ik uiteindelijk toch maar een mooie jurk aangetrokken. Achteraf een goede keus, want het bobo gehalte was erg hoog en iedereen zag er echt gelikt uit. Bij aankomt bij het ziekenhuis moest je eerst tekenen in een boek, daarna kreeg je een corsage opgespeld en daarna werd je door een aantal zuster gekleed in authentieke klederdracht naar je plaats begeleid. Het was ook een belangrijke dag, want zelfs de p president van Suriname was aanwezig, samen met de vice president en de minister van gezondheidszorg.
Voor mij was een mooi plekje gereserveerd niet ver achter de president en vlak achter alle belangrijke bobo’s. Het witte mensen fenomeen is hier nog steeds erg van toepassing, dus als Nederlander zul je altijd een mooie plek krijgen. Gelukkig zag ik dat ik naast Hanneke gepositioneerd was, dus dat was wel gezellig. Later hoorde ik dat we duidelijk zichtbaar waren op de televisie tijdens de opnames die die dag gemaakt waren. De derde keer die week dat ik dus de pers gehaald heb. Nog ff en ik kan niet meer normaal over straat, whahaha.

In het begin was het maar een saaie bedoeling omdat allerlei mensen eerst een speech gingen houden, na 2 uur gelul werd de nieuwe slogan van het ziekenhuis bekend gemaakt en daarna werd er getoast op de 50 jarige verjaardag van het ziekenhuis. Daarna was er gelegenheid om wat te kletsen en stond er voor iedereen een super heerlijke lunch klaar.
Van te voren had ik al gekscherend gezegd dat ik wel graag met de president van Suriname op de foto wou. Toen ik dit tegen Doerga zei, heeft ie meteen wat voor mij en Hanneke geregeld ( tja alles draait hier om de juiste contacten) en na de lunch mochten we bij de president komen om kennis te maken en om met hem op de foto te gaan. Echt super grappig om dit toch ff vast gelegd te hebben.
Toen het hele feestje op z’n einde begon te lopen ben ik nog ff Randall, Isabel en Torres op het terras gaan zitten om wat na te borrelen. Ook erg gezellig.
Op vrijdag heb ik overdag gewoon rustig gewerkt, daarna hard gelopen en ’s avonds ben ik lekker uitgebreid uit eten geweest met Hanneke. Na het eten zijn we met 3 andere Nederlandse studenten op het terras gaan zitten. Ik had tijdens oud en nieuw in Paramaribo een jongen leren kennen die nog een keer naar Nickerie wou komen en hij smste dat hij er dit weekend was. Al met al was het echt gezellig en zijn we blijven zitten totdat het terras ging sluiten en we weg moesten.
Op zaterdag heb ik eerst uitgeslapen en daarna heb ik mijn huisje schoon gemaakt en boodschappen gedaan. Tegen 13.00 had ik met Hanneke afgesproken om naar de tempel op de zeedijk te fietsen. We hadden gehoord dat er halverwege een heel gezellig tentje zat om te lunchen en we dachten dan gaan we daar een keer heen en knopen we er een leuke fietstocht aan vast. Eigenlijk zouden we op de terug weg wat gaan eten, maar toen kwamen we onze Hollandse vrienden van de avond ervoor weer tegen en zijn we samen met hun wat gaan eten. Daarna was het meteen ook een stuk minder warm en zijn we doorgefietst richting de tempel en hebben hier wat mooie foto’s gemaakt en daarna terug gefietst.
Na onze fietstocht was het tijd om ons klaar te maken voor de bonte avond. Het zou om 20.00 beginnen en toen we tegen 20.30 aankwamen waren ze net begonnen, voor Surinaamse begrippen een strakke planning. Voor de pauze was het wel leuk, maar nog niet echt spectaculair, veel cabaret en toneel was in Sranan tongo en dus moeilijk te verstaan voor mij. Wat wel heel erg gaaf was, was dat alle mensen uit Suriname gekleed waren in traditionele kleding van hun eigen cultuur. Nu viel me op dat Suriname echt multicultureel is.
In de pauze was het al erg gezellig en hebben we veel leuke foto’s gemaakt en na de pauze stond er een verassingsact op het programma. De verrassing bleek een toneelgroep uit Paramaribo te zijn die echt goed waren en tijdens hun show werd de directeur even flink in de zeik genomen. Altijd grappig. Daarna kwamen er nog een aantal toffe dans en zangacts en aan het einde gingen we met z’n allen ‘we are the world’ zingen.
Toen het show gedeelte voorbij was, stond er nog een loterij op het programma. Helaas geen prijs voor mij, maar wel voor kenya, dus dat bracht de stemming er goed in.
Toen de hele bonte avond ten einde was zijn we door gegaan naar een ander feestje. Op de tennisbaan trad een bekende Surinaamse band op. Daar heb ik nog ff flink doorgedanst tot in de late uurtjes.
Op zondag heb ik echt weinig gedaan, (lees; brakdag) eerst uitgeslapen en de rest van de middag ben ik wat wezen internetten en heb wat rondgehangen in mijn huis. Aan het einde van de middag ben ik nog even wezen hardlopen met Hanneke en daarna nog ff samen wat gegeten. Tijdens het eten kreeg ik een smsje van paps en mams dat ze veilig aan waren gekomen in Paramaribo.
Papa en mama blijven de eerste paar dagen nog in Paramaribo samen en aanstaande vrijdag komen ze hier naar Nickerie om mij op te zoeken. Dan gaan we samen hier nog wat leuke dingen doen en daarna ga ik nog een week op vakantie met hun.
Leuke vooruitzichten dus en ik heb echt zin om ze weer te zien.