Botopasi
Samen met Anna, Emilie en Ellen, 3 meiden uit Nickerie ben ik met kerst op trip naar Botopasi geweest. Op 24 december zijn we met z’n vieren vanuit Nickerie naar Paramaribo gereisd. De reis duurde door de kerstdrukte echt extra lang en na 5 en een half uur waren we dan eindelijk in Paramaribo. ’s Avonds zijn we nog ff de stad in geweest om wat te eten en voor een kerstborreltje en daarna weer op tijd naar bed. We hebben hier in Parmaribo geregeld dat we met de kerst en met oud en nieuw in een studentenhuis kunnen slapen. Hier wonen studiegenoten van Ellen en met de kerst en oud en nieuw zijn er een aantal stagiaires naar huis gegaan en was er dus plek voor ons. Erg handig.
Op eerste kerstdag om half 8 zijn we uit huis vertrokken richting Botopasi. Rond 8 uur moesten we verzamelen op een centrale plek en van daaruit zouden we vertrekken met de bus. Hier aangekomen zagen we de rest van de mensen van de trip. Help allemaal gezinnetjes met kinderen!! Dat had ik niet verwacht. De reis er naar toe was erg lang en onderweg waren er de nodige probleempjes. Met een bus gingen van vanaf Paramaribo over de Afobakka bauxiet weg richting Atjonie. Onderweg kwamen we er achter dat onze bus wel erg veel olie lekte en moesten we stoppen en konden we niet meer verder. Onder en ander de bus was echt een enorm oliespoor en het was dus echt niet mogelijk om verder te gaan met deze bus. Gelukkig waren we met twee bussen dus moesten we met alle mensen en bagage in 1 bus. Na flink wat proppen is het dan gelukt en gingen we weer verder. Een half uurtje later nam de buschauffeur een verkeerd spoor en raakte van de weg af.
Nu stonden we dus vast in de modder naast de weg. Gelukkig kwam er al snel een ander busje langs die ons wel uit de modder wou trekken. Al met al met flinke vertraging waren we rond half 3 in Atjonie. Vanaf hier moesten we allemaal overstappen op een korjaal en met 3 korjalen zijn we verder gegaan per boot richting Botopasi. ’s Avonds wachtte er daar een heerlijk kerstdiner op ons.
Op Botopasi zaten we in een heel erg mooi resort. Er was een hotel en er ware losse huisjes waarin we sliepen. Tijdens de dagen die daar waren kon je deel nemen aan allerlei trips, maar je kon ook gewoon thuis blijven. Echt een beetje een vakantie gevoel.
Op tweede kerstdag kon je mee gaan met een boswandeling of een dorpenwandeling. Ik heb gekozen om toen mee te gaan met de dorpen wandeling. Hier gingen we wandelen door een aantal dorpen waar nog de echte bosnegers woonden. Bij aankomst van het dorp werden we ontvangen door het dorpshoofd. Eerst moesten we met hem praten, geld geven en hem toestemming vragen om foto’s te maken en daarna konden we rondlopen door het dorp. Het dorp zelf was echt leuk om te zien, de mensen leven hier gewoon ook echt van het jagen en het vissen de vrouwen vermaken zich de hele dag met koken en kleren wassen in de rivier. Heel bijzonder. ’s Middags hebben we weinig gedaan wat spelletjes gespeeld en ’s avonds was er bij het hotel een optreden van een plaatselijke reggaeband. Het waren echt allemaal van die rastafaries in de band en leuke relaxte muziek. Allemaal mensen uit de omgelegen dorpen kwamen ook om te dansen. Het feest ging echt door tot in de late uurtjes. ( rond een uur of 5 ’s nachts stopte de band eindelijk.)
Op de dag na kerst kon je mee naar de Tapawatra watervallen. Per korjaal gingen we nog verder het binnenland in richting het zuiden en na een kleine 2 uur waren we bij de watervallen. De watervallen op zich waren niet heel indrukwekkend qua hoogte, maar wel qua breedte. Bij de watervallen kon je zelf onder de watervallen gaan zitten en overal overheen klauteren enzo. Echt super leuk. En qua weer hadden we echt heel erg veel geluk, want de hele dag scheen de zon en hebben we lekker gezwommen en in de zon gelegen. Ook hebben we nog wat foto’s gemaakt van ons in bikini in de zon met een kerstmuts op! Het is wel echt de meest warme en vreemde kerst die ik ooit gehad heb. De trip was heel erg leuk, maar toch miste ik iedereen in Nederland toch wel heel erg en heeft kerst in ons koude kikkerlandje toch ook wel weer z’n charmes.
De volgende dag was het helaas alweer over en gingen we weer terug richting Paramaribo. Gelukkig ging de terug reis een stuk vlotter en waren we op tijd in Paramaribo.
Op maandag moest ik helaas weer werken, dus om 06.00 ben ik met de taxi naar Nickerie gegaan om hier nog 2 dagen te werken. Op dinsdagmiddag na het werk ben ik weer terug gegaan. Erg veel gereisd dus, maar het ziekenhuis deed erg moeilijk over vrij vragen dus ik heb het maar gewoon geaccepteerd en ben gaan werken. Toen we Nickerie in reden schrok ik best een beetje. Heel Nickerie was onder water gelopen. Aangekomen bij mijn huisje hoorde ik hetgene waar ik al bang voor was, mijn huis onder water gelopen. Gelukkig had mijn buurman alles op mijn bed gezet en had het huis alweer droog gedweild. Ik had geen waardevolle dingen op de grond liggen, dus gelukkig geen echte schade.
En nu op oudejaarsdag ben ik weer in Paramaribo. Tot zondag blijf ik hier om oud en nieuw te vieren en om lekker te winkelen en te genieten van de luxe van de stad.
Ik zal jullie op de hoogte houden hoe mijn oud en nieuw was en voor jullie allemaal een hele fijne jaarwisseling en een goed 2009!!
Groetjes Henrieke
woensdag 31 december 2008
dinsdag 23 december 2008
gevlogen over nickerie
Hallo allemaal,
Het afgelopen weekend had ik geen trips of andere dingen gepland, maar gewoon een rustig weekendje in Nickerie. Wel weer veel leuke dingen gedaan, dus hier komt het verslag:
Op vrijdagmiddag heb ik mezelf eerst een laten verwennen door een schoonmaakster te laten komen om mijn huis een grondige kerstbeurt te laten geven. De schoonmaakster van het ziekenhuis wou wel graag wat bij verdienen en vroeg elke keer of ik geen schoonmaakster nodig had en dus heb ik met haar afgesproken dat ze voor de kerst een keer mocht komen om mijn huis grondig schoon te maken. Vrijdagmiddag was het dus zo ver.
Aan het einde van de middag was mijn huisje helemaal schoon, mijn bed opgemaakt en waren we allebei happy. Voor nog geen 10 euro (en dan heb ik haar nog heel ruim uitbetaald) is mijn hele huis schoongemaakt.
’s Avonds heb ik nog even met Hanneke en Doerga een terrasje gepakt.
Op zaterdagochtend zou ik met Anna en Hanneke gaan hardlopen, maar toen ik wakker werd hoorde ik al dat het keihard regende. Ik wou wel dolgraag hardlopen dus ik heb me gewoon aangekleed en toen kwam het eerste telefoontje al, Hanneke ging niet mee, daarna belde Anna, die ging ook niet mee. Uiteindelijk maar alleen gaan lopen. En tijdens het hardlopen op de zeedijk zag ik dat Ryan een jongen uit het dorp weer aan het vliegen was. Ryan zaait met een landbouwvliegtuig rijst in alle rijstvelden hier. Ik zat te twijfelen om naar de luchthaven toe te lopen en te vragen of ik mee mocht, maar heb er uiteindelijk toch maar vanaf gezien.
’s Middags ben ik samen met Anna en Maureen (Hindoestaans meisje die ik via Geesje heb leren kennen) naar een Hindoestaanse bruiloft geweest. Het was wel weer leuk om mee te maken, maar het was identiek aan de vorige bruiloft. Blijkbaar zijn alle Hindoestaanse bruiloften precies hetzelfde, de hele opstelling was hetzelfde, het eten was precies hetzelfde en uiteraard de huwelijksplechtigheid ook, alleen waren er 2 andere mensen die trouwden. Het was nog steeds wel grappig om mee te maken, maar toch een stuk minder bijzonder als de eerste keer.
’S Avond ben ik samen met Anna nog even naar het pool café gegaan, want we zouden daar met onze salsagroep afspreken. Het was echt erg gezellig en toevallig of niet zag ik daar weer Ryan. De jongen van het vliegtuigje. Dit keer wel alle moed bij elkaar gezameld en heb hem gevraagd of ik mee kon om een keertje te vliegen. Hij vertelde me dat hij op zondagochtend nog een paar kleine vluchtjes had, maar dat het eigenlijk niet toegestaan was dat ik mee ging. Het vliegtuig is namelijk een 1 zitter en hij heeft niet het vliegbrevet om iemand mee te nemen. Na wat slijmen ( ik wist dat hij wel eens vaker vrienden mee had genomen) ging hij toch overstag en mocht ik mee. Woehoe, mijn avond kon niet meer stuk!!!
Op zondagochtend om 08.00 was het dan zo ver en stond ik op de luchthaven. Het was wel grappig om te zien hoe ze eerst het hele vliegthuis volstoppen met allemaal zakken rijst.
Daarna was het tijd om aan boort te gaan, achter de stoel van Ryan was nog een kleine loze ruimte en daar mocht ik dus zitten. Het was ff lastig instappen, maar toen ik eenmaal geïnstalleerd was zat ik prima. Ik had nog aan een ander man daar gevraagd of het handig was mijn fototoestel mee te nemen. Hij zei me dat het niet handig was en dat ik waarschijnlijk weinig zou kunnen fotograferen omdat de ruitjes behoorlijk vies en donker waren. Ik heb hem toen mijn fototoestel gegeven en gevraagd of hij foto’s van mij wilde maken.
Helaas was dat niet zo slim, want tijdens het vliegen had ik perfect uitzicht en kon ik heel erg mooi over de schouder van Ryan naar buiten kijken. Eerst zijn we een paar keer over een aantal rijstvelden gevlogen om rijst te strooien, daarna zijn we nog een rondje over Nieuw Nickerie gevlogen. Echt super gaaf. Het weer was echt prachtig dus ik had echt een geweldig uitzicht over Nieuw Nickerie en over het omliggende landschap. Echt super gaaf. Een beetje jammer van de foto’s maar het was wel een super gave vlucht.
Tegen 12 uur had ik die middag nog met de Chirurg, de Gynaecoloog en met Hanneke afgesproken om naar een Javaanse warung net buiten het dorp te gaan om daar saotosoep te eten. (een soort van kippensoep, maar dan wel veel lekkerder). Het eten was echt super lekker den super goedkoop. ( €1,25 voor een groot bord soep met rijst.)
Het is hier in Suriname voor mij sowieso goedkoper om naar een restaurantje te gaan eten dan zelf in de supermarkt boodschappen te doen en eten te gaan kopen. Dus ik kook hier eigenlijk bijna niet.
Op zondagavond ben ik naar de kerst zangdienst in de schouwburg hier in het dorp gegaan. Het leek me wel leuk om toch een beetje in de kerststemming te komen.
Meteen bij aankomst was ik al erg verrast, van de buitenkant ziet de schouwburg er echt super lelijk uit, maar van binnen was het echt super mooi.
De zangdienst was ook erg leuk, allemaal groepen van kinderen en gospelkoren gingen zingen en samen werden er ook veel kerstliedjes gezongen. Tussendoor werd het kerstverhaal verteld en aan het einde gingen de lichten uit en kon iedereen zijn kaarsje aansteken en zongen we stille nacht in het Engels, Nederlands, Sranan, Javaans en Hindoestaans. Echt super leuk en voor het eerst had ik echt het gevoel dat de kerst eraan komt.
Over kerst gesproken, aanstaande woensdag ga ik richting Paramaribo. Vanuit daar ga ik van donderdag tot zondag op trip naar Botopasie. Op maandag ik dan weer terug naar Nickerie om nog 2 dagen te werken en met oud en nieuw ga ik weer richting Paramaribo om daar Oud en Nieuw te vieren. Drukke en leuke vooruitzichten dus.
Ik hou jullie op de hoogte hoe het was en vanuit Suriname wil ik iedereen een hele fijne kerst en een goed 2009 wensen, oftewel;
wan switi krisneti Nanga wan boen njoenjari!!!
Groetjes Henrieke
Het afgelopen weekend had ik geen trips of andere dingen gepland, maar gewoon een rustig weekendje in Nickerie. Wel weer veel leuke dingen gedaan, dus hier komt het verslag:
Op vrijdagmiddag heb ik mezelf eerst een laten verwennen door een schoonmaakster te laten komen om mijn huis een grondige kerstbeurt te laten geven. De schoonmaakster van het ziekenhuis wou wel graag wat bij verdienen en vroeg elke keer of ik geen schoonmaakster nodig had en dus heb ik met haar afgesproken dat ze voor de kerst een keer mocht komen om mijn huis grondig schoon te maken. Vrijdagmiddag was het dus zo ver.
Aan het einde van de middag was mijn huisje helemaal schoon, mijn bed opgemaakt en waren we allebei happy. Voor nog geen 10 euro (en dan heb ik haar nog heel ruim uitbetaald) is mijn hele huis schoongemaakt.
’s Avonds heb ik nog even met Hanneke en Doerga een terrasje gepakt.
Op zaterdagochtend zou ik met Anna en Hanneke gaan hardlopen, maar toen ik wakker werd hoorde ik al dat het keihard regende. Ik wou wel dolgraag hardlopen dus ik heb me gewoon aangekleed en toen kwam het eerste telefoontje al, Hanneke ging niet mee, daarna belde Anna, die ging ook niet mee. Uiteindelijk maar alleen gaan lopen. En tijdens het hardlopen op de zeedijk zag ik dat Ryan een jongen uit het dorp weer aan het vliegen was. Ryan zaait met een landbouwvliegtuig rijst in alle rijstvelden hier. Ik zat te twijfelen om naar de luchthaven toe te lopen en te vragen of ik mee mocht, maar heb er uiteindelijk toch maar vanaf gezien.
’s Middags ben ik samen met Anna en Maureen (Hindoestaans meisje die ik via Geesje heb leren kennen) naar een Hindoestaanse bruiloft geweest. Het was wel weer leuk om mee te maken, maar het was identiek aan de vorige bruiloft. Blijkbaar zijn alle Hindoestaanse bruiloften precies hetzelfde, de hele opstelling was hetzelfde, het eten was precies hetzelfde en uiteraard de huwelijksplechtigheid ook, alleen waren er 2 andere mensen die trouwden. Het was nog steeds wel grappig om mee te maken, maar toch een stuk minder bijzonder als de eerste keer.
’S Avond ben ik samen met Anna nog even naar het pool café gegaan, want we zouden daar met onze salsagroep afspreken. Het was echt erg gezellig en toevallig of niet zag ik daar weer Ryan. De jongen van het vliegtuigje. Dit keer wel alle moed bij elkaar gezameld en heb hem gevraagd of ik mee kon om een keertje te vliegen. Hij vertelde me dat hij op zondagochtend nog een paar kleine vluchtjes had, maar dat het eigenlijk niet toegestaan was dat ik mee ging. Het vliegtuig is namelijk een 1 zitter en hij heeft niet het vliegbrevet om iemand mee te nemen. Na wat slijmen ( ik wist dat hij wel eens vaker vrienden mee had genomen) ging hij toch overstag en mocht ik mee. Woehoe, mijn avond kon niet meer stuk!!!
Op zondagochtend om 08.00 was het dan zo ver en stond ik op de luchthaven. Het was wel grappig om te zien hoe ze eerst het hele vliegthuis volstoppen met allemaal zakken rijst.
Daarna was het tijd om aan boort te gaan, achter de stoel van Ryan was nog een kleine loze ruimte en daar mocht ik dus zitten. Het was ff lastig instappen, maar toen ik eenmaal geïnstalleerd was zat ik prima. Ik had nog aan een ander man daar gevraagd of het handig was mijn fototoestel mee te nemen. Hij zei me dat het niet handig was en dat ik waarschijnlijk weinig zou kunnen fotograferen omdat de ruitjes behoorlijk vies en donker waren. Ik heb hem toen mijn fototoestel gegeven en gevraagd of hij foto’s van mij wilde maken.
Helaas was dat niet zo slim, want tijdens het vliegen had ik perfect uitzicht en kon ik heel erg mooi over de schouder van Ryan naar buiten kijken. Eerst zijn we een paar keer over een aantal rijstvelden gevlogen om rijst te strooien, daarna zijn we nog een rondje over Nieuw Nickerie gevlogen. Echt super gaaf. Het weer was echt prachtig dus ik had echt een geweldig uitzicht over Nieuw Nickerie en over het omliggende landschap. Echt super gaaf. Een beetje jammer van de foto’s maar het was wel een super gave vlucht.
Tegen 12 uur had ik die middag nog met de Chirurg, de Gynaecoloog en met Hanneke afgesproken om naar een Javaanse warung net buiten het dorp te gaan om daar saotosoep te eten. (een soort van kippensoep, maar dan wel veel lekkerder). Het eten was echt super lekker den super goedkoop. ( €1,25 voor een groot bord soep met rijst.)
Het is hier in Suriname voor mij sowieso goedkoper om naar een restaurantje te gaan eten dan zelf in de supermarkt boodschappen te doen en eten te gaan kopen. Dus ik kook hier eigenlijk bijna niet.
Op zondagavond ben ik naar de kerst zangdienst in de schouwburg hier in het dorp gegaan. Het leek me wel leuk om toch een beetje in de kerststemming te komen.
Meteen bij aankomst was ik al erg verrast, van de buitenkant ziet de schouwburg er echt super lelijk uit, maar van binnen was het echt super mooi.
De zangdienst was ook erg leuk, allemaal groepen van kinderen en gospelkoren gingen zingen en samen werden er ook veel kerstliedjes gezongen. Tussendoor werd het kerstverhaal verteld en aan het einde gingen de lichten uit en kon iedereen zijn kaarsje aansteken en zongen we stille nacht in het Engels, Nederlands, Sranan, Javaans en Hindoestaans. Echt super leuk en voor het eerst had ik echt het gevoel dat de kerst eraan komt.
Over kerst gesproken, aanstaande woensdag ga ik richting Paramaribo. Vanuit daar ga ik van donderdag tot zondag op trip naar Botopasie. Op maandag ik dan weer terug naar Nickerie om nog 2 dagen te werken en met oud en nieuw ga ik weer richting Paramaribo om daar Oud en Nieuw te vieren. Drukke en leuke vooruitzichten dus.
Ik hou jullie op de hoogte hoe het was en vanuit Suriname wil ik iedereen een hele fijne kerst en een goed 2009 wensen, oftewel;
wan switi krisneti Nanga wan boen njoenjari!!!
Groetjes Henrieke
donderdag 18 december 2008
brownsberg
Afgelopen weekend ben ik samen met Hanneke naar Brownsberg geweest. Omdat we allebei vonden dat alle georganiseerde trips hier in Suriname toch wel echt erg duur zijn, hebben we zelf onze eigen trip georganiseerd. Hieronder in het kort verslag van ons geweldige weekend.
Op vrijdagmiddag meteen na het werk zijn we vertrokken vanuit Nickerie richting Paramaribo. We hadden al meteen geluk, want vanuit het ziekenhuis ging er die middag een auto richting Paramaribo en er waren nog wel 2 plekken over, dus de eerste rit hadden we al gratis. Aangekomen in Paramaribo zijn we nog ff wat dingen gaan navragen over hoelaat de busjes richting Brownsweg vertrekken. Daarna zijn we lekker luxe uit eten geweest en nog ff genoten van alle luxe van Paramaribo.
Na een korte nacht gingen we rond half 7 op weg naar de Saramaccastraat. Vanuit hier gaan allerlei locale busjes richting het binnenland. Na een heel gedoe ( echt allemaal onfrisse Surinaamse boys wouden ons wel meenemen) hadden we dan toch eindelijk een goed en redelijk veilig eruitziend busje gevonden. Het busje zou vertrekken om 09.00 dus er was nog wel wat tijd voor een ontbijt. Toen we terug kwamen na het ontbijt hoorden we opeens dat de chauffeur naar huis was gegaan en dat hij om 11.00 terug zou komen om dan te vertrekken! Ja halloo, lekker is dat.
Toen begon het hele getouwtrek dus weer opnieuw. Uiteindelijk maar weer voor een busje gekozen dat er wel redelijk betrouwbaar uitzag en die ook echt om 09.00 zou vertrekken. We hadden onze buschauffeur voor de zekerheid nog laten bellen met de vrouw van onze eerste slaapplek, zodat zij hem goed uit kon leggen waar we heen moesten. ( haha nou ja dat dachten we dus.)
Na een heftige en wilde rit over de Afobakkaweg bauxietweg werden we er na 2 uur opeens uitgegooid aan de Brownsweg. Vanaf hier zou er een andere auto ons verder brengen.
Duss…Daar stonden we dan in de middle of nowhere in een verlaten dorpje. En opeens zien we onze chauffeur van de volgende auto in de auto stappen en wegrijden. Na ff gewacht te hebben gingen we toch maar ff navragen bij een meisje dat ook op het plein was en die verteld ons doodleuk dat die man naar huis was gegaan om te douchen.
Ja halloow, denk je dat we hier voor de lol midden in de hitte met onze tassen op een verlaten plein staan??? Na wat aandringen belde ze de man dan op om te zeggen dat we wilden vertrekken. Gelukkig komt de man snel en brengt hij ons daarna snel richting Ston eiland.
Welkom in Suriname!!
Een beetje geïrriteerd komen we aan op onze eerste slaapplek. Eenmaal aangekomen is meteen alle frustratie weg. We komen aan bij een geweldig huisjespark met allemaal hele mooie houten huisjes pal aan brokopondo stuwmeer en met in de verte uitzicht op de Brownsberg. Vanuit ons huisje hadden we uitzicht op een klein stukje wit zandstrand en een meter later begon het meer al. Wauw, het hele gedoe was toch echt allemaal de moeite waard geweest. Meteen besloten we dat we de rest van de dag lekker bij Ston eiland te blijven om daar lekker te zwemmen en relaxen.
Tijdens het zonnen hadden we ook nog het geluk om net een luiaard te zien die uit zijn boom kwam om wat eten te zoeken. Echt een super grappig en suf beest! Hebben we dan toch ook maar mooi weer ff meegemaakt.
Aan het einde van de middag kwamen we op het idee om het brokopondo meer wat te gaan verkennen met een korjaal. (houten primitieve kano)
Gehuld in geweldige foute parapluhoedjes (mijn verjaardagscadeau aan Hanneke) gingen we het meer op. Na een tijdje zigzaggen over het meer (het ding was echt onbestuurbaar) viel het me op dat mijn enkels toch wel steeds verder onder het water kwamen te staan. Na een kleine inspectie kwamen we erachter dat de boot zo lek was als een mandje. Help, we waren net een heel eind van de kant en helemaal uit het zicht. Snel hebben we een strijdplan gemaakt, de een ging waterscheppen met onze hoedjes en de ander ging terug peddelen. Dit ging super en al snel stonden we weer veilig en wel aan de kant. Hahaha geen kanotocht meer voor ons!
De rest van de avond hebben we ons vermaakt met kaarten bij kaarslicht, want er was geen elektriciteit in ons huisje. Ik kreeg weer ff helemaal een kampeergevoel. ( ’s Avonds met een toiletrol over de camping op zoek naar het sanitairgebouw, haha.)
De volgende ochtend ging de wekker wederom om 06.00 want om half 7 zou Rocky, een man die op Brownsberg werkt, ons ophalen om ons naar boven te brengen.
Net op het moment dat we dachten dat hij niet meer kwam, het was al 08.00 kwam hij ons dan toch nog halen.
De rit de Brownsberg op was echt super gaaf en heftig. Met een 4-wheeldrive knalden we dwars door het regenwoud over steile paadjes de berg op. Eenmaal aangekomen konden we mee eten aan het ontbijt van Rocky, hij beheert namelijk het enige restaurant/barretje op de berg.
Na een heerlijk en heftig ontbijt zijn we enthousiast begonnen aan onze wandeltocht richting de Irene en Leo watervallen. De watervallen waren eigenlijk niet echt heel erg spectaculair, maar de wandeling zelf dwars door het tropisch regenwoud was echt een super leuk avontuur op zich.
We hoorden van te voren al van iedereen dat het zo’n zware tocht was en de heenweg snapten we er niks van en gingen we als een speer naar de vallen. De terugweg kwamen we er achter dat het toch best een heftige wandeling was, al die bulten op waren toch wat zwaarder dan eraf. Gelukkig is Hanneke ook sportief en houdt ze ook wel van een beetje rauwdouwen, dus we hebben lekker afgezien op de terugweg. Heerlijk. Totaal bezweet kwamen we terug bij het restaurant om daar weer ff op adem te komen.
Daarna hebben we nog een kleine wandeling gemaakt richting het uitkijkpunt over het Brokopondo stuwmeer. Aangekomen bij het uitzichtpunt werden we beloond met echt een geweldig uitzicht over het hele stuwmeer en allemaal prachtige natuur. Echt geweldig, dit is echt Suriname op z’n mooist.
Later op de middag hebben we geregeld met een groep stagiaires die op excursie waren, dat we met hun mee konden terug naar Paramaribo. Omdat we weinig zekerheid hadden over de terugrit op maandag leek ons dit wel de beste oplossing.
En zo waren we zondagavond weer terug in Paramaribo. Moe maar voldaan hebben we wederom genoten van de heerlijke luxe van de stad.
Op maandagochtend hebben we nog gezellig wat gewinkeld en tegen 13.00 zijn we met de locale bus terug gegaan naar Nickerie. Om geld uit te sparen en om toch nog wat in de survivalstemming te blijven hebben we die bus gepakt.
Helemaal moe, maar wel super voldaan kwamen we terug aan Nickerie.
Met mijn ouders en Matthijs ga ik zeker nog weer een keer terugkeren richting Brownsberg.
Op vrijdagmiddag meteen na het werk zijn we vertrokken vanuit Nickerie richting Paramaribo. We hadden al meteen geluk, want vanuit het ziekenhuis ging er die middag een auto richting Paramaribo en er waren nog wel 2 plekken over, dus de eerste rit hadden we al gratis. Aangekomen in Paramaribo zijn we nog ff wat dingen gaan navragen over hoelaat de busjes richting Brownsweg vertrekken. Daarna zijn we lekker luxe uit eten geweest en nog ff genoten van alle luxe van Paramaribo.
Na een korte nacht gingen we rond half 7 op weg naar de Saramaccastraat. Vanuit hier gaan allerlei locale busjes richting het binnenland. Na een heel gedoe ( echt allemaal onfrisse Surinaamse boys wouden ons wel meenemen) hadden we dan toch eindelijk een goed en redelijk veilig eruitziend busje gevonden. Het busje zou vertrekken om 09.00 dus er was nog wel wat tijd voor een ontbijt. Toen we terug kwamen na het ontbijt hoorden we opeens dat de chauffeur naar huis was gegaan en dat hij om 11.00 terug zou komen om dan te vertrekken! Ja halloo, lekker is dat.
Toen begon het hele getouwtrek dus weer opnieuw. Uiteindelijk maar weer voor een busje gekozen dat er wel redelijk betrouwbaar uitzag en die ook echt om 09.00 zou vertrekken. We hadden onze buschauffeur voor de zekerheid nog laten bellen met de vrouw van onze eerste slaapplek, zodat zij hem goed uit kon leggen waar we heen moesten. ( haha nou ja dat dachten we dus.)
Na een heftige en wilde rit over de Afobakkaweg bauxietweg werden we er na 2 uur opeens uitgegooid aan de Brownsweg. Vanaf hier zou er een andere auto ons verder brengen.
Duss…Daar stonden we dan in de middle of nowhere in een verlaten dorpje. En opeens zien we onze chauffeur van de volgende auto in de auto stappen en wegrijden. Na ff gewacht te hebben gingen we toch maar ff navragen bij een meisje dat ook op het plein was en die verteld ons doodleuk dat die man naar huis was gegaan om te douchen.
Ja halloow, denk je dat we hier voor de lol midden in de hitte met onze tassen op een verlaten plein staan??? Na wat aandringen belde ze de man dan op om te zeggen dat we wilden vertrekken. Gelukkig komt de man snel en brengt hij ons daarna snel richting Ston eiland.
Welkom in Suriname!!
Een beetje geïrriteerd komen we aan op onze eerste slaapplek. Eenmaal aangekomen is meteen alle frustratie weg. We komen aan bij een geweldig huisjespark met allemaal hele mooie houten huisjes pal aan brokopondo stuwmeer en met in de verte uitzicht op de Brownsberg. Vanuit ons huisje hadden we uitzicht op een klein stukje wit zandstrand en een meter later begon het meer al. Wauw, het hele gedoe was toch echt allemaal de moeite waard geweest. Meteen besloten we dat we de rest van de dag lekker bij Ston eiland te blijven om daar lekker te zwemmen en relaxen.
Tijdens het zonnen hadden we ook nog het geluk om net een luiaard te zien die uit zijn boom kwam om wat eten te zoeken. Echt een super grappig en suf beest! Hebben we dan toch ook maar mooi weer ff meegemaakt.
Aan het einde van de middag kwamen we op het idee om het brokopondo meer wat te gaan verkennen met een korjaal. (houten primitieve kano)
Gehuld in geweldige foute parapluhoedjes (mijn verjaardagscadeau aan Hanneke) gingen we het meer op. Na een tijdje zigzaggen over het meer (het ding was echt onbestuurbaar) viel het me op dat mijn enkels toch wel steeds verder onder het water kwamen te staan. Na een kleine inspectie kwamen we erachter dat de boot zo lek was als een mandje. Help, we waren net een heel eind van de kant en helemaal uit het zicht. Snel hebben we een strijdplan gemaakt, de een ging waterscheppen met onze hoedjes en de ander ging terug peddelen. Dit ging super en al snel stonden we weer veilig en wel aan de kant. Hahaha geen kanotocht meer voor ons!
De rest van de avond hebben we ons vermaakt met kaarten bij kaarslicht, want er was geen elektriciteit in ons huisje. Ik kreeg weer ff helemaal een kampeergevoel. ( ’s Avonds met een toiletrol over de camping op zoek naar het sanitairgebouw, haha.)
De volgende ochtend ging de wekker wederom om 06.00 want om half 7 zou Rocky, een man die op Brownsberg werkt, ons ophalen om ons naar boven te brengen.
Net op het moment dat we dachten dat hij niet meer kwam, het was al 08.00 kwam hij ons dan toch nog halen.
De rit de Brownsberg op was echt super gaaf en heftig. Met een 4-wheeldrive knalden we dwars door het regenwoud over steile paadjes de berg op. Eenmaal aangekomen konden we mee eten aan het ontbijt van Rocky, hij beheert namelijk het enige restaurant/barretje op de berg.
Na een heerlijk en heftig ontbijt zijn we enthousiast begonnen aan onze wandeltocht richting de Irene en Leo watervallen. De watervallen waren eigenlijk niet echt heel erg spectaculair, maar de wandeling zelf dwars door het tropisch regenwoud was echt een super leuk avontuur op zich.
We hoorden van te voren al van iedereen dat het zo’n zware tocht was en de heenweg snapten we er niks van en gingen we als een speer naar de vallen. De terugweg kwamen we er achter dat het toch best een heftige wandeling was, al die bulten op waren toch wat zwaarder dan eraf. Gelukkig is Hanneke ook sportief en houdt ze ook wel van een beetje rauwdouwen, dus we hebben lekker afgezien op de terugweg. Heerlijk. Totaal bezweet kwamen we terug bij het restaurant om daar weer ff op adem te komen.
Daarna hebben we nog een kleine wandeling gemaakt richting het uitkijkpunt over het Brokopondo stuwmeer. Aangekomen bij het uitzichtpunt werden we beloond met echt een geweldig uitzicht over het hele stuwmeer en allemaal prachtige natuur. Echt geweldig, dit is echt Suriname op z’n mooist.
Later op de middag hebben we geregeld met een groep stagiaires die op excursie waren, dat we met hun mee konden terug naar Paramaribo. Omdat we weinig zekerheid hadden over de terugrit op maandag leek ons dit wel de beste oplossing.
En zo waren we zondagavond weer terug in Paramaribo. Moe maar voldaan hebben we wederom genoten van de heerlijke luxe van de stad.
Op maandagochtend hebben we nog gezellig wat gewinkeld en tegen 13.00 zijn we met de locale bus terug gegaan naar Nickerie. Om geld uit te sparen en om toch nog wat in de survivalstemming te blijven hebben we die bus gepakt.
Helemaal moe, maar wel super voldaan kwamen we terug aan Nickerie.
Met mijn ouders en Matthijs ga ik zeker nog weer een keer terugkeren richting Brownsberg.
dinsdag 9 december 2008
veel feestjes en ook frustratie @ nickerie
Hallo lieve mensen,
Hier weer een update van wat ik allemaal gedaan en beleefd heb afgelopen week in Nickerie. Sinterklaas was eigenlijk heel erg rustig hier. Ik heb een paar pieten in het dorp gezien, maar verder heb ik er weinig van meegemaakt. Gelukkig had ik van Marrit een heel lief pakketje gekregen met allemaal lekkere en leuke sinterklaas spullen, dus ik heb toch nog een beetje van sint kunnen genieten. Het ophalen van dat pakketje was echt een hels drama. Het ging echt weer op z’n Surinaams.
Pakketjes kan je hier alleen maar op maandag en woensdagochtend ophalen tussen 8 en 11 uur want dan is de douane aanwezig. In praktijk betekend dit dat je eigenlijk pas vanaf half 9 kan komen, want dan is de douane ook daadwerkelijk gearriveerd. (Tegen half 11 gaan ze weer weg.) Dat had ik de vorige keer op het postkantoor al aan de levende lijve meegemaakt. Dus stipt half 9 stond ik paraat met mijn afhaalbericht en paspoort. Vervolgens moest ik eerst in een rij gaan staan om het afhaalbericht in te leveren en daana moest ik een handtekening zetten voor ontvangst en werd mijn paspoortnummer genoteerd. Vervolgens moest je maar gaan wachten op je pakje. En dan komt het ergste; je zit te wachten en je ziet dat ze jouw briefje gewoon op een stapeltje gooien en vervolgens niks gaan zitten doen. Wachten tot er genoeg briefjes zijn om dan een aantal pakketjes tegelijk op te halen. Inmiddels is het al 20 minuten later. Gelukkig was ik niet alleen en waren er nog 2 andere Nederlandse meiden die hetzelfde probleem als mij hadden. En toen ik om 09.00 nog steeds niet aan de beurt was om te betalen heb ik geregeld dat een van die andere meiden mijn pakketje mee kon nemen, zodat ik weer terug naar mijn werk kon. ( Zij heeft haar afspraak afgebeld om langer op het postkantoor te blijven!) En terwijl wij ons echt helemaal lopen op te vreten zitten alle andere Surinaamse mensen heel rustig te wachten, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Op het postkantoor merkte ik dat ik echt nog niet ingeburgerd ben en niet kan wennen aan de Surinaamse bureaucratie en het werktempo.
Alle overheidsinstellingen hier lijken trouwens wel op sociale werkplaatsen. Er zijn wel 3 mensen die het werk doen wat in Nederland door 1 persoon gedaan wordt. In het ziekenhuis is dat ook echt heel erg, vooral bij de verpleging en de schoonmaaksters. Voor mijn fysiotherapieruimte en 1 zaal van de kinderafdeling die naast mij zit is er gewoon 1 aparte schoonmaakster die fulltime werkt. Ze dweilt elke ochtend haar gedeelte en dan wacht ze een paar uur en dan tegen de middag dweilt ze nog een keer.
Ok, dit was ff tussendoor, over mijn weekend. Op vrijdagavond was ik dus uitgenodigd voor een Hindoestaanse bruiloft. Anuska een meisje waarmee ik in het begin toen ik hier was eens een avond mee ben wezen stappen die ging trouwen. ( Ik wist niet eens dat ze een vriend had en was dus erg verbaasd.) Later hoorde ik dat ze de jongen 2 weken kende en dat het huwelijk binnen 8 dagen door de familie was geregeld. Via familie zijn ze aan elkaar voorgesteld en toen beide akkoord gingen is het huwelijk maar meteen gepland. Echt vet bijzonder. En dan zeggen dat ze niet meer aan uithuwelijken doen.
Het huwelijk zelf was ook erg bijzonder. Samen met Hanneke en Emilie zijn we erheen gegaan. Het eerste wat opviel was de muziek, die stond namelijk absurt hard. Zo hard dat niemand meer met elkaar kon praten. Hanneke had van te voren al oordopjes meegenomen omdat ze al eens eerder op een Hindoestaanse bruiloft was geweest. Het schijnt blijkbaar stoer te zijn als de hele buurt kan horen dat je een bruiloft geeft.
Na een tijdje zitten mochten we gaan eten uit een lelieblad. Dat vond ik wel bijzonder om te doen. Daarna kon je weer gaan zitten en kwam de huwelijksceremonie. Normaal is op vrijdagavond alleen het feest en is op zaterdag de huwelijkvoltrekking en op zondag weer feest, maar dit keer was de huwelijksvoltrekking samen met het feest op vrijdag. Voor ons wel ideaal konden we alles mooi eens meemaken.
Ook de huwelijksvoltrekking was erg bijzonder erg bijzonder, eerst moest de bruidegom ( gekleed in gele jurk met een soort kerstboompje op zijn hoofd) een hele tijd bidden. Toen kwam de bruid (in een rode jurk met overal lichaam sieraden) en ook zei moest eerst de hele tijd bidden. Daarna moesten ze samen 7 rondjes lopen om een of ander boompje. Na elke ronde moesten ze stoppen, elke ronde stond voor 1 van de 7 huwelijksvoorschriften. Daarna waren ze getrouwd en werd er bij de bruid een rode stip en streep op het voorhoofd gemaakt. Als teken dat ze getrouwd is.
Na het officiële gedeelte werd er gedanst en heb ik nog ff genoten van de heerlijke Surinaamse hapjes. Aan het einde van de avond was ik weer een hele ervaring rijker!!
Zaterdag overdag heb ik weinig bijzonders gedaan, gewoon wat rondgehangen en gerelaxt.
’s Avonds was er weer een feestje van Sergio. Een Javaanse jongen uit het ziekenhuis die binnenkort voor definitief naar Nederland gaat om bij zijn vriendin te wonen. Dit feestje was ook erg gezellig, veel gekletst en tot in de late uurtjes gedanst op latin muziek. Zelfs met mijn salsalessen ben ik toch nog lang niet zo soepel als de Surinamers en de Cubanen en Dominicanen die er waren. Dat wordt nog wat met de bollywood dans!!
Tegen half 5 pas een keer moe en voldaan in mijn bed beland.
Op zondag lukte het me nog redelijk om uit te slapen en daarna heb ik de rest van de dag nog wat aangeklooid. Even langs het zwembad, nog ff een terrasje gepakt en verder weinig gedaan. Tegen zonsondergang ben ik nog even gaan hardlopen met anna en hanneke en bernadet. En na het hardlopen hebben we afgesproken om nog lekker met z’n 4en uit eten te gaan.
En toen was het weekend alweer voorbij. De tijd vliegt echt. Volgend weekend ga ik samen met Hanneke naar Brownberg. Heb er nu al zin in.
Maandag heb ik het ziekenhuis nog even meegekeken en toen bleek er dat er veel leuke operaties op het programma stonden en toen heb ik snel mijn poli patiënten afgewerkt en ben ik de rest van de ochtend gaan kijken. Ik heb een onderbeen fractuur gezien, een necrotische voet en een ontwrichte elleboog. Allemaal super interessant, voor de onderbeenfractuur. Ze wouden het scheenbeen eerst fixeren met hechtschroeven en toen dat elke keer mislukte gingen ze over op een plaat aanbrengen op de scheen. Super interessant om meteen beide technieken te kunnen zien.
Zolang er nog een Nederlandse chirurg aanwezig is probeer ik zoveel mogelijk interessante operaties mee te kijken.
Nou dit was het voor deze week, ik zag net dat ik weer een pakketje op mag halen, dus ik ga maar vast moed verzamelen voor morgenochtend!!!
Bigi brasa uit Suri!!
Hier weer een update van wat ik allemaal gedaan en beleefd heb afgelopen week in Nickerie. Sinterklaas was eigenlijk heel erg rustig hier. Ik heb een paar pieten in het dorp gezien, maar verder heb ik er weinig van meegemaakt. Gelukkig had ik van Marrit een heel lief pakketje gekregen met allemaal lekkere en leuke sinterklaas spullen, dus ik heb toch nog een beetje van sint kunnen genieten. Het ophalen van dat pakketje was echt een hels drama. Het ging echt weer op z’n Surinaams.
Pakketjes kan je hier alleen maar op maandag en woensdagochtend ophalen tussen 8 en 11 uur want dan is de douane aanwezig. In praktijk betekend dit dat je eigenlijk pas vanaf half 9 kan komen, want dan is de douane ook daadwerkelijk gearriveerd. (Tegen half 11 gaan ze weer weg.) Dat had ik de vorige keer op het postkantoor al aan de levende lijve meegemaakt. Dus stipt half 9 stond ik paraat met mijn afhaalbericht en paspoort. Vervolgens moest ik eerst in een rij gaan staan om het afhaalbericht in te leveren en daana moest ik een handtekening zetten voor ontvangst en werd mijn paspoortnummer genoteerd. Vervolgens moest je maar gaan wachten op je pakje. En dan komt het ergste; je zit te wachten en je ziet dat ze jouw briefje gewoon op een stapeltje gooien en vervolgens niks gaan zitten doen. Wachten tot er genoeg briefjes zijn om dan een aantal pakketjes tegelijk op te halen. Inmiddels is het al 20 minuten later. Gelukkig was ik niet alleen en waren er nog 2 andere Nederlandse meiden die hetzelfde probleem als mij hadden. En toen ik om 09.00 nog steeds niet aan de beurt was om te betalen heb ik geregeld dat een van die andere meiden mijn pakketje mee kon nemen, zodat ik weer terug naar mijn werk kon. ( Zij heeft haar afspraak afgebeld om langer op het postkantoor te blijven!) En terwijl wij ons echt helemaal lopen op te vreten zitten alle andere Surinaamse mensen heel rustig te wachten, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Op het postkantoor merkte ik dat ik echt nog niet ingeburgerd ben en niet kan wennen aan de Surinaamse bureaucratie en het werktempo.
Alle overheidsinstellingen hier lijken trouwens wel op sociale werkplaatsen. Er zijn wel 3 mensen die het werk doen wat in Nederland door 1 persoon gedaan wordt. In het ziekenhuis is dat ook echt heel erg, vooral bij de verpleging en de schoonmaaksters. Voor mijn fysiotherapieruimte en 1 zaal van de kinderafdeling die naast mij zit is er gewoon 1 aparte schoonmaakster die fulltime werkt. Ze dweilt elke ochtend haar gedeelte en dan wacht ze een paar uur en dan tegen de middag dweilt ze nog een keer.
Ok, dit was ff tussendoor, over mijn weekend. Op vrijdagavond was ik dus uitgenodigd voor een Hindoestaanse bruiloft. Anuska een meisje waarmee ik in het begin toen ik hier was eens een avond mee ben wezen stappen die ging trouwen. ( Ik wist niet eens dat ze een vriend had en was dus erg verbaasd.) Later hoorde ik dat ze de jongen 2 weken kende en dat het huwelijk binnen 8 dagen door de familie was geregeld. Via familie zijn ze aan elkaar voorgesteld en toen beide akkoord gingen is het huwelijk maar meteen gepland. Echt vet bijzonder. En dan zeggen dat ze niet meer aan uithuwelijken doen.
Het huwelijk zelf was ook erg bijzonder. Samen met Hanneke en Emilie zijn we erheen gegaan. Het eerste wat opviel was de muziek, die stond namelijk absurt hard. Zo hard dat niemand meer met elkaar kon praten. Hanneke had van te voren al oordopjes meegenomen omdat ze al eens eerder op een Hindoestaanse bruiloft was geweest. Het schijnt blijkbaar stoer te zijn als de hele buurt kan horen dat je een bruiloft geeft.
Na een tijdje zitten mochten we gaan eten uit een lelieblad. Dat vond ik wel bijzonder om te doen. Daarna kon je weer gaan zitten en kwam de huwelijksceremonie. Normaal is op vrijdagavond alleen het feest en is op zaterdag de huwelijkvoltrekking en op zondag weer feest, maar dit keer was de huwelijksvoltrekking samen met het feest op vrijdag. Voor ons wel ideaal konden we alles mooi eens meemaken.
Ook de huwelijksvoltrekking was erg bijzonder erg bijzonder, eerst moest de bruidegom ( gekleed in gele jurk met een soort kerstboompje op zijn hoofd) een hele tijd bidden. Toen kwam de bruid (in een rode jurk met overal lichaam sieraden) en ook zei moest eerst de hele tijd bidden. Daarna moesten ze samen 7 rondjes lopen om een of ander boompje. Na elke ronde moesten ze stoppen, elke ronde stond voor 1 van de 7 huwelijksvoorschriften. Daarna waren ze getrouwd en werd er bij de bruid een rode stip en streep op het voorhoofd gemaakt. Als teken dat ze getrouwd is.
Na het officiële gedeelte werd er gedanst en heb ik nog ff genoten van de heerlijke Surinaamse hapjes. Aan het einde van de avond was ik weer een hele ervaring rijker!!
Zaterdag overdag heb ik weinig bijzonders gedaan, gewoon wat rondgehangen en gerelaxt.
’s Avonds was er weer een feestje van Sergio. Een Javaanse jongen uit het ziekenhuis die binnenkort voor definitief naar Nederland gaat om bij zijn vriendin te wonen. Dit feestje was ook erg gezellig, veel gekletst en tot in de late uurtjes gedanst op latin muziek. Zelfs met mijn salsalessen ben ik toch nog lang niet zo soepel als de Surinamers en de Cubanen en Dominicanen die er waren. Dat wordt nog wat met de bollywood dans!!
Tegen half 5 pas een keer moe en voldaan in mijn bed beland.
Op zondag lukte het me nog redelijk om uit te slapen en daarna heb ik de rest van de dag nog wat aangeklooid. Even langs het zwembad, nog ff een terrasje gepakt en verder weinig gedaan. Tegen zonsondergang ben ik nog even gaan hardlopen met anna en hanneke en bernadet. En na het hardlopen hebben we afgesproken om nog lekker met z’n 4en uit eten te gaan.
En toen was het weekend alweer voorbij. De tijd vliegt echt. Volgend weekend ga ik samen met Hanneke naar Brownberg. Heb er nu al zin in.
Maandag heb ik het ziekenhuis nog even meegekeken en toen bleek er dat er veel leuke operaties op het programma stonden en toen heb ik snel mijn poli patiënten afgewerkt en ben ik de rest van de ochtend gaan kijken. Ik heb een onderbeen fractuur gezien, een necrotische voet en een ontwrichte elleboog. Allemaal super interessant, voor de onderbeenfractuur. Ze wouden het scheenbeen eerst fixeren met hechtschroeven en toen dat elke keer mislukte gingen ze over op een plaat aanbrengen op de scheen. Super interessant om meteen beide technieken te kunnen zien.
Zolang er nog een Nederlandse chirurg aanwezig is probeer ik zoveel mogelijk interessante operaties mee te kijken.
Nou dit was het voor deze week, ik zag net dat ik weer een pakketje op mag halen, dus ik ga maar vast moed verzamelen voor morgenochtend!!!
Bigi brasa uit Suri!!
dinsdag 2 december 2008
rustig weekje in Nickerie
Hallo Allemaal,
En alweer is er een week voorbij, inmiddels ben ik hier alweer ruim 8 weken, de tijd gaat echt snel. Hier komt weer een overzicht van mijn afgelopen week.
Vorige week dinsdag was het hier in Suriname Onafhankelijkheidsdag. Ik heb van die dag maar gewoon een heerlijk relax dagje van gemaakt. Hier in Nickerie was weinig te beleven en het grote feest was alleen in Paramaribo.
Overdag heb ik lekker wat geluierd, boekje gelezen, naar het ziekenhuis geweest om te internetten en meteen onze eerste bijeenkomst voor de bollywood dans bij te wonen. Helaas werd er nog weinig gedanst en waren de mensen alleen maar aan het discussiëren over onze kleding en de muziek. Na de bijeenkomst ben ik nog even wezen zwemmen en ’s avonds was ik bij Hanneke uitgenodigd voor een etentje. Ze had alle buitenlandse artsen en specialisten uitgenodigd en Sergio en Doerga. Dat is een beetje het groepje uit het ziekenhuis wat veel met elkaar optrekt. Sergio had echt een heerlijk gerecht voor ons gekookt en ik had een chocoladetaart gebakken en daarbij ijs geserveerd als nagerecht. Gelukkig was de chocoladetaart goed gelukt, haha het is altijd maar afwachten met mijn kookkunsten.
Doerga had lekkere wijn meegenomen en zo had hadden allerlei mensen een steentje bijgedragen aan de gezellige avond. Het was echt super gezellig, een heerlijk ontspannen sfeertje, echt een avond om niet te vergeten.
De rest van de week heb ik weinig bijzonders gedaan. Veel gewerkt en gesport.
Het afgelopen weekend heb ik een heerlijk relaxed weekend gehad in Nickerie.
Op vrijdagavond zijn we met dokter Liem (nieuwe chirurg uit NL) en de andere mensen van het groepje van dinsdag uit eten geweest. Daarna nog even een terrasje gepakt en een spelletje pool gespeeld. Na 3 potjes had ik eindelijk gewonnen van dr. Doerga, al weet ik nog steeds niet of dat aan mijn poolkunsten lag of aan het oplopende aantal whisky’s van Doerga.
Op zaterdagochtend ben ik al vroeg het dorp in gegaan, ik had nog een hoop dingen die ik nog moest doen en wou kopen en ik wou graag voor de echte hitte terug zijn. Halverwege kwam ik Hanneke tegen en zijn we verder samen gaan winkelen. Erg gezellig. Er is in Nickerie zelfs 1 winkel die sinterklaasliedjes draait en sinterklaas spullen verkoopt, ik had voor het eerst echt een sinterklaas gevoel.
’s Middags zijn we naar het zwembad gegaan om nog even te zwemmen en om wat extra kleur op onze bleke bakra huidjes te kweken. In de avond ben ik met Hanneke en Frederique naar de kerk geweest. Hanneke was uitgenodigd door iemand en het leek Frederique en mij wel heel erg leuk om mee te gaan en om eens een Surinaamse kerkdienst mee te maken. De dienst was in een christelijke protestantse kerk en in veel opzichten leek het ook wel wat op een Nederlandse kerkdienst alleen was alles een stuk losser. Er werd veel meer gezongen. De liedjes waren echt gospelachtig en waren in het Nederlands, Sranan en in het Engels. Echt super leuk. Na anderhalf uur was het afgelopen. Precies lang genoeg, want na een uur begon mijn aandacht toch wel weer redelijk te verslappen.
’s Avonds nog ff wat gedronken op het terras en daarna op tijd naar bed.
Op zondag ochtend ben ik vroeg opgestaan omdat ik had afgesproken om tegen 08.00 te gaan hardlopen met Anna en Hanneke.
Voor het hardlopen wou ik nog even langs de twa twa, dat is de vogeltjeszangwedstrijd. Elke zondagochtend tegen kwart over 7/half 8 verzamelen er allemaal mensen op een grasveld met een kooitje en een vogeltje erin en dan kijken ze welk vogeltje het mooist en het hardst zingt. Dit is echt een nationale sport hier in Suriname. En in Nickerie nemen ze dit echt heel erg serieus. Het is de duurste nationale sport en een goed vogeltje kan wel rond de 30.000 SRD kosten. ( Bijna 10.000 euro). Helaas was het heel erg rustig en bleek het zangwedstrijd seizoen afgelopen en waren er maar een paar mannen met vogeltjes. In februari beginnen de wedstrijden weer vertelde iemand me, dus dan moet ik dan maar weer ff een keer langs gaan. Die wedstrijden schijnen namelijk echt hilarisch te zijn. Allemaal juryleden lopen rond met een formulier en turven elk geluid dat het vogeltje maakt. En dit gaat allemaal uiterst serieus. Haha alle andere Nederlanders die er al wel langs zijn geweest konden amper hun lachen inhouden, dus ik ben wel erg benieuwd hoe maf het is.
Toen ik er dus achterkwam dat er weinig te beleven was bij de vogels ben ik bij Hanneke op de koffie gegaan voordat we gingen hardlopen.
De rest van zondag heb ik weinig bijzonders gedaan, internetten en nog wat wezen zwemmen. ’s Avonds was er een afscheidsfeestje van Daniella en Heleen. De twee stagiaires van verpleegkunde. Die gaan komende week alweer terug L. Het eerste vertrek is dus alweer een feit. Echt onvoorstelbaar. Het feestje was erg gezellig en ondertussen hebben we plannen gemaakt voor de feestdagen. Waarschijnlijk ga ik met kerst een trip maken naar het binnenland met een paar meiden en met oud en nieuw gaan we waarschijnlijk naar Paramaribo. Leuke vooruitzichten dus.
Samen met Hanneke ga ik binnenkort, het weekend van 12 december, ook nog een weekend weg. We wouden graag een trip voor weinig geld dus we gaan zelf met het lokale vervoer naar brownsberg en daar zelf een huisje huren en zelf rondlopen in het natuurpark. Scheelt een hoop geld en is ook prima te doen. Een hoop mooie trips in het vooruitzicht dus.
Verder heb ik maandag ook nog wat leuks meegemaakt op het ziekenhuis. Ik heb een operatie meegekeken. Ik had dokter Liem gevraagd of ik af en toe een interessante operatie mee mocht kijken en dat was wel goed. Dus ik heb maandag meegekeken bij het operatief verwijderen van een galblaas en aanstaande vrijdag mag ik meekijken bij een onderbeenamputatie. Echt super interessant en aangezien het nog steeds niet echt heel extreem druk is op het ziekenhuis is dit een mooie opvulling van de tijd. Nu maar hopen dat er binnenkort nog een super interessante orthopedische of traumatische operatie op het programma staat.
En toen was ik de week alweer rond. Dit keer eindelijk een iets minder lang verhaal, is het me toch eindelijk een keer gelukt!! J
Een bigi brasa uit Suri
En alweer is er een week voorbij, inmiddels ben ik hier alweer ruim 8 weken, de tijd gaat echt snel. Hier komt weer een overzicht van mijn afgelopen week.
Vorige week dinsdag was het hier in Suriname Onafhankelijkheidsdag. Ik heb van die dag maar gewoon een heerlijk relax dagje van gemaakt. Hier in Nickerie was weinig te beleven en het grote feest was alleen in Paramaribo.
Overdag heb ik lekker wat geluierd, boekje gelezen, naar het ziekenhuis geweest om te internetten en meteen onze eerste bijeenkomst voor de bollywood dans bij te wonen. Helaas werd er nog weinig gedanst en waren de mensen alleen maar aan het discussiëren over onze kleding en de muziek. Na de bijeenkomst ben ik nog even wezen zwemmen en ’s avonds was ik bij Hanneke uitgenodigd voor een etentje. Ze had alle buitenlandse artsen en specialisten uitgenodigd en Sergio en Doerga. Dat is een beetje het groepje uit het ziekenhuis wat veel met elkaar optrekt. Sergio had echt een heerlijk gerecht voor ons gekookt en ik had een chocoladetaart gebakken en daarbij ijs geserveerd als nagerecht. Gelukkig was de chocoladetaart goed gelukt, haha het is altijd maar afwachten met mijn kookkunsten.
Doerga had lekkere wijn meegenomen en zo had hadden allerlei mensen een steentje bijgedragen aan de gezellige avond. Het was echt super gezellig, een heerlijk ontspannen sfeertje, echt een avond om niet te vergeten.
De rest van de week heb ik weinig bijzonders gedaan. Veel gewerkt en gesport.
Het afgelopen weekend heb ik een heerlijk relaxed weekend gehad in Nickerie.
Op vrijdagavond zijn we met dokter Liem (nieuwe chirurg uit NL) en de andere mensen van het groepje van dinsdag uit eten geweest. Daarna nog even een terrasje gepakt en een spelletje pool gespeeld. Na 3 potjes had ik eindelijk gewonnen van dr. Doerga, al weet ik nog steeds niet of dat aan mijn poolkunsten lag of aan het oplopende aantal whisky’s van Doerga.
Op zaterdagochtend ben ik al vroeg het dorp in gegaan, ik had nog een hoop dingen die ik nog moest doen en wou kopen en ik wou graag voor de echte hitte terug zijn. Halverwege kwam ik Hanneke tegen en zijn we verder samen gaan winkelen. Erg gezellig. Er is in Nickerie zelfs 1 winkel die sinterklaasliedjes draait en sinterklaas spullen verkoopt, ik had voor het eerst echt een sinterklaas gevoel.
’s Middags zijn we naar het zwembad gegaan om nog even te zwemmen en om wat extra kleur op onze bleke bakra huidjes te kweken. In de avond ben ik met Hanneke en Frederique naar de kerk geweest. Hanneke was uitgenodigd door iemand en het leek Frederique en mij wel heel erg leuk om mee te gaan en om eens een Surinaamse kerkdienst mee te maken. De dienst was in een christelijke protestantse kerk en in veel opzichten leek het ook wel wat op een Nederlandse kerkdienst alleen was alles een stuk losser. Er werd veel meer gezongen. De liedjes waren echt gospelachtig en waren in het Nederlands, Sranan en in het Engels. Echt super leuk. Na anderhalf uur was het afgelopen. Precies lang genoeg, want na een uur begon mijn aandacht toch wel weer redelijk te verslappen.
’s Avonds nog ff wat gedronken op het terras en daarna op tijd naar bed.
Op zondag ochtend ben ik vroeg opgestaan omdat ik had afgesproken om tegen 08.00 te gaan hardlopen met Anna en Hanneke.
Voor het hardlopen wou ik nog even langs de twa twa, dat is de vogeltjeszangwedstrijd. Elke zondagochtend tegen kwart over 7/half 8 verzamelen er allemaal mensen op een grasveld met een kooitje en een vogeltje erin en dan kijken ze welk vogeltje het mooist en het hardst zingt. Dit is echt een nationale sport hier in Suriname. En in Nickerie nemen ze dit echt heel erg serieus. Het is de duurste nationale sport en een goed vogeltje kan wel rond de 30.000 SRD kosten. ( Bijna 10.000 euro). Helaas was het heel erg rustig en bleek het zangwedstrijd seizoen afgelopen en waren er maar een paar mannen met vogeltjes. In februari beginnen de wedstrijden weer vertelde iemand me, dus dan moet ik dan maar weer ff een keer langs gaan. Die wedstrijden schijnen namelijk echt hilarisch te zijn. Allemaal juryleden lopen rond met een formulier en turven elk geluid dat het vogeltje maakt. En dit gaat allemaal uiterst serieus. Haha alle andere Nederlanders die er al wel langs zijn geweest konden amper hun lachen inhouden, dus ik ben wel erg benieuwd hoe maf het is.
Toen ik er dus achterkwam dat er weinig te beleven was bij de vogels ben ik bij Hanneke op de koffie gegaan voordat we gingen hardlopen.
De rest van zondag heb ik weinig bijzonders gedaan, internetten en nog wat wezen zwemmen. ’s Avonds was er een afscheidsfeestje van Daniella en Heleen. De twee stagiaires van verpleegkunde. Die gaan komende week alweer terug L. Het eerste vertrek is dus alweer een feit. Echt onvoorstelbaar. Het feestje was erg gezellig en ondertussen hebben we plannen gemaakt voor de feestdagen. Waarschijnlijk ga ik met kerst een trip maken naar het binnenland met een paar meiden en met oud en nieuw gaan we waarschijnlijk naar Paramaribo. Leuke vooruitzichten dus.
Samen met Hanneke ga ik binnenkort, het weekend van 12 december, ook nog een weekend weg. We wouden graag een trip voor weinig geld dus we gaan zelf met het lokale vervoer naar brownsberg en daar zelf een huisje huren en zelf rondlopen in het natuurpark. Scheelt een hoop geld en is ook prima te doen. Een hoop mooie trips in het vooruitzicht dus.
Verder heb ik maandag ook nog wat leuks meegemaakt op het ziekenhuis. Ik heb een operatie meegekeken. Ik had dokter Liem gevraagd of ik af en toe een interessante operatie mee mocht kijken en dat was wel goed. Dus ik heb maandag meegekeken bij het operatief verwijderen van een galblaas en aanstaande vrijdag mag ik meekijken bij een onderbeenamputatie. Echt super interessant en aangezien het nog steeds niet echt heel extreem druk is op het ziekenhuis is dit een mooie opvulling van de tijd. Nu maar hopen dat er binnenkort nog een super interessante orthopedische of traumatische operatie op het programma staat.
En toen was ik de week alweer rond. Dit keer eindelijk een iets minder lang verhaal, is het me toch eindelijk een keer gelukt!! J
Een bigi brasa uit Suri
dinsdag 25 november 2008
srefidentie marathon update 25 nov
Hallo allemaal,
Het is alweer bijna twee weken geleden dat ik voor het laatst een berichtje hier geplaatst heb, dus het is hoog tijd voor een nieuwe update. Ik heb ondertussen ook alweer zoveel dingen gedaan, dus ik geef jullie de korte versie van mijn belevenissen hier.
Vorig weekend ben ik lekker in Nickerie gebleven. Op vrijdag ben ik uit eten geweest met een paar meiden hier. Op zaterdagavond was ik uitgenodigd bij een etentje bij familie Doerga. De internist hier uit het ziekenhuis. Hij en zijn vrouw Atty (daar ga ik altijd mee naar de aerobics) gaven een etentje omdat een chirurg voor het laatst was. Atty had lekker Surinaams gekookt ( Pom, dox en zoete kip, met rijst en kousenband.) Echt heerlijk. Al met al echt een gezellige avond gehad daar.
Op zondag heb ik weinig gedaan, lekker gezwommen en geluierd in de hangmat. Tegen 4 uur had ik afgesproken om met Bernadette en Hanneke te gaan fietsen naar het einde van de zeedijk, naar corantijnstrand. Het was echt een super mooie fietstocht. Over allemaal Surinaamse zandweggetjes langs huisjes en daarna door prachtige stukken natuur. Ik had het gevoel dat ik helemaal weg was van de wereld en op vakantie was in de rimboe. Echt geweldig. Aan het einde van de zeedijk staat een hele mooie Hindoestaanse tempel waar je in kunt. Echt mooi om van binnen eens te zien, allemaal beelden van allerlei Hindoestaanse goden. Helemaal over de top en helemaal alles was fel gekleurd met veel kitsch. Dat is nog eens wat anders dan een saaie Nederlandse kerk. We zijn ook nog ff gestopt bij de Hindoestaanse uitvaartplaats. Een soort openlucht theater met daarbij een verbrandingsplek. Als er iemand uit de Hindoestaanse gemeenschap overlijdt dan maken ze een brandstapel en daarop leggen ze het lijk in een laken gewikkeld en dan wordt die persoon verbrandt. Echt een bijzondere cultuur.
Verder heb ik dat weekend ook nog kennis gemaakt met de ‘atletiekvereniging’ van Nickerie. Ik kwam een paar jongens tegen die op straat aan het hardlopen waren en toen bleek dat het een team van de brandweer was die onder leiding van een trainer conditietraining deden. Sinds een maand zijn ze echt serieus aan het trainen voor wedstrijden met een hardloopgroepje en mogen er ook mensen van buitenaf komen. Ik heb meteen ff nummers uitgewisseld en gevraagd wanneer ze trainen.
Op woensdag heb ik voor het eerst met hun mee getraind en het ging echt meteen super. Al met al gewoon 10 km gelopen door het dorp. Na die tijd was echt lek van het zweet, maar ik had wel een super voldaan gevoel.
Ook hoorde ik van hun dat ze mee gingen doen aan de marathon van Paramaribo het komende weekend en aangezien ik nog steeds niks terug had gehoord van Sergio had ik gezegd dat ik op zich wel met hun mee wou als begeleiding/fysio. Dit was goed.
Later hoorde ik dat Sergio alles toch nog rond had gekregen en heb ik met de brandweerjongens een deal gesloten om op vrijdag met hun mee te gaan naar Paramaribo en te helpen met eventuele klachten en hun voorbereiding en dat ik dan op zaterdag met Hanneke en Sergio zou helpen in het medische team van de marathon.
Zo gezegd zo gedaan, dus afgelopen weekend ben ik eerst met de brandweerboys naar Paramaribo gegaan. De heenreis het busje was al een belevenis op zich. We zaten in een vet oud busje (ondertussen zijn we nog een onderdeel verloren) met 13 Surinaamse boys en 1 bakra, ik dus. Het was echt vet gezellig en er werd echt constant geouwehoerd. Toen ik ff mijn ogen dicht deed omdat ik moe was, had ik al bijna meteen een tube tandpasta over me heen :S. Gelukkig deed ik net op tijd mijn ogen open en kon ik ze op heterdaad betrappen. Tja de boodschap was duidelijk, geen slaap voor mij tijdens de busreis. L
In Paramaribo aangekomen moesten we eerst nog inschrijven en langs allerlei dingen, toen nog ff gegeten en naar het hotel gegaan. Ik had geregeld dat ik een eigen kamer had. En alles mocht op kosten van de brandweer, dus erg handig.
’s Avonds ben ik nog ff de stad in geweest met de trainer Humprey om nog gezellig wat te drinken aan de waterkant in Paramaribo. Terwijl ik net dacht dat deze jongens zo ontzettend lief en onschuldig waren, kwam ik er achter dat echt elke Surinamer hetzelfde is!
Ik heb hem maar meteen duidelijk gemaakt dat ik een vriend heb en dat ik geen interesse heb. Daarna hebben we een deal gesloten om dan maar gewoon vrienden te zijn en ik heb hem beloofd dat ik af en toe ga helpen met wat loopscholing en hem wat assisteren met sommige trainingen.
De volgende ochtend was het alweer erg vroeg opstaan. Om de een of andere reden is het onmogelijk om een beetje fatsoenlijke nachtrust te krijgen als je een weekend naar Paramaribo gaat. Nog voor 7 uur werd er al op mijn deur geklopt of ik al wakker was en dat we moesten opstaan. Pffiewww die Surinamers zijn echt ochtendmensen.
Samen met de boys hebben we alles tactieken nog ff door genomen en samen ontbeten en daarna heeft Humprey me naar mijn andere hotel gebracht waar ik de komende nacht met Hanneke zou doorbrengen. Daar heb ik gewacht tot Hanneke in Paramaribo aankwam en daarna zijn we samen wat gaan lunchen en daarna wezen shoppen in de ‘hermitage mall’. De mall viel een beetje tegen, maar aan het einde van de middag hadden we de smaak toch redelijk te pakken en hebben we allebei nog een leuk shirt gescoord.
Daarna snel taxi gebeld om richting marathon te gaan. Veel te laat kwamen we uiteindelijk aan. Oops. We konden nog net de start van de lopers mee maken, maar we hadden de instructie van het medische team gemist.
In eerste instantie was het de bedoeling dat Hanneke op een medische post onderweg zou staan en dat ik gewoon bij de start/finish zou blijven om daar de mensen te gaan masseren die binnen gekomen waren. Helaas ging dat uiteindelijk niet door. Een fysio die onderweg op een medische post zou staan was niet komen opdagen en ze vroegen of ik mee wilde om daar te helpen. Op de post zelf was het echt saai. Ik stond op medische post van 30 km. Dat betekende dus dat alleen de lopers van de hele marathon langs kwamen en niet van de halve. ( In totaal zijn er dus ongeveer 50 lopers gepasseerd in 3 uur tijd.) Er was 1 uitvaller en ik heb dus 1x wat mogen doen.
Toen de laatste loper voorbij ben ik meteen weg gevlucht richting start/finish. Hier heb ik met Hanneke en Sergio de prijsuitreiking gekeken en hebben we nog wat leuke foto’s gemaakt van ons in onze gekregen polo’s. De prijzen werden uitgereikt door president Venitiaan. Op het moment dat president Venitiaan klaar was met de prijsuitreiking wilden Hanneke en ik er nog heen gaan lopen om met hem op de foto te gaan, maar net toen we aankwamen liep ie weg. Helaas geen foto dus van ons met de Surinaamse president.
Toen alles klaar was rondom de marathon zijn we ons gaan opfrissen en daarna was het partytime!! Met een hele groep hebben we nog gezellig tot laat cocktails gedronken bij de Zanzibar.
Op zondag werd ik wakker uit coma en zag ik tot mijn verbazing dat het al kwart over 9 was. Wauw een nieuw Surinaams uitslaaprecord gevestigd. Het zal wel door de airco komen, want anders was ik allang mijn bed uitgebrand. Vanuit bed heb ik meteen mijn bikini aan gedaan om nog ff een ochtendduik te nemen in het zwembad bij ons guesthouse. Daarna snel gedoucht en uitgebreid gaan ontbijten in de stad. Toen we naar het centrum liepen zijn we ook nog getuige geweest van een of andere optocht. Honderden Surinamers gekleed in de kleuren van de nationale vlag die liedjes aan het zingen waren over Jezus. Om maar niet te veel op te vallen hebben we er gezellig tussen gelopen en meegezongen. Hihi voel me al redelijk ingeburgerd.
Na een heerlijk ontbijt konden we mee terug rijden met dokter Doerga naar Nickerie.
En alweer zit er een geweldig Surinaams weekend op. Ik vond het echt leuk om zo’n marathon eens vanaf de andere kant mee te maken en om deel uit te mogen maken van zo’n team.
De tijd is echt voorbij gevlogen, een teken dat het echt een geweldig weekend was.
Ik heb geprobeerd om het verhaal kort te houden, maar zoals jullie kunnen zien is het toch niet gelukt. Ik hoop dat jullie nog niet allemaal afgetaaid zijn, bij het zien van de lappen tekst haha.
Nou geniet van de sneeuw daar in Holland, ik zal hier genieten het zonnetje. Ik hou jullie op de hoogte!!!
Groetjes Henrieke
Het is alweer bijna twee weken geleden dat ik voor het laatst een berichtje hier geplaatst heb, dus het is hoog tijd voor een nieuwe update. Ik heb ondertussen ook alweer zoveel dingen gedaan, dus ik geef jullie de korte versie van mijn belevenissen hier.
Vorig weekend ben ik lekker in Nickerie gebleven. Op vrijdag ben ik uit eten geweest met een paar meiden hier. Op zaterdagavond was ik uitgenodigd bij een etentje bij familie Doerga. De internist hier uit het ziekenhuis. Hij en zijn vrouw Atty (daar ga ik altijd mee naar de aerobics) gaven een etentje omdat een chirurg voor het laatst was. Atty had lekker Surinaams gekookt ( Pom, dox en zoete kip, met rijst en kousenband.) Echt heerlijk. Al met al echt een gezellige avond gehad daar.
Op zondag heb ik weinig gedaan, lekker gezwommen en geluierd in de hangmat. Tegen 4 uur had ik afgesproken om met Bernadette en Hanneke te gaan fietsen naar het einde van de zeedijk, naar corantijnstrand. Het was echt een super mooie fietstocht. Over allemaal Surinaamse zandweggetjes langs huisjes en daarna door prachtige stukken natuur. Ik had het gevoel dat ik helemaal weg was van de wereld en op vakantie was in de rimboe. Echt geweldig. Aan het einde van de zeedijk staat een hele mooie Hindoestaanse tempel waar je in kunt. Echt mooi om van binnen eens te zien, allemaal beelden van allerlei Hindoestaanse goden. Helemaal over de top en helemaal alles was fel gekleurd met veel kitsch. Dat is nog eens wat anders dan een saaie Nederlandse kerk. We zijn ook nog ff gestopt bij de Hindoestaanse uitvaartplaats. Een soort openlucht theater met daarbij een verbrandingsplek. Als er iemand uit de Hindoestaanse gemeenschap overlijdt dan maken ze een brandstapel en daarop leggen ze het lijk in een laken gewikkeld en dan wordt die persoon verbrandt. Echt een bijzondere cultuur.
Verder heb ik dat weekend ook nog kennis gemaakt met de ‘atletiekvereniging’ van Nickerie. Ik kwam een paar jongens tegen die op straat aan het hardlopen waren en toen bleek dat het een team van de brandweer was die onder leiding van een trainer conditietraining deden. Sinds een maand zijn ze echt serieus aan het trainen voor wedstrijden met een hardloopgroepje en mogen er ook mensen van buitenaf komen. Ik heb meteen ff nummers uitgewisseld en gevraagd wanneer ze trainen.
Op woensdag heb ik voor het eerst met hun mee getraind en het ging echt meteen super. Al met al gewoon 10 km gelopen door het dorp. Na die tijd was echt lek van het zweet, maar ik had wel een super voldaan gevoel.
Ook hoorde ik van hun dat ze mee gingen doen aan de marathon van Paramaribo het komende weekend en aangezien ik nog steeds niks terug had gehoord van Sergio had ik gezegd dat ik op zich wel met hun mee wou als begeleiding/fysio. Dit was goed.
Later hoorde ik dat Sergio alles toch nog rond had gekregen en heb ik met de brandweerjongens een deal gesloten om op vrijdag met hun mee te gaan naar Paramaribo en te helpen met eventuele klachten en hun voorbereiding en dat ik dan op zaterdag met Hanneke en Sergio zou helpen in het medische team van de marathon.
Zo gezegd zo gedaan, dus afgelopen weekend ben ik eerst met de brandweerboys naar Paramaribo gegaan. De heenreis het busje was al een belevenis op zich. We zaten in een vet oud busje (ondertussen zijn we nog een onderdeel verloren) met 13 Surinaamse boys en 1 bakra, ik dus. Het was echt vet gezellig en er werd echt constant geouwehoerd. Toen ik ff mijn ogen dicht deed omdat ik moe was, had ik al bijna meteen een tube tandpasta over me heen :S. Gelukkig deed ik net op tijd mijn ogen open en kon ik ze op heterdaad betrappen. Tja de boodschap was duidelijk, geen slaap voor mij tijdens de busreis. L
In Paramaribo aangekomen moesten we eerst nog inschrijven en langs allerlei dingen, toen nog ff gegeten en naar het hotel gegaan. Ik had geregeld dat ik een eigen kamer had. En alles mocht op kosten van de brandweer, dus erg handig.
’s Avonds ben ik nog ff de stad in geweest met de trainer Humprey om nog gezellig wat te drinken aan de waterkant in Paramaribo. Terwijl ik net dacht dat deze jongens zo ontzettend lief en onschuldig waren, kwam ik er achter dat echt elke Surinamer hetzelfde is!
Ik heb hem maar meteen duidelijk gemaakt dat ik een vriend heb en dat ik geen interesse heb. Daarna hebben we een deal gesloten om dan maar gewoon vrienden te zijn en ik heb hem beloofd dat ik af en toe ga helpen met wat loopscholing en hem wat assisteren met sommige trainingen.
De volgende ochtend was het alweer erg vroeg opstaan. Om de een of andere reden is het onmogelijk om een beetje fatsoenlijke nachtrust te krijgen als je een weekend naar Paramaribo gaat. Nog voor 7 uur werd er al op mijn deur geklopt of ik al wakker was en dat we moesten opstaan. Pffiewww die Surinamers zijn echt ochtendmensen.
Samen met de boys hebben we alles tactieken nog ff door genomen en samen ontbeten en daarna heeft Humprey me naar mijn andere hotel gebracht waar ik de komende nacht met Hanneke zou doorbrengen. Daar heb ik gewacht tot Hanneke in Paramaribo aankwam en daarna zijn we samen wat gaan lunchen en daarna wezen shoppen in de ‘hermitage mall’. De mall viel een beetje tegen, maar aan het einde van de middag hadden we de smaak toch redelijk te pakken en hebben we allebei nog een leuk shirt gescoord.
Daarna snel taxi gebeld om richting marathon te gaan. Veel te laat kwamen we uiteindelijk aan. Oops. We konden nog net de start van de lopers mee maken, maar we hadden de instructie van het medische team gemist.
In eerste instantie was het de bedoeling dat Hanneke op een medische post onderweg zou staan en dat ik gewoon bij de start/finish zou blijven om daar de mensen te gaan masseren die binnen gekomen waren. Helaas ging dat uiteindelijk niet door. Een fysio die onderweg op een medische post zou staan was niet komen opdagen en ze vroegen of ik mee wilde om daar te helpen. Op de post zelf was het echt saai. Ik stond op medische post van 30 km. Dat betekende dus dat alleen de lopers van de hele marathon langs kwamen en niet van de halve. ( In totaal zijn er dus ongeveer 50 lopers gepasseerd in 3 uur tijd.) Er was 1 uitvaller en ik heb dus 1x wat mogen doen.
Toen de laatste loper voorbij ben ik meteen weg gevlucht richting start/finish. Hier heb ik met Hanneke en Sergio de prijsuitreiking gekeken en hebben we nog wat leuke foto’s gemaakt van ons in onze gekregen polo’s. De prijzen werden uitgereikt door president Venitiaan. Op het moment dat president Venitiaan klaar was met de prijsuitreiking wilden Hanneke en ik er nog heen gaan lopen om met hem op de foto te gaan, maar net toen we aankwamen liep ie weg. Helaas geen foto dus van ons met de Surinaamse president.
Toen alles klaar was rondom de marathon zijn we ons gaan opfrissen en daarna was het partytime!! Met een hele groep hebben we nog gezellig tot laat cocktails gedronken bij de Zanzibar.
Op zondag werd ik wakker uit coma en zag ik tot mijn verbazing dat het al kwart over 9 was. Wauw een nieuw Surinaams uitslaaprecord gevestigd. Het zal wel door de airco komen, want anders was ik allang mijn bed uitgebrand. Vanuit bed heb ik meteen mijn bikini aan gedaan om nog ff een ochtendduik te nemen in het zwembad bij ons guesthouse. Daarna snel gedoucht en uitgebreid gaan ontbijten in de stad. Toen we naar het centrum liepen zijn we ook nog getuige geweest van een of andere optocht. Honderden Surinamers gekleed in de kleuren van de nationale vlag die liedjes aan het zingen waren over Jezus. Om maar niet te veel op te vallen hebben we er gezellig tussen gelopen en meegezongen. Hihi voel me al redelijk ingeburgerd.
Na een heerlijk ontbijt konden we mee terug rijden met dokter Doerga naar Nickerie.
En alweer zit er een geweldig Surinaams weekend op. Ik vond het echt leuk om zo’n marathon eens vanaf de andere kant mee te maken en om deel uit te mogen maken van zo’n team.
De tijd is echt voorbij gevlogen, een teken dat het echt een geweldig weekend was.
Ik heb geprobeerd om het verhaal kort te houden, maar zoals jullie kunnen zien is het toch niet gelukt. Ik hoop dat jullie nog niet allemaal afgetaaid zijn, bij het zien van de lappen tekst haha.
Nou geniet van de sneeuw daar in Holland, ik zal hier genieten het zonnetje. Ik hou jullie op de hoogte!!!
Groetjes Henrieke
vrijdag 14 november 2008
mijn afgelopen week
Hallo allemaal,
Hier weer een verhaaltje over mijn afgelopen week. Doordeweeks heb ik eigenlijk weinig bijzonders gedaan mijn dagen zien er dan als volgt uit: overdag wat werken, daarna nog ff chillen, boodschappen doen of iets dergelijks of wassen of huis schoonmaken (tja ook ik moet er nu eindelijk aan geloven) en aan het begin van de avond ga ik wat sporten en daarna eten en later op de avond ga ik meestal nog ff wat schrijven op de laptop of een serie kijken op de laptop. Op dit moment ben ik al aardig verslaafd geraakt aan prison break!!
Via een zaalarts hier heb ik ook wat boeken gekregen die ik op mijn laptop kan zetten zodat ik ook literatuur heb zodat ik wat kan leren als het rustig is op het ziekenhuis. Erg handig.
Het afgelopen weekend ben ik naar Paramaribo geweest en dat was trouwens echt heerlijk. Op vrijdag middag ben ik zo rond 14.00 vertrokken richting Paramaribo. De rest van de groep was al eerder gegaan omdat die wel vrij waren op de vrijdag. Gelukkig zaten Frederiek en Hanneke ook bij me in de taxi ( 2 Nederlandse zaalartsen van het ziekenhuis) want die gingen ook een weekend naar Paramaribo. Gezellig.
Eenmaal aangekomen bij het guesthouse heb ik nog ff wat gekletst met de rest en mijn spullen naar de kamer gebracht en daarna zijn we heerlijk uit eten geweest bij een bekend Hindoestaans restaurant. Het eten was echt heerlijk en ondertussen hadden Anna en ik samen een fles wijn besteld en die ook samen opgedronken. Lichtelijk aanschoten en helemaal verzadigd zijn we toen bij ’t Vat’ op het terras gaan zitten. Na het eten hebben we ons nog even helemaal laten gaan en als toetje een Dame blache besteld. Echt heerlijk!! Ik had ff helemaal een vakantie gevoel.
Daarna compleet verzadigd en helemaal happy terug gegaan naar het guesthouse.
De nacht was niet echt om over naar huis te schrijven, dus dat doe ik dan ook maar niet. :P Uiteindelijk maar vroeg op gestaan om een ochtendduik in het zwembadje te nemen. Het is echt raar als je je realiseert dat het gewoon november is en dat het in Nederland al echt koud begint te worden en wij het hier ’s ochtends om 8 uur al hartstikke warm hebben.
Na het zwemmen hebben we ons gedoucht en daarna hebben we ons verzameld om daarna naar Lottes kamer te gaan en voor haar te gaan zingen. ( Lotte was jarig).
Toen uiteindelijk iedereen aangekleed was en ready om te gaan zijn we richting de Starbucks (soort van) van Paramaribo gegaan om daar te gaan ontbijten. Een grote vanilla latte cappuccino als ontbijt is niet echt een straf. Hmmmmm…
Daarna zijn we de stad in gegaan om te winkelen. Aangezien we niet zo goed wisten wat we voor Lotte moesten halen hebben we met Lotte afgesproken dat we voor haar wat leuks zouden uitzoeken in Paramaribo. Dus voor de grote shopsessie nog eerst op cadeautjes jacht. Gelukkig ging het wel redelijk snel, al kun je hier voor weinig geld veel dingen kopen en dus waren we flink wat cadeautjes verder voordat we ons bedrag zo ongeveer uit hadden gegeven. Daarna was het inmiddels al half 1 en de winkels gingen om 2 uur dicht dus ik heb me ff afgezonderd van de rest en ff alleen wat gewinkeld voor mezelf. Ik had precies in mijn hoofd wat ik nog nodig had en in welke winkels ik wilde en dan werkt het niet om binnen anderhalf uur met z’n vijven te gaan shoppen.
Om 14.00 hadden we afgesproken bij de Mac Donalds, hier ff een kleine lunch gehad en daarna door gegaan richting de Maritraite mall. Dit is een grote shopping mall net buiten het centrum die wel op zaterdagmiddag open is. Hier heb ik ook nog ff lekker geshopt en uiteindelijk ben ik goed geslaagd en heb ik flink wat inkopen gedaan. Gelukkig zijn de kleren hier echt heel erg goedkoop dus ik wordt elke keer weer blij als naar het prijskaartje kijk J. In de mall hadden ze trouwens ook veel Amerikaanse en Nederlandse kleding, maar ook niet echt extreem duur en wel van goede kwaliteit. Ik heb in een Amerikaanse sportwinkel nog leuke allstars sneakers gekocht die ongeveer de helft van de Nederlandse prijs zijn omdat de dollar koers nog steeds heel gunstig staat ten opzichte van de euro. Erg handig dus.
Voordat ik terug ga naar Nederland sowieso nog maar ff wat hardloopschoenen en dergelijke inslaan.
Rond 19.00 terug gegaan naar het guesthouse. Daarna weer lekker uit eten geweest met de hele groep ter ere van Lottes verjaardag. We zijn dit keer naar een heel gaaf Italiaans restaurant geweest die precies aan de waterkant zit. De sfeer en het eten daar waren echt geweldig. Voor het eerst in 5 weken pasta gegeten en geen rijst of bami, dat was ook wel weer een verademing.
Na het eten zijn naar de Starzz gegaan, een discotheek in het uitgaanscentrum van Paramaribo. Hier tot de late uurtjes cocktails gedronken en gedanst.
Op zondag heb ik samen met Anna en Emilie nog ff over de vlooienmarkt gelopen en wat rondgeslenterd door de palmentuin. Daarna lekker geluncht en rond 14.00 met de taxi naar huis gegaan.
Nou zoals jullie hebben kunnen lezen heb ik echt een heerlijk weekend gehad. Lekker gegeten, gedronken, gedanst en gewinkeld. Wat wil je nog meer!!
Helemaal voldaan kwam ik weer terug in Nickerie. Ben blij dat ik weer hier terug ben, en ik kan weer ff een tijdje zonder alle westerse luxe.
De afgelopen dagen heb ik weer lekker gewerkt, het is gelukkig als wat drukker en ik vind het werk nog steeds hartstikke leuk om te doen.
Voordat ik hierheen ging is me verteld dat ik hier in Suriname met name goed zou leren wat dankbaarheid is, en dat is ook echt waar. Dankbaarheid in vele zinnen van het woord. Ik zie nu pas in hoe goed we het hebben in Nederland en hoe goed het hele Nederlandse zorgstelsel is. Dat alles bij ons goed geregeld is en wat voor luxe we allemaal hebben.
Ook snap ik wat dankbaarheid is als ik patiënten behandel, mensen zijn al zo blij als je überhaupt gewoon eens naar ze luistert en ze wat hele simpele tips geeft. Dit laten ze ook blijken, regelmatig krijg ik wat fruit of een klein cadeautje toegestopt als dank voor de behandeling. Ja mensen hier zijn echt oprecht dankbaar. Dat maakt het werk extra leuk.
Verder heb ik nog weer wat leuke dingen in het verschiet. Ik mag misschien in het weekend van 22 november mee naar Paramaribo. Er is dan een hardloop marathon en ik mag waarschijnlijk mee in het medische team. Ze waren nog op zoek naar een fysiotherapeut.
Vanuit Nickerie ga ik mee met Sergio een jongen ( ik weet niet precies wat ie is) die op de medium care werkt bij ons en misschien gaat hanneke de zaalarts ook nog mee. Het lijkt me in ieder geval vet leuk. Sergio ging nog ff kijken of het allemaal geregeld kon worden voor ons. Dus dat horen jullie volgende week nog. Ik zal verder in het team zitten met fysiotherapeuten en artsen en verplegers uit Paramaribo.
Daarnaast heb ik me ook laten strikken voor een act voor de feestavond van het 50 jarig bestaan van het ziekenhuis. Ik had me aanvankelijk nergens voor ingeschreven totdat Hanneke naar me toe kwam of ik ook niet mee wou dansen in de bollywood buikdans. Gehuld in Sari gaan we dan buikdansen op het toneel. Dat wordt nog wat. Ik ga uiteraard zorgen dat het allemaal vastgelegd gaat worden foto als het zover is.
Ojwa en ik heb ook eindelijk mijn eerste post gehad!!! Bedankt allemaal!! Ik heb mijn kamertje meteen ff flink gepimpt met de nieuwe foto’s. Echt super leuk.
Nou dat was het dan wel echt, verder geen nieuwtjes meer vanuit hier. Al valt er eigenlijk elke keer wel weer genoeg te typen. Als ik alle leuke en bijzondere dingen van het leven hier zou moeten beschrijven dan zou ik nog wel ff bezig zijn. Dus ik hou het hier maar ff bij.
Groetjes Henrieke
Hier weer een verhaaltje over mijn afgelopen week. Doordeweeks heb ik eigenlijk weinig bijzonders gedaan mijn dagen zien er dan als volgt uit: overdag wat werken, daarna nog ff chillen, boodschappen doen of iets dergelijks of wassen of huis schoonmaken (tja ook ik moet er nu eindelijk aan geloven) en aan het begin van de avond ga ik wat sporten en daarna eten en later op de avond ga ik meestal nog ff wat schrijven op de laptop of een serie kijken op de laptop. Op dit moment ben ik al aardig verslaafd geraakt aan prison break!!
Via een zaalarts hier heb ik ook wat boeken gekregen die ik op mijn laptop kan zetten zodat ik ook literatuur heb zodat ik wat kan leren als het rustig is op het ziekenhuis. Erg handig.
Het afgelopen weekend ben ik naar Paramaribo geweest en dat was trouwens echt heerlijk. Op vrijdag middag ben ik zo rond 14.00 vertrokken richting Paramaribo. De rest van de groep was al eerder gegaan omdat die wel vrij waren op de vrijdag. Gelukkig zaten Frederiek en Hanneke ook bij me in de taxi ( 2 Nederlandse zaalartsen van het ziekenhuis) want die gingen ook een weekend naar Paramaribo. Gezellig.
Eenmaal aangekomen bij het guesthouse heb ik nog ff wat gekletst met de rest en mijn spullen naar de kamer gebracht en daarna zijn we heerlijk uit eten geweest bij een bekend Hindoestaans restaurant. Het eten was echt heerlijk en ondertussen hadden Anna en ik samen een fles wijn besteld en die ook samen opgedronken. Lichtelijk aanschoten en helemaal verzadigd zijn we toen bij ’t Vat’ op het terras gaan zitten. Na het eten hebben we ons nog even helemaal laten gaan en als toetje een Dame blache besteld. Echt heerlijk!! Ik had ff helemaal een vakantie gevoel.
Daarna compleet verzadigd en helemaal happy terug gegaan naar het guesthouse.
De nacht was niet echt om over naar huis te schrijven, dus dat doe ik dan ook maar niet. :P Uiteindelijk maar vroeg op gestaan om een ochtendduik in het zwembadje te nemen. Het is echt raar als je je realiseert dat het gewoon november is en dat het in Nederland al echt koud begint te worden en wij het hier ’s ochtends om 8 uur al hartstikke warm hebben.
Na het zwemmen hebben we ons gedoucht en daarna hebben we ons verzameld om daarna naar Lottes kamer te gaan en voor haar te gaan zingen. ( Lotte was jarig).
Toen uiteindelijk iedereen aangekleed was en ready om te gaan zijn we richting de Starbucks (soort van) van Paramaribo gegaan om daar te gaan ontbijten. Een grote vanilla latte cappuccino als ontbijt is niet echt een straf. Hmmmmm…
Daarna zijn we de stad in gegaan om te winkelen. Aangezien we niet zo goed wisten wat we voor Lotte moesten halen hebben we met Lotte afgesproken dat we voor haar wat leuks zouden uitzoeken in Paramaribo. Dus voor de grote shopsessie nog eerst op cadeautjes jacht. Gelukkig ging het wel redelijk snel, al kun je hier voor weinig geld veel dingen kopen en dus waren we flink wat cadeautjes verder voordat we ons bedrag zo ongeveer uit hadden gegeven. Daarna was het inmiddels al half 1 en de winkels gingen om 2 uur dicht dus ik heb me ff afgezonderd van de rest en ff alleen wat gewinkeld voor mezelf. Ik had precies in mijn hoofd wat ik nog nodig had en in welke winkels ik wilde en dan werkt het niet om binnen anderhalf uur met z’n vijven te gaan shoppen.
Om 14.00 hadden we afgesproken bij de Mac Donalds, hier ff een kleine lunch gehad en daarna door gegaan richting de Maritraite mall. Dit is een grote shopping mall net buiten het centrum die wel op zaterdagmiddag open is. Hier heb ik ook nog ff lekker geshopt en uiteindelijk ben ik goed geslaagd en heb ik flink wat inkopen gedaan. Gelukkig zijn de kleren hier echt heel erg goedkoop dus ik wordt elke keer weer blij als naar het prijskaartje kijk J. In de mall hadden ze trouwens ook veel Amerikaanse en Nederlandse kleding, maar ook niet echt extreem duur en wel van goede kwaliteit. Ik heb in een Amerikaanse sportwinkel nog leuke allstars sneakers gekocht die ongeveer de helft van de Nederlandse prijs zijn omdat de dollar koers nog steeds heel gunstig staat ten opzichte van de euro. Erg handig dus.
Voordat ik terug ga naar Nederland sowieso nog maar ff wat hardloopschoenen en dergelijke inslaan.
Rond 19.00 terug gegaan naar het guesthouse. Daarna weer lekker uit eten geweest met de hele groep ter ere van Lottes verjaardag. We zijn dit keer naar een heel gaaf Italiaans restaurant geweest die precies aan de waterkant zit. De sfeer en het eten daar waren echt geweldig. Voor het eerst in 5 weken pasta gegeten en geen rijst of bami, dat was ook wel weer een verademing.
Na het eten zijn naar de Starzz gegaan, een discotheek in het uitgaanscentrum van Paramaribo. Hier tot de late uurtjes cocktails gedronken en gedanst.
Op zondag heb ik samen met Anna en Emilie nog ff over de vlooienmarkt gelopen en wat rondgeslenterd door de palmentuin. Daarna lekker geluncht en rond 14.00 met de taxi naar huis gegaan.
Nou zoals jullie hebben kunnen lezen heb ik echt een heerlijk weekend gehad. Lekker gegeten, gedronken, gedanst en gewinkeld. Wat wil je nog meer!!
Helemaal voldaan kwam ik weer terug in Nickerie. Ben blij dat ik weer hier terug ben, en ik kan weer ff een tijdje zonder alle westerse luxe.
De afgelopen dagen heb ik weer lekker gewerkt, het is gelukkig als wat drukker en ik vind het werk nog steeds hartstikke leuk om te doen.
Voordat ik hierheen ging is me verteld dat ik hier in Suriname met name goed zou leren wat dankbaarheid is, en dat is ook echt waar. Dankbaarheid in vele zinnen van het woord. Ik zie nu pas in hoe goed we het hebben in Nederland en hoe goed het hele Nederlandse zorgstelsel is. Dat alles bij ons goed geregeld is en wat voor luxe we allemaal hebben.
Ook snap ik wat dankbaarheid is als ik patiënten behandel, mensen zijn al zo blij als je überhaupt gewoon eens naar ze luistert en ze wat hele simpele tips geeft. Dit laten ze ook blijken, regelmatig krijg ik wat fruit of een klein cadeautje toegestopt als dank voor de behandeling. Ja mensen hier zijn echt oprecht dankbaar. Dat maakt het werk extra leuk.
Verder heb ik nog weer wat leuke dingen in het verschiet. Ik mag misschien in het weekend van 22 november mee naar Paramaribo. Er is dan een hardloop marathon en ik mag waarschijnlijk mee in het medische team. Ze waren nog op zoek naar een fysiotherapeut.
Vanuit Nickerie ga ik mee met Sergio een jongen ( ik weet niet precies wat ie is) die op de medium care werkt bij ons en misschien gaat hanneke de zaalarts ook nog mee. Het lijkt me in ieder geval vet leuk. Sergio ging nog ff kijken of het allemaal geregeld kon worden voor ons. Dus dat horen jullie volgende week nog. Ik zal verder in het team zitten met fysiotherapeuten en artsen en verplegers uit Paramaribo.
Daarnaast heb ik me ook laten strikken voor een act voor de feestavond van het 50 jarig bestaan van het ziekenhuis. Ik had me aanvankelijk nergens voor ingeschreven totdat Hanneke naar me toe kwam of ik ook niet mee wou dansen in de bollywood buikdans. Gehuld in Sari gaan we dan buikdansen op het toneel. Dat wordt nog wat. Ik ga uiteraard zorgen dat het allemaal vastgelegd gaat worden foto als het zover is.
Ojwa en ik heb ook eindelijk mijn eerste post gehad!!! Bedankt allemaal!! Ik heb mijn kamertje meteen ff flink gepimpt met de nieuwe foto’s. Echt super leuk.
Nou dat was het dan wel echt, verder geen nieuwtjes meer vanuit hier. Al valt er eigenlijk elke keer wel weer genoeg te typen. Als ik alle leuke en bijzondere dingen van het leven hier zou moeten beschrijven dan zou ik nog wel ff bezig zijn. Dus ik hou het hier maar ff bij.
Groetjes Henrieke
dinsdag 4 november 2008
weblog 4 nov
Hallo allemaal,
Hier wederom een berichtje vanuit een heerlijk warm en zonnig Suriname. Het overwinteren bevalt me tot nu toe erg goed. Ik hoorde dat jullie in Nederland alweer de eerste nachtvorst hebben gehad, dus ik ben erg blij dat ik hier zit en deze winter de vorst ga overslaan J
Zo ik begin weer meteen heel gezellig. Laat ik nu maar eens echt aardig gaan doen. Vandaag is het namelijk een erg blije dag. Matthijs is vandaag jarig en dus voel ik me de hele dag ook al een beetje jarig. En daar komt nog bij dat ik veel goed nieuws heb gehad vandaag. Toen ik Matthijs net sprak hoorde ik dat hij geboekt heeft en dat het nu dus zeker is dat hij bij me langs komt en dat we samen terug naar Nederland gaan. Helemaal gaaf dus. Verder had ik gister al gehoord dat mijn ouders ook geboekt hadden en vandaag las ik wanneer ze precies komen, eind januari tot begin februari en dat komt precies goed uit. Van 13 tot 17 januari is er een feestweek in het ziekenhuis omdat het ziekenhuis dan 50 jaar bestaat en bij sommige activiteiten moet ik aanwezig zijn en mijn ouders komen op 18 januari aan in Suriname dus dan feest ik gewoon nog gezellig ff door. Op 20 maart komt Matthijs aan en dan gaan we op 3 april samen terug naar Nederland. Ik ga dan regelen dat ik iets eerder kan stoppen met werken en dat ik nog wat vakantie dagen op kan nemen zodat we lekker veel leuke dingen hier kunnen gaan doen.
Een heerlijk vooruitzicht dus!!! Ik loop de hele dag al rond met een blij gevoel. Al voel ik me hier sowieso wel happy. Het is hier altijd mooi weer en de mensen zijn altijd vriendelijk dus daar wordt je gewoon vrolijk van.
In het ziekenhuis is het nog steeds erg rustig. Op de poli loopt het wel aardig goed, maar op het ziekenhuis zelf heb ik weinig patiënten die ik moet behandelen. Ik heb vaak momenten dat ik moet wachten omdat mensen weer te laat zijn of dat er verder gewoon geen werk is. Het begint me nu soms wat te frustreren. Samen met de Nederlandse stagiaires van de verpleegkunde ( Daniëlla en Heleen) ga ik nu regelmatig een bakje koffie doen in de kantine. Erg gezellig en je moet toch wat als het rustig is. Hihi.
Afgelopen weekend heb ik ook een erg rustig weekend gehad. Op vrijdagavond was er een lezing in het ziekenhuis over Diabetes en ze vroegen of ik daarbij ook aanwezig wou zijn. Het leek me wel interessant en dus ben ik maar gegaan. Het ging weer allemaal op z’n Surinaams!! Een leuk voorbeeld van Surinaamse organisatie:
De uitnodiging voor de lezing kwam pas op donderdag, terwijl de lezing de volgende dag al was. Op donderdag sprak ik toevallig een dokter die ook moest spreken en die was ook pas die dag benaderd of hij wat wou vertellen en had geen tijd meer om nog dingen aan te passen en hij vertelde me dat hij een oude dia presentatie zou gaan gebruiken.
De lezing was bedoeld voor de mensen uit het dorp, maar aangezien de dokter de voorstelling niet had aangepast was alles in het Engels en op doktersniveau. Ik had al heel erg veel moeite om alles te volgen en voor de mensen die er zaten was het gewoon onmogelijk om het te snappen. Daarna sprak er nog een diëtiste over voeding en diabetes en dat ging wel iets beter. Helaas was de aandacht redelijk verslapt en was iedereen wel gaar na 2 uur lang op houten bankjes te hebben gezeten.
Zaterdag overdag lekker rustig aan gedaan, ik ben naar de markt geweest en heb wat Surinaamse sausjes en kruiden gekocht zodat ik ’s avonds eens kon gaan proberen om Surinaams te koken. Verder heb ik wat gewinkeld en ben ik ’s middags nog lekker even wezen internetten en daarna heb ik de rest van de middag lekker gezwommen in het zwembad. Heerlijk. ’s Avonds heeft Anna bij me gegeten en gelukkig smaakte mijn eerste Surinaamse maaltijd erg goed. Na het eten zijn we naar het zwembad gegaan omdat daar ’s avonds een live band zou optreden en een jam sessie zou houden. Helaas viel dat allemaal erg tegen. De band speelde wel redelijk goed, maar begon pas ruim na 9 uur met spelen terwijl ze eerst rond 6 uur zouden beginnen. En uiteindelijk was er bijna niemand die kwam kijken. Ook kon je nergens lekker zitten en kon je geen drinken halen. Tegen half 11 waren we er wel redelijk klaar mee en zijn we met z’n allen naar huis gegaan.
Op zondagochtend ben ik naar de pedicure gegaan. En dat was echt geweldig. Al met al is Peggy echt 2 uur lang met mijn voeten bezig geweest. Een kleine opsomming: eerst een massage bad, toen eelt geraspt, gescrubt en daarna met puimsteen verwijderd, daarna algehele scrub van mijn voeten en onderbeen, daarna voetmassage, toen heeft ze mijn nagels gevijld, geknipt, verzorgende lak op gedaan, nagelriemen weggedrukt en daarna weer een basislak, een kleurtje ( rood) en nog weer een topping, zodat de kleur wat langer erop blijft.
En het resultaat mag er wezen, mijn voetjes zien erg echt fantastisch uit. Voor het eerst in mijn leven ben ik gewoon trots op mijn voeten J (= normaalgesproken niet echt mijn lievelingslichaamsdeel).
De rest van de zondag heb ik weinig gedaan, ik wou nog gaan hardlopen, maar helaas was ik de tijd wat vergeten. Dus toen maar snel met camera naar de zeedijk gefietst en heb ik de zonsondergang nog mooi kunnen fotograferen.
Op maandag heb ik ook weinig bijzonders gedaan, overdag gewerkt en ’s avonds mijn tweede tennisles gehad. Deze ging toch iets minder goed dan de eerste, maar ik blijf het toch wel echt super leuk vinden.
Komend weekend ga ik naar Paramaribo om lekker te stappen en vooral om lekker te shoppen. De winkels hier in Nieuw Nickerie zijn echt een drama dus ik kijk er echt naar uit om mijn eerste maandloon te gaan spenderen in Paramaribo!!!
Ik hou jullie op de hoogte!!
Liefs Henrieke
Hier wederom een berichtje vanuit een heerlijk warm en zonnig Suriname. Het overwinteren bevalt me tot nu toe erg goed. Ik hoorde dat jullie in Nederland alweer de eerste nachtvorst hebben gehad, dus ik ben erg blij dat ik hier zit en deze winter de vorst ga overslaan J
Zo ik begin weer meteen heel gezellig. Laat ik nu maar eens echt aardig gaan doen. Vandaag is het namelijk een erg blije dag. Matthijs is vandaag jarig en dus voel ik me de hele dag ook al een beetje jarig. En daar komt nog bij dat ik veel goed nieuws heb gehad vandaag. Toen ik Matthijs net sprak hoorde ik dat hij geboekt heeft en dat het nu dus zeker is dat hij bij me langs komt en dat we samen terug naar Nederland gaan. Helemaal gaaf dus. Verder had ik gister al gehoord dat mijn ouders ook geboekt hadden en vandaag las ik wanneer ze precies komen, eind januari tot begin februari en dat komt precies goed uit. Van 13 tot 17 januari is er een feestweek in het ziekenhuis omdat het ziekenhuis dan 50 jaar bestaat en bij sommige activiteiten moet ik aanwezig zijn en mijn ouders komen op 18 januari aan in Suriname dus dan feest ik gewoon nog gezellig ff door. Op 20 maart komt Matthijs aan en dan gaan we op 3 april samen terug naar Nederland. Ik ga dan regelen dat ik iets eerder kan stoppen met werken en dat ik nog wat vakantie dagen op kan nemen zodat we lekker veel leuke dingen hier kunnen gaan doen.
Een heerlijk vooruitzicht dus!!! Ik loop de hele dag al rond met een blij gevoel. Al voel ik me hier sowieso wel happy. Het is hier altijd mooi weer en de mensen zijn altijd vriendelijk dus daar wordt je gewoon vrolijk van.
In het ziekenhuis is het nog steeds erg rustig. Op de poli loopt het wel aardig goed, maar op het ziekenhuis zelf heb ik weinig patiënten die ik moet behandelen. Ik heb vaak momenten dat ik moet wachten omdat mensen weer te laat zijn of dat er verder gewoon geen werk is. Het begint me nu soms wat te frustreren. Samen met de Nederlandse stagiaires van de verpleegkunde ( Daniëlla en Heleen) ga ik nu regelmatig een bakje koffie doen in de kantine. Erg gezellig en je moet toch wat als het rustig is. Hihi.
Afgelopen weekend heb ik ook een erg rustig weekend gehad. Op vrijdagavond was er een lezing in het ziekenhuis over Diabetes en ze vroegen of ik daarbij ook aanwezig wou zijn. Het leek me wel interessant en dus ben ik maar gegaan. Het ging weer allemaal op z’n Surinaams!! Een leuk voorbeeld van Surinaamse organisatie:
De uitnodiging voor de lezing kwam pas op donderdag, terwijl de lezing de volgende dag al was. Op donderdag sprak ik toevallig een dokter die ook moest spreken en die was ook pas die dag benaderd of hij wat wou vertellen en had geen tijd meer om nog dingen aan te passen en hij vertelde me dat hij een oude dia presentatie zou gaan gebruiken.
De lezing was bedoeld voor de mensen uit het dorp, maar aangezien de dokter de voorstelling niet had aangepast was alles in het Engels en op doktersniveau. Ik had al heel erg veel moeite om alles te volgen en voor de mensen die er zaten was het gewoon onmogelijk om het te snappen. Daarna sprak er nog een diëtiste over voeding en diabetes en dat ging wel iets beter. Helaas was de aandacht redelijk verslapt en was iedereen wel gaar na 2 uur lang op houten bankjes te hebben gezeten.
Zaterdag overdag lekker rustig aan gedaan, ik ben naar de markt geweest en heb wat Surinaamse sausjes en kruiden gekocht zodat ik ’s avonds eens kon gaan proberen om Surinaams te koken. Verder heb ik wat gewinkeld en ben ik ’s middags nog lekker even wezen internetten en daarna heb ik de rest van de middag lekker gezwommen in het zwembad. Heerlijk. ’s Avonds heeft Anna bij me gegeten en gelukkig smaakte mijn eerste Surinaamse maaltijd erg goed. Na het eten zijn we naar het zwembad gegaan omdat daar ’s avonds een live band zou optreden en een jam sessie zou houden. Helaas viel dat allemaal erg tegen. De band speelde wel redelijk goed, maar begon pas ruim na 9 uur met spelen terwijl ze eerst rond 6 uur zouden beginnen. En uiteindelijk was er bijna niemand die kwam kijken. Ook kon je nergens lekker zitten en kon je geen drinken halen. Tegen half 11 waren we er wel redelijk klaar mee en zijn we met z’n allen naar huis gegaan.
Op zondagochtend ben ik naar de pedicure gegaan. En dat was echt geweldig. Al met al is Peggy echt 2 uur lang met mijn voeten bezig geweest. Een kleine opsomming: eerst een massage bad, toen eelt geraspt, gescrubt en daarna met puimsteen verwijderd, daarna algehele scrub van mijn voeten en onderbeen, daarna voetmassage, toen heeft ze mijn nagels gevijld, geknipt, verzorgende lak op gedaan, nagelriemen weggedrukt en daarna weer een basislak, een kleurtje ( rood) en nog weer een topping, zodat de kleur wat langer erop blijft.
En het resultaat mag er wezen, mijn voetjes zien erg echt fantastisch uit. Voor het eerst in mijn leven ben ik gewoon trots op mijn voeten J (= normaalgesproken niet echt mijn lievelingslichaamsdeel).
De rest van de zondag heb ik weinig gedaan, ik wou nog gaan hardlopen, maar helaas was ik de tijd wat vergeten. Dus toen maar snel met camera naar de zeedijk gefietst en heb ik de zonsondergang nog mooi kunnen fotograferen.
Op maandag heb ik ook weinig bijzonders gedaan, overdag gewerkt en ’s avonds mijn tweede tennisles gehad. Deze ging toch iets minder goed dan de eerste, maar ik blijf het toch wel echt super leuk vinden.
Komend weekend ga ik naar Paramaribo om lekker te stappen en vooral om lekker te shoppen. De winkels hier in Nieuw Nickerie zijn echt een drama dus ik kijk er echt naar uit om mijn eerste maandloon te gaan spenderen in Paramaribo!!!
Ik hou jullie op de hoogte!!
Liefs Henrieke
donderdag 30 oktober 2008
divali en het afgelopen weekend
Hallo allemaal,
Hier weer een update van mij. Ik ben nu bijna 4 weken hier in Suriname en jeetje wat gaat de tijd snel. Heb een heel dubbel gevoel, aan de ene kant heb ik het gevoel dat ik er net ben en dat alles nog nieuw is, maar aan de andere kant voelt het ook al alsof ik hier al maanden zit.
Ik heb in ieder geval al aardig mijn draai hier gevonden. Het werk op het ziekenhuis is erg leuk, maar op dit moment wel heel rustig. Het is op dit moment gewoon echt heel rustig op het ziekenhuis, er liggen bijna geen patiënten. Ik hoorde dat wanneer de oogsttijd afgelopen is, dat het wel weer wat drukker gaat worden. Blijkbaar is het dan een stressvolle periode. De patiënten die bij mij op de poli komen hebben erg gevarieerde pathologieen en dat maakt het werk wel erg leuk. Ik ben de enige fysio in de hele omtrek van Nickerie dus alle mensen komen bij mij waardoor je klachten tegenkomt die je in Nederland nooit zou zien. Erg bijzonder. De ziekenhuis patiënten zijn hoofdzakelijk mensen die een CVA hebben gehad, verder zie je hier veel mensen met een hoge bloeddruk en heel erg veel mensen met Diabetes.
Ik zal nu even met jullie mijn afgelopen week doornemen:
Afgelopen vrijdag ben ik officieel beëdigd als fysiotherapeut in Suriname. Verder ben ik afgelopen vrijdag officieel beëdigd als fysiotherapeut in Suriname. Om 09.00 ’s ochtends moet ik Paramaribo bij het ministerie van volksgezondheid zijn. Dat betekende dus al om half 6 ’s ochtends vertrekken vanuit Nickerie. Pfff dat was wel ff vroeg. Vanuit de auto heb ik van een prachtige zonsopgang boven de rijstvelden van Nickerie kunnen genieten. Echt prachtig. In Paramaribo was ik snel klaar, de beëdiging stelde weinig voor, ik kreeg een stempel en een handtekening op mijn diploma zodat ik officieel mag werken in Suriname. Verder word er een stempel met szf-code geregeld zodat ik binnenkort ook kan declareren hier via mijn naam.
Om half 10 was ik weer klaar en had ik nog mooi ff de tijd om wat rond te kijken in de stad en om wat te shoppen. De kleding hier in Suriname valt helaas een beetje tegen. Ze hebben hier heel erg veel Chinese nep kleding van slechte kwaliteit. In Paramaribo zitten gelukkig nog wel wat leuke winkeltjes, maar je moet ze wel ff weten te vinden, gelukkig gaat dat al steeds beter. Hihi. Rond 13.00 werd ik weer opgehaald door de chauffeur, daarna hebben we nog iemand opgehaald en nog wat afgeleverd op het ziekenhuis in Paramaribo, en vervolgens zijn we terug gereden richting Nickerie.
Op zaterdag overdag heb ik lekker wat dingen in het dorp gedaan, ik ben naar de markt geweest, boodschappen gedaan, wat gezwommen en nog ff wat hardgelopen met Anna.
’s Avonds is mijn nieuwe huisje ingewijd. Ik had de Nederlanders waar ik hier veel mee om ga uitgenodigd om langs te komen voor een housewarming. Via Carmen mijn buurvrouw had ik wat zelfgemaakte Surinaamse hapjes gekregen, erg lief en erg lekker.
Al met al was het een erg gezellige avond geworden.
Mijn nieuwe huisje bevalt trouwens erg goed. Het is echt lekker knus en gezellig. En over de buren mag ik ook niet klagen, ik wordt regelmatig uitgenodigd om te komen eten en Carmen de buurvrouw wil me ook wat Surinaamse/Javaanse gerechten leren zodat ik ze zelf ook kan koken. Dus hopelijk kan ik over een half jaar als ik thuis kom ook wat Surinaams eten maken J.
Op zondag overdag heb ik weinig gedaan, lekker geluierd en een boekje gelezen en wat geschreven. Op zondag avond hield Anna haar verjaardag, Anna is een Nederlands/Duits meisje dat hier stage loopt en waar ik ook wel redelijk veel mee om ga.
Al met al een heerlijk weekend, ik vond het wel lekker om een keer een wat rustiger weekend te hebben omdat de afgelopen weken echt in sneltreinvaart voorbij zijn gegaan en nu had ik het weekend wat meer tijd voor mezelf en om lekker te genieten van alles hier en na te denken over alles.
Op maandag heb ik ook eindelijk mijn eerste tennisles gehad. Vorige week ging het niet door omdat er een nationale feestdag was. (Het was de dag van de Chinese immigratie.) Maar maandag was het dan zover. De eerst paar slagen waren erg knullig en onwennig, maar al snel had ik de slag aardig te pakken. Ik vond het echt super gaaf om te doen. Ik hoop dat ik hier in dat half jaar leer om een redelijk balletje te kunnen slaan. Zou wel erg gaaf zijn.
Na de tennisles was er een de divali-optocht door het dorp. Divali is het Hindoestaanse feest van het licht. Tijdens de optocht liepen allerlei kinderen samen met volwassenen verkleed en met lichtjes door het dorp. In de optocht liepen ook een hele groep Nederlanders mee die in het weeshuis of het kindertehuis werken. Ik heb geprobeert om van hun nog wat foto’s te maken. Daarnaast waren er allemaal auto’s, fietsen en brommers die meereden en allemaal versierd waren met lichtjes, kerstballen en slingers. Haha het deed me een beetje denken aan de huizen in Nederland rond de kerst periode, alleen was dit nog uitbundiger. Echt heel leuk dus.
Op dinsdag was dan de echte feestdag, op die dag maken de Hindoestanen eerst hun hele huis schoon zodat alles gereinigd is, ik geloof dat de achterliggende gedachte is dat hun geest ook gereinigd wordt en dan ’s avonds steekt iedereen allemaal lichtjes aan daarna ga je bij elkaar langs om elkaar een fijne divali te wensen en krijg je allemaal zelfgemaakte hapjes.
Ik was uitgenodigd door Maureen een Hindoestaans meisje en haar familie om bij hun te komen om divali te vieren. Toen ik daar aan kwam moest ik eerst helpen met dia’s maken. Een dia is een lichtje die ze daarna aansteken. Een dia bestaat uit; een stenen potje, daarin zet je een opgerold watje, deze zet je vast met wat rijst en daarna giet je het bakje vol met olie. Daarna steek je het watje aan en dan heb je een heel mooi kaarsje. Blijkbaar was het bij de familie van Maureen de traditie om zoveel mogelijk dia’s te maken de hele tuin ermee vol te maken, want we zijn ruim 2 uur bezig geweest met z’n allen om die dingen te maken. ( Al met al ruim 700 kaarsjes geknutseld!) Daarna alles aangestoken en dan daarna rondlopen om de olie in de bakjes bij te vullen zodat de kaarsjes niet uit gaan. Tussendoor kwamen er allemaal mensen langs en ondertussen werd je volgestopt met allerlei lekkers. Jeetje wat kunnen die mensen lekker koken zeg. Echt heerlijk.
Na een tijdje gingen we zelf de buurt in met een hele groep die daar was en zijn we overal gestopt om mensen een fijne divali te wensen ( je spreekt het uit als suht divali, of hoe je het ook maar mag schrijven). Daarna krijg je weer allerlei lekkers en drinken en dan loop je weer verder. Na een tijdje zijn we weer terug gelopen en zijn we bij haar huis nog ff blijven kletsen. Daarna kregen de gasten van Maureen, van het as van de inmiddels gedoofde lichtjes een stip tussen de ogen op het voorhoofd en er wet wat as uitgesmeerd op je oogleden.
Dit was wel bijzonder om mee te maken. Na een tijdje nakletsen heeft Maureen me naar huis gebracht. Moe maar voldaan, met vele indrukken ben ik toen maar snel mijn bedje ingekropen. Woensdag moest er helaas weer gewoon gewerkt worden…
Dit was het zover, komend weekend staat er weer een rustig weekendje op de planning, het weekend daarop gaan we waarschijnlijk met een hele groep naar Paramaribo.
Ik hou jullie op de hoogte!!!
Liefs Henrieke
Hier weer een update van mij. Ik ben nu bijna 4 weken hier in Suriname en jeetje wat gaat de tijd snel. Heb een heel dubbel gevoel, aan de ene kant heb ik het gevoel dat ik er net ben en dat alles nog nieuw is, maar aan de andere kant voelt het ook al alsof ik hier al maanden zit.
Ik heb in ieder geval al aardig mijn draai hier gevonden. Het werk op het ziekenhuis is erg leuk, maar op dit moment wel heel rustig. Het is op dit moment gewoon echt heel rustig op het ziekenhuis, er liggen bijna geen patiënten. Ik hoorde dat wanneer de oogsttijd afgelopen is, dat het wel weer wat drukker gaat worden. Blijkbaar is het dan een stressvolle periode. De patiënten die bij mij op de poli komen hebben erg gevarieerde pathologieen en dat maakt het werk wel erg leuk. Ik ben de enige fysio in de hele omtrek van Nickerie dus alle mensen komen bij mij waardoor je klachten tegenkomt die je in Nederland nooit zou zien. Erg bijzonder. De ziekenhuis patiënten zijn hoofdzakelijk mensen die een CVA hebben gehad, verder zie je hier veel mensen met een hoge bloeddruk en heel erg veel mensen met Diabetes.
Ik zal nu even met jullie mijn afgelopen week doornemen:
Afgelopen vrijdag ben ik officieel beëdigd als fysiotherapeut in Suriname. Verder ben ik afgelopen vrijdag officieel beëdigd als fysiotherapeut in Suriname. Om 09.00 ’s ochtends moet ik Paramaribo bij het ministerie van volksgezondheid zijn. Dat betekende dus al om half 6 ’s ochtends vertrekken vanuit Nickerie. Pfff dat was wel ff vroeg. Vanuit de auto heb ik van een prachtige zonsopgang boven de rijstvelden van Nickerie kunnen genieten. Echt prachtig. In Paramaribo was ik snel klaar, de beëdiging stelde weinig voor, ik kreeg een stempel en een handtekening op mijn diploma zodat ik officieel mag werken in Suriname. Verder word er een stempel met szf-code geregeld zodat ik binnenkort ook kan declareren hier via mijn naam.
Om half 10 was ik weer klaar en had ik nog mooi ff de tijd om wat rond te kijken in de stad en om wat te shoppen. De kleding hier in Suriname valt helaas een beetje tegen. Ze hebben hier heel erg veel Chinese nep kleding van slechte kwaliteit. In Paramaribo zitten gelukkig nog wel wat leuke winkeltjes, maar je moet ze wel ff weten te vinden, gelukkig gaat dat al steeds beter. Hihi. Rond 13.00 werd ik weer opgehaald door de chauffeur, daarna hebben we nog iemand opgehaald en nog wat afgeleverd op het ziekenhuis in Paramaribo, en vervolgens zijn we terug gereden richting Nickerie.
Op zaterdag overdag heb ik lekker wat dingen in het dorp gedaan, ik ben naar de markt geweest, boodschappen gedaan, wat gezwommen en nog ff wat hardgelopen met Anna.
’s Avonds is mijn nieuwe huisje ingewijd. Ik had de Nederlanders waar ik hier veel mee om ga uitgenodigd om langs te komen voor een housewarming. Via Carmen mijn buurvrouw had ik wat zelfgemaakte Surinaamse hapjes gekregen, erg lief en erg lekker.
Al met al was het een erg gezellige avond geworden.
Mijn nieuwe huisje bevalt trouwens erg goed. Het is echt lekker knus en gezellig. En over de buren mag ik ook niet klagen, ik wordt regelmatig uitgenodigd om te komen eten en Carmen de buurvrouw wil me ook wat Surinaamse/Javaanse gerechten leren zodat ik ze zelf ook kan koken. Dus hopelijk kan ik over een half jaar als ik thuis kom ook wat Surinaams eten maken J.
Op zondag overdag heb ik weinig gedaan, lekker geluierd en een boekje gelezen en wat geschreven. Op zondag avond hield Anna haar verjaardag, Anna is een Nederlands/Duits meisje dat hier stage loopt en waar ik ook wel redelijk veel mee om ga.
Al met al een heerlijk weekend, ik vond het wel lekker om een keer een wat rustiger weekend te hebben omdat de afgelopen weken echt in sneltreinvaart voorbij zijn gegaan en nu had ik het weekend wat meer tijd voor mezelf en om lekker te genieten van alles hier en na te denken over alles.
Op maandag heb ik ook eindelijk mijn eerste tennisles gehad. Vorige week ging het niet door omdat er een nationale feestdag was. (Het was de dag van de Chinese immigratie.) Maar maandag was het dan zover. De eerst paar slagen waren erg knullig en onwennig, maar al snel had ik de slag aardig te pakken. Ik vond het echt super gaaf om te doen. Ik hoop dat ik hier in dat half jaar leer om een redelijk balletje te kunnen slaan. Zou wel erg gaaf zijn.
Na de tennisles was er een de divali-optocht door het dorp. Divali is het Hindoestaanse feest van het licht. Tijdens de optocht liepen allerlei kinderen samen met volwassenen verkleed en met lichtjes door het dorp. In de optocht liepen ook een hele groep Nederlanders mee die in het weeshuis of het kindertehuis werken. Ik heb geprobeert om van hun nog wat foto’s te maken. Daarnaast waren er allemaal auto’s, fietsen en brommers die meereden en allemaal versierd waren met lichtjes, kerstballen en slingers. Haha het deed me een beetje denken aan de huizen in Nederland rond de kerst periode, alleen was dit nog uitbundiger. Echt heel leuk dus.
Op dinsdag was dan de echte feestdag, op die dag maken de Hindoestanen eerst hun hele huis schoon zodat alles gereinigd is, ik geloof dat de achterliggende gedachte is dat hun geest ook gereinigd wordt en dan ’s avonds steekt iedereen allemaal lichtjes aan daarna ga je bij elkaar langs om elkaar een fijne divali te wensen en krijg je allemaal zelfgemaakte hapjes.
Ik was uitgenodigd door Maureen een Hindoestaans meisje en haar familie om bij hun te komen om divali te vieren. Toen ik daar aan kwam moest ik eerst helpen met dia’s maken. Een dia is een lichtje die ze daarna aansteken. Een dia bestaat uit; een stenen potje, daarin zet je een opgerold watje, deze zet je vast met wat rijst en daarna giet je het bakje vol met olie. Daarna steek je het watje aan en dan heb je een heel mooi kaarsje. Blijkbaar was het bij de familie van Maureen de traditie om zoveel mogelijk dia’s te maken de hele tuin ermee vol te maken, want we zijn ruim 2 uur bezig geweest met z’n allen om die dingen te maken. ( Al met al ruim 700 kaarsjes geknutseld!) Daarna alles aangestoken en dan daarna rondlopen om de olie in de bakjes bij te vullen zodat de kaarsjes niet uit gaan. Tussendoor kwamen er allemaal mensen langs en ondertussen werd je volgestopt met allerlei lekkers. Jeetje wat kunnen die mensen lekker koken zeg. Echt heerlijk.
Na een tijdje gingen we zelf de buurt in met een hele groep die daar was en zijn we overal gestopt om mensen een fijne divali te wensen ( je spreekt het uit als suht divali, of hoe je het ook maar mag schrijven). Daarna krijg je weer allerlei lekkers en drinken en dan loop je weer verder. Na een tijdje zijn we weer terug gelopen en zijn we bij haar huis nog ff blijven kletsen. Daarna kregen de gasten van Maureen, van het as van de inmiddels gedoofde lichtjes een stip tussen de ogen op het voorhoofd en er wet wat as uitgesmeerd op je oogleden.
Dit was wel bijzonder om mee te maken. Na een tijdje nakletsen heeft Maureen me naar huis gebracht. Moe maar voldaan, met vele indrukken ben ik toen maar snel mijn bedje ingekropen. Woensdag moest er helaas weer gewoon gewerkt worden…
Dit was het zover, komend weekend staat er weer een rustig weekendje op de planning, het weekend daarop gaan we waarschijnlijk met een hele groep naar Paramaribo.
Ik hou jullie op de hoogte!!!
Liefs Henrieke
dinsdag 21 oktober 2008
blanche marie
Blanche Marie,
Afgelopen weekend ben ik op excursie geweest naar Blanche Marie. De Blanche Marie is de grootste en mooiste waterval van Suriname. Ik ben hier heen geweest met nog 9 andere Nederlanders. De meesten lopen stage in Nieuw Nickerie.
Onze trip begon op vrijdagochtend, rond 09.00 ’s ochtends werden we opgehaald met een busje om vervolgens richting de haven van Nickerie te rijden. Hier hebben we Lorenzo ontmoet, onze reisleider voor dit weekend. In de haven moesten we alle spullen overpakken op een boot en zijn we verder gegaan per boot.
Na 2 uur varen op de Corantijn rivier werd het tijd voor een tussenstop. Bij een heel mooi strandje zijn we gestopt om te lunchen en om wat te zwemmen. Op het strand daar hadden ze ook allemaal klei stenen die je kon uitsmeren op je huid en dat scheen dan erg goed voor je poriën te zijn. Dit hebben we natuurlijk allemaal ff uitgeprobeerd dus hopelijk heb ik de komende tijd een heel mooi gaaf huidje J.
Na de lunch zijn we verder gevaren tot Oreala. Dit is een klein dorpje in Brits Guyana waar we ff gestopt zijn om rond te lopen en foto’s te maken. Helaas is het geen officiële grens of iets dergelijks, dus kregen we geen stempel. Erg jammer, maar ik kan jullie in ieder geval wel meedelen dat ik ook in Brits Guyana ben geweest.
Na onze stop in Oreala zijn we door gevaren naar Apoera. In Apoera zouden we gaan overnachten in hangmatten. Eenmaal aangekomen in Apoera hebben we onze hangmatten opgehangen en onze spullen geïnstalleerd. Daarna zijn we nog ff het dorpje ingelopen om wat rond te wandelen. Toen we terug kwamen stond er een heerlijke Surinaamse maaltijd voor ons klaar. Het was echt super lekker, wel weer rijst met kip, maar het eten is hier zo lekker gekruid dat het echt niet verveeld.
Na het eten zijn we nog een tijdje wezen chillen en hebben we gezellig met elkaar wat gekletst onder het genot van wat chipjes en een drankje. Rond 23.00 zijn we al naar bed gegaan.
Mijn eerste nacht in hangmat was niet echt een pretje. Het slapen zelf in een hangmat viel me eigenlijk best wel mee, maar een van de bootsmannen snurkte echt gigantisch hard en die hield de hele groep wakker. Het is echt niet te omschrijven hoeveel kabaal 1 persoon ’s nachts kan produceren, echt verschrikkelijk.
De volgende ochtend was ik alweer vroeg wakker van de opkomende zon. Dat was wel echt fantastisch dat je gewoon in de open lucht slaapt en wakker wordt van de zon. Echt super.
Na een heerlijk ontbijtje zijn we rond 09.00 vertrokken richting Blanche Marie. We zouden erheen gaan in een pick-up. Hierbij konden er een paar in de achterbak en een aantal zouden voorin kunnen zitten. Helaas kwam ik als een van de laatsten aan bij de pick-up en was de achterbak al vol. Dus toen maar voorin gezeten. Achteraf gezien niet zo’n hele slechte keuze omdat de auto echt dwars door de bossen heen reed en iedereen achterin allemaal takken en dieren op zich kreeg. Aangekomen bij Blanche Marie zijn we eerst ff gaan zitten en bijkomen voor dat we vertrokken richting de watervallen. ( Dit was ook wel nodig aangezien er veel mensen misselijk uit de bak waren gekomen).
Na een kleine wandeling kwamen we aan bij de Blanche Marie. Echt een super mooie waterval met hele mooi natuur eromheen. Wat nog veel gaver was, was dat we er ook echt naar toe mochten en dat we onder waterval mochten gaan staan. Ik ben wel eens vaker bij watervallen geweest, maar ik heb nog nooit echt onder de waterval mochten staan. Dit was echt een hele vette ervaring. En als je doorliep kon je zelfs achter waterval komen en dan kwam je in een rotsinham. Een van de mooiste dingen die ik ooit in mijn leven heb gedaan. Wauw. Helaas is dit niet allemaal op foto vastgelegd in verband met het water, dus ik zal het moeten doen met de herinnering.
Na een poosje zijn we weer terug gelopen richting onderkant van de watervallen, hier hadden ze de zogenoemde massage vallen. Je kon hier in het water liggen terwijl je dan ondertussen door het water een massage kreeg. Het voelde een beetje aan als een bubbelbad, maar dan natuurlijk. Wel grappig om eens mee gemaakt te hebben.
Toen we uitgekeken waren bij de watervallen zijn we terug gegaan en hebben we samen nog gezellig een broodje knakworst gegeten.
De terugweg richting Apoera ben ik wel achterin de bak gegaan van de pick-up. En ik vond het echt geweldig. Lekker hobbelen door de bush bush en op de vlakke weg lekker staan met je kop in de wind. J
Terug in Apoera stond er wederom een heerlijke maaltijd klaar en na de maaltijd zijn we ons klaar gaan maken voor een avondje stappen.
Aangekomen bij het ‘centrum’ hebben we eerst gezellig wat samen ingedronken om daarna lekker te gaan dansen. Het discotheekje was echt heel grappig, een open ruimte met een dakje erop en wat muziekboxen. De avond was ook echt heel gezellig, heb me echt prima vermaakt en lekker veel gedanst tot mijn voeten zeer begonnen te doen van de slippers. Haha.
De tweede nacht in de hangmat slapen ging een stuk beter dan de eerste. Lorenzo had oordoppen voor ons en dit hielp echt goed. ( de eerste avond was hij ze vergeten uit te delen :s).
De volgende ochtend was het zondag en alweer de laatste dag van de excursie. Na het ontbijt zijn we bij een vriend van Lorenzo langs gegaan. Deze man had allemaal slangen en schildpadden en die mochten we bekijken. De schildpadden waren niet echt spectaculair, maar de slangen waren wel echt vet. Hij haalde meteen een grote wurgslang uit een kooi die bijna 2 meter groot was. We mochten het dier niet zelf vasthouden, omdat dat te gevaarlijk was, maar we konden het wel aaien. Wat ik eigenlijk wel prima vond want de slang zag er erg boos en gevaarlijk uit. Na deze slang nog een paar andere slangen bekeken en toen weer vertrokken richting een of ander indianendorp. Hier woont een inheemse stam die vanuit het binnenland wat omhoog is getrokken. Helaas was het niet echt heel erg spectaculair. De mensen waren duidelijk voorbereid op toeristen en verkochten allemaal sieraden en leefden niet echt heel primitief meer. Een beetje jammer, maar wel grappig om te zien hoe die mensen inspringen op het toerisme.
Na het indianen dorp hebben we de terugreis ingezet. Halverwege zijn we weer gestopt bij het strandje om te zwemmen en om wat te eten. Daarna op full speed terug gevaren richting Nickerie.
Ik heb echt een super leuk weekend gehad, een beetje vermoeiend, maar wel veel mooie ervaringen opgedaan en hele mooie dingen gezien. De tijd is echt gevlogen, dus dat zegt genoeg.
Verder ben ik afgelopen maandag verhuisd. Ik zit nu in het huisje van Geesje.
Mijn nieuwe adres is:
Gouverneurstraat 154
Nieuw Nickerie
Suriname
Dus als jullie nog leuke kaartjes of foto’s willen sturen, graag!!
Nou dit was het dan wel weer voor deze keer. De volgende keer weer meer!
Groetjes Henrieke
Afgelopen weekend ben ik op excursie geweest naar Blanche Marie. De Blanche Marie is de grootste en mooiste waterval van Suriname. Ik ben hier heen geweest met nog 9 andere Nederlanders. De meesten lopen stage in Nieuw Nickerie.
Onze trip begon op vrijdagochtend, rond 09.00 ’s ochtends werden we opgehaald met een busje om vervolgens richting de haven van Nickerie te rijden. Hier hebben we Lorenzo ontmoet, onze reisleider voor dit weekend. In de haven moesten we alle spullen overpakken op een boot en zijn we verder gegaan per boot.
Na 2 uur varen op de Corantijn rivier werd het tijd voor een tussenstop. Bij een heel mooi strandje zijn we gestopt om te lunchen en om wat te zwemmen. Op het strand daar hadden ze ook allemaal klei stenen die je kon uitsmeren op je huid en dat scheen dan erg goed voor je poriën te zijn. Dit hebben we natuurlijk allemaal ff uitgeprobeerd dus hopelijk heb ik de komende tijd een heel mooi gaaf huidje J.
Na de lunch zijn we verder gevaren tot Oreala. Dit is een klein dorpje in Brits Guyana waar we ff gestopt zijn om rond te lopen en foto’s te maken. Helaas is het geen officiële grens of iets dergelijks, dus kregen we geen stempel. Erg jammer, maar ik kan jullie in ieder geval wel meedelen dat ik ook in Brits Guyana ben geweest.
Na onze stop in Oreala zijn we door gevaren naar Apoera. In Apoera zouden we gaan overnachten in hangmatten. Eenmaal aangekomen in Apoera hebben we onze hangmatten opgehangen en onze spullen geïnstalleerd. Daarna zijn we nog ff het dorpje ingelopen om wat rond te wandelen. Toen we terug kwamen stond er een heerlijke Surinaamse maaltijd voor ons klaar. Het was echt super lekker, wel weer rijst met kip, maar het eten is hier zo lekker gekruid dat het echt niet verveeld.
Na het eten zijn we nog een tijdje wezen chillen en hebben we gezellig met elkaar wat gekletst onder het genot van wat chipjes en een drankje. Rond 23.00 zijn we al naar bed gegaan.
Mijn eerste nacht in hangmat was niet echt een pretje. Het slapen zelf in een hangmat viel me eigenlijk best wel mee, maar een van de bootsmannen snurkte echt gigantisch hard en die hield de hele groep wakker. Het is echt niet te omschrijven hoeveel kabaal 1 persoon ’s nachts kan produceren, echt verschrikkelijk.
De volgende ochtend was ik alweer vroeg wakker van de opkomende zon. Dat was wel echt fantastisch dat je gewoon in de open lucht slaapt en wakker wordt van de zon. Echt super.
Na een heerlijk ontbijtje zijn we rond 09.00 vertrokken richting Blanche Marie. We zouden erheen gaan in een pick-up. Hierbij konden er een paar in de achterbak en een aantal zouden voorin kunnen zitten. Helaas kwam ik als een van de laatsten aan bij de pick-up en was de achterbak al vol. Dus toen maar voorin gezeten. Achteraf gezien niet zo’n hele slechte keuze omdat de auto echt dwars door de bossen heen reed en iedereen achterin allemaal takken en dieren op zich kreeg. Aangekomen bij Blanche Marie zijn we eerst ff gaan zitten en bijkomen voor dat we vertrokken richting de watervallen. ( Dit was ook wel nodig aangezien er veel mensen misselijk uit de bak waren gekomen).
Na een kleine wandeling kwamen we aan bij de Blanche Marie. Echt een super mooie waterval met hele mooi natuur eromheen. Wat nog veel gaver was, was dat we er ook echt naar toe mochten en dat we onder waterval mochten gaan staan. Ik ben wel eens vaker bij watervallen geweest, maar ik heb nog nooit echt onder de waterval mochten staan. Dit was echt een hele vette ervaring. En als je doorliep kon je zelfs achter waterval komen en dan kwam je in een rotsinham. Een van de mooiste dingen die ik ooit in mijn leven heb gedaan. Wauw. Helaas is dit niet allemaal op foto vastgelegd in verband met het water, dus ik zal het moeten doen met de herinnering.
Na een poosje zijn we weer terug gelopen richting onderkant van de watervallen, hier hadden ze de zogenoemde massage vallen. Je kon hier in het water liggen terwijl je dan ondertussen door het water een massage kreeg. Het voelde een beetje aan als een bubbelbad, maar dan natuurlijk. Wel grappig om eens mee gemaakt te hebben.
Toen we uitgekeken waren bij de watervallen zijn we terug gegaan en hebben we samen nog gezellig een broodje knakworst gegeten.
De terugweg richting Apoera ben ik wel achterin de bak gegaan van de pick-up. En ik vond het echt geweldig. Lekker hobbelen door de bush bush en op de vlakke weg lekker staan met je kop in de wind. J
Terug in Apoera stond er wederom een heerlijke maaltijd klaar en na de maaltijd zijn we ons klaar gaan maken voor een avondje stappen.
Aangekomen bij het ‘centrum’ hebben we eerst gezellig wat samen ingedronken om daarna lekker te gaan dansen. Het discotheekje was echt heel grappig, een open ruimte met een dakje erop en wat muziekboxen. De avond was ook echt heel gezellig, heb me echt prima vermaakt en lekker veel gedanst tot mijn voeten zeer begonnen te doen van de slippers. Haha.
De tweede nacht in de hangmat slapen ging een stuk beter dan de eerste. Lorenzo had oordoppen voor ons en dit hielp echt goed. ( de eerste avond was hij ze vergeten uit te delen :s).
De volgende ochtend was het zondag en alweer de laatste dag van de excursie. Na het ontbijt zijn we bij een vriend van Lorenzo langs gegaan. Deze man had allemaal slangen en schildpadden en die mochten we bekijken. De schildpadden waren niet echt spectaculair, maar de slangen waren wel echt vet. Hij haalde meteen een grote wurgslang uit een kooi die bijna 2 meter groot was. We mochten het dier niet zelf vasthouden, omdat dat te gevaarlijk was, maar we konden het wel aaien. Wat ik eigenlijk wel prima vond want de slang zag er erg boos en gevaarlijk uit. Na deze slang nog een paar andere slangen bekeken en toen weer vertrokken richting een of ander indianendorp. Hier woont een inheemse stam die vanuit het binnenland wat omhoog is getrokken. Helaas was het niet echt heel erg spectaculair. De mensen waren duidelijk voorbereid op toeristen en verkochten allemaal sieraden en leefden niet echt heel primitief meer. Een beetje jammer, maar wel grappig om te zien hoe die mensen inspringen op het toerisme.
Na het indianen dorp hebben we de terugreis ingezet. Halverwege zijn we weer gestopt bij het strandje om te zwemmen en om wat te eten. Daarna op full speed terug gevaren richting Nickerie.
Ik heb echt een super leuk weekend gehad, een beetje vermoeiend, maar wel veel mooie ervaringen opgedaan en hele mooie dingen gezien. De tijd is echt gevlogen, dus dat zegt genoeg.
Verder ben ik afgelopen maandag verhuisd. Ik zit nu in het huisje van Geesje.
Mijn nieuwe adres is:
Gouverneurstraat 154
Nieuw Nickerie
Suriname
Dus als jullie nog leuke kaartjes of foto’s willen sturen, graag!!
Nou dit was het dan wel weer voor deze keer. De volgende keer weer meer!
Groetjes Henrieke
maandag 13 oktober 2008
het leven in suriname 13-oktober
Mijn leventje hier begint op dit moment steeds meer vorm te krijgen. Vorige week voelde ik me nog heel erg alleen, ik kende nog weinig mensen en was in een vreemd land met vreemde mensen. Ik miste iedereen in Nederland toch wel echt heel erg. En vroeg me af wat ik hier eigenlijk deed. Gelukkig begint dat nu wel aardig te veranderen. Ik leer steeds meer mensen kennen. Ik ben vorige week donderdag naar de tennisbaan gegaan, daar gaan alle Nederlanders op maandag en donderdagavond tennissen. Ik zit er aan te denken om misschien ook op tennisles te gaan, lijkt me wel gezellig en het lijkt me ook leuk om te leren tennissen. Verder begin ik het werk en het ziekenhuis ook steeds meer te waarderen. Het was wel echt een hele omschakeling om vanuit het georganiseerde Nederland naar een ongeregeld verouderd Suriname te gaan. Maar ik wen er nu aan en het werk is hier echt heel erg dankbaar, de mensen zijn heel erg blij met wat je voor hun doet. Ze zijn hier echt veel dankbaarder als in Nederland. Naast de gewone werkzaamheden in ziekenhuis ga ik ook twee keer per week aerobics geven aan de gewone bevolking hier. Geesje deed dit ook al altijd al en de fysio voor haar heeft het opgezet en het is dus wel leuk om hier mee door te gaan. De mensen sporten hier namelijk echt veel te weinig. Het wordt alleen dus nog erg lachen omdat ik echt totaal geen ervaring heb met aerobics en ook totaal niet met bewegen op muziek. Maar ik denk dat het wel goed gaat komen en ik ga er gewoon het beste van maken. Afgelopen weekend heb ik veel opgetrokken met Geesje en Emilie, Emilie is een laatstejaars studente fysiotherapie die hier haar afstudeerproject doet. Ik vind het wel echt leuk dat ik nog een extra fysiotherapeut in de buurt heb met wie ik af en toe dingen kan bespreken. Afgelopen weekend ben ik op vrijdagmiddag en zaterdag overdag lekker wezen zwemmen. Vlak bij mijn huis ligt een zwembad waar bakra’s gratis gebruik van mogen maken. Heerlijk is dat. Op zaterdagavond ben ik met Geesje, Emilie en 3 Hindoestaanse meiden hier uit het dorp naar de kermis geweest. (Er is op dit moment kermis in het dorp en op zaterdagavond kwamen er allemaal bandjes met Surinaamse muziek). Erg leuk allemaal. Op zondag ben ik ook nog ff wezen zwemmen in het zwembad, aan het einde van de middag ben ik nog even naar de zeedijk geweest om hard te lopen en ’s avonds ben ik bij Ellen langs gegaan. Een erg aardig Vlaams meisje die hier stage loopt. We hebben samen wat gegeten en daarna nog ff en tv serie gekeken op haar laptop. En toen was het alweer tijd om naar huis te gaan.
Volgend weekend ga ik met een hele groep Nederlanders op excursie naar Blanche Marie, dat schijnt een heel mooi natuurgebied te zijn met hele mooie watervallen. We gaan daar 3 dagen heen en ’s nachts slapen we in hangmatten, dus dat wordt nog lachen.
Ondankt dat ik iedereen nog wel heel erg mis ben k toch wel blij dat ik deze keuze heb gemaakt. De ervaring is echt onvergetelijk en je leert hier Nederland wel echt waarderen. Ik mis de structuur, de nuchterheid waarmee we met elkaar om gaan en ’s ochtends een warme douche!!
Ik hoop dat jullie al een redelijk beeld krijgen van mijn leventje hier. Donderdag begin ik echt officieel met werken en sta ik er dus alleen voor omdat mijn voorgangster dan weg gaat.
Spannend dus.
Verder hou ik jullie op de hoogte en volgende week probeer ik een heel verslag te typen van Banche Marie.
XXX Henrieke
Volgend weekend ga ik met een hele groep Nederlanders op excursie naar Blanche Marie, dat schijnt een heel mooi natuurgebied te zijn met hele mooie watervallen. We gaan daar 3 dagen heen en ’s nachts slapen we in hangmatten, dus dat wordt nog lachen.
Ondankt dat ik iedereen nog wel heel erg mis ben k toch wel blij dat ik deze keuze heb gemaakt. De ervaring is echt onvergetelijk en je leert hier Nederland wel echt waarderen. Ik mis de structuur, de nuchterheid waarmee we met elkaar om gaan en ’s ochtends een warme douche!!
Ik hoop dat jullie al een redelijk beeld krijgen van mijn leventje hier. Donderdag begin ik echt officieel met werken en sta ik er dus alleen voor omdat mijn voorgangster dan weg gaat.
Spannend dus.
Verder hou ik jullie op de hoogte en volgende week probeer ik een heel verslag te typen van Banche Marie.
XXX Henrieke
vrijdag 10 oktober 2008
Aankomst in Nickerie
Hallo allemaal,
Hier even een kort berichtje van mij. Ik ben dinsdag gearriveerd in Nieuw Nickerie. De aankomst was wel een beetje vreemd. Eerst had ik de sleutel van mijn huis opgehaald bij het ziekenhuis en vervolgens werd ik afgezet door de taxi bij mijn huis. En daar stond ik dan, helemaal alleen bij een leeg huis. Dit is wel raar thuiskomen. Ik ben eerst maar boodschappen gaan doen en vervolgens heb ik mijn koffer uitgepakt en het huis wat ingericht. Gelukkig had ik ’s avonds afgesproken om wat te gaan eten met Geesje, zij is de huidige fysiotherapeut. Ik ga haar werkzaamheden overnemen in het ziekenhuis. Na het eten hebben we wat nakletst op een terrasje. Dit was wel erg gezellig en ik vond het wel erg prettig om mijn eerste avond niet alleen te zijn.
Het huis waar ik nu in woon is echt super groot. Het is een vrijstaand huis met 3 ruime slaapkamers, een ruime woonkamer, keuken, aparte douche en toilet. Helaas ligt het huis ook wat verder van het centrum en schijnt de buurt niet heel erg super te zijn. Tegenover mij zit een chinees (zo noemen de Surinamers de supermarkten hier omdat ze allemaal gerund worden door chinezen) waar blijkbaar regelmatig jeugd rondhangt. Ik mag volgende week kiezen of ik in dit huis wil blijven of dat ik het huis van Geesje overneem, zij gaat volgende week terug naar Nederland. Het huis van Geesje is een stuk kleiner maar ligt op een terrein met allerlei verschillende appartementen en het ligt dichter bij het centrum. Waarschijnlijk ga ik wel naar het huis van Geesje, ik ga er qua ruimte dan wel erg op achteruit, maar in mijn eentje heb ik ook niet zo veel ruimte nodig en het een klein huisje is wel gezelliger dan zo’n grote villa die ik nu heb. Maar ik heb nog ff de tijd om te beslissen.
Ik heb de afgelopen dagen al wat meegelopen op het ziekenhuis zodat ik alles een beetje weet als Geesje weg gaat. Wat me vooral opvalt is dat de zorg hier nog behoorlijk achter loopt. Het loopt hier ongeveer 20 jaar achter op nederland. En vanwegen geld gebrek of politieke achtergronden worden patienten vaak niet doorverwezen naar specialisten en dus ook fysiotherapeuten. Zorg is hier echt nog voor de wat beter bedeelden.
Suriname is in dat opzicht dus ook nog echt een ontwikkelingsland. Dat is erg wennen, de mensen zijn hier echt behoorlijk arm. De patienten die ik behandel zijn wel heel erg dankbaar en je kunt met hele simpele dingen ze al heel erg helpen. Alleen helaas komen patienten niet zo vaak als ze in Nederland zouden komen omdat daar vaak het geld niet voor is.
Verder heb ik ook nog wat andere leuke berichten voor jullie. Ik ben op donderdag naar de tennisbaan geweest hier en daar heb ik contact gelegd met de andere nederlandse stagiaires hier. Via de stichting Win zit hier een hele groep Nederlanders die allemaal stage lopen hier. Ik heb donderdag avond een tijdje met hun gekletst dat was erg gezellig. En tussen die groep zit ook een nederlandse student fysiotherapie, die haar afstudeerproject hier in Nickerie doet. Ik heb een hele tijd met haar gesproken dat was erg gezellig en ik vind het natuurlijk erg leuk dat er ook nog een fysio hier is.
Verder hadden ze het erover dat ze volgend weekend met de hele groep op excursie gaan en ze vroegen of ik ook mee wou. Dit wil ik natuurlijk wel. Dus volgende weekend ga ik naar mange marie ( als ik het goed zeg, we gaan daar 3 dagen heen en allemaal mooie natuur en watervallen bekijken.) Lijkt me erg mooi.
Om jullie verder nog een wat completer beeld te geven van Suriname heb ik hier een paar feitjes op een rijtje gezet. In Suriname bestaat de bevolking hoofdzakelijk uit 3 groepen; de creolen ( negers en mengelmoes van alles), Hindoestanen en de Javanen. Daarnaast zijn er nog de chinezen en er lopen hier ook nog wel redelijk wat Nederlanders rond. De taal is Nederlands, maar onderling hebben ze ook een eigen taaltje; Sranantongo. Het taaltje is een mengelmoes van Nederlands en Engels en wat eigen creativiteit. Ik heb inmiddels al een paar woorden geleerd:
Bakra = blanke
Ossi = huis
Strati= straat
Bigi = groot
Patta = schoen
Mang= man
Meer weet ik nu nog niet, maar dat leer ik hopelijk snel bij. Wat verder ook leuk is om te weten, maar erg irritant is voor mij, is dat ze hier links rijden. Elke keer als ik ergens heen wil fietsen, ga ik automatisch rechts fietsen en ga ik dwars tegen het verkeer in. Niet zo handig hihi. Gelukkig is het elke keer nog goed gegaan en heb ik nog geen ongelukken veroorzaakt. J
Nou dit was het voor deze keer, de volgende keer weer meer. Al met al is het nog best wel een lang verhaal geworden. Jaja het gaat goed met mij, ik hoop dat ik dit ook zo door kan zetten.
Ik hou jullie op de hoogte!!
Liefs Henrieke
p.s het lukt me nog niet echt om de foto's bij de tekst te plaatsen, maar ik ben er mee bezig om de foto's op internet te zetten.
Hier even een kort berichtje van mij. Ik ben dinsdag gearriveerd in Nieuw Nickerie. De aankomst was wel een beetje vreemd. Eerst had ik de sleutel van mijn huis opgehaald bij het ziekenhuis en vervolgens werd ik afgezet door de taxi bij mijn huis. En daar stond ik dan, helemaal alleen bij een leeg huis. Dit is wel raar thuiskomen. Ik ben eerst maar boodschappen gaan doen en vervolgens heb ik mijn koffer uitgepakt en het huis wat ingericht. Gelukkig had ik ’s avonds afgesproken om wat te gaan eten met Geesje, zij is de huidige fysiotherapeut. Ik ga haar werkzaamheden overnemen in het ziekenhuis. Na het eten hebben we wat nakletst op een terrasje. Dit was wel erg gezellig en ik vond het wel erg prettig om mijn eerste avond niet alleen te zijn.
Het huis waar ik nu in woon is echt super groot. Het is een vrijstaand huis met 3 ruime slaapkamers, een ruime woonkamer, keuken, aparte douche en toilet. Helaas ligt het huis ook wat verder van het centrum en schijnt de buurt niet heel erg super te zijn. Tegenover mij zit een chinees (zo noemen de Surinamers de supermarkten hier omdat ze allemaal gerund worden door chinezen) waar blijkbaar regelmatig jeugd rondhangt. Ik mag volgende week kiezen of ik in dit huis wil blijven of dat ik het huis van Geesje overneem, zij gaat volgende week terug naar Nederland. Het huis van Geesje is een stuk kleiner maar ligt op een terrein met allerlei verschillende appartementen en het ligt dichter bij het centrum. Waarschijnlijk ga ik wel naar het huis van Geesje, ik ga er qua ruimte dan wel erg op achteruit, maar in mijn eentje heb ik ook niet zo veel ruimte nodig en het een klein huisje is wel gezelliger dan zo’n grote villa die ik nu heb. Maar ik heb nog ff de tijd om te beslissen.
Ik heb de afgelopen dagen al wat meegelopen op het ziekenhuis zodat ik alles een beetje weet als Geesje weg gaat. Wat me vooral opvalt is dat de zorg hier nog behoorlijk achter loopt. Het loopt hier ongeveer 20 jaar achter op nederland. En vanwegen geld gebrek of politieke achtergronden worden patienten vaak niet doorverwezen naar specialisten en dus ook fysiotherapeuten. Zorg is hier echt nog voor de wat beter bedeelden.
Suriname is in dat opzicht dus ook nog echt een ontwikkelingsland. Dat is erg wennen, de mensen zijn hier echt behoorlijk arm. De patienten die ik behandel zijn wel heel erg dankbaar en je kunt met hele simpele dingen ze al heel erg helpen. Alleen helaas komen patienten niet zo vaak als ze in Nederland zouden komen omdat daar vaak het geld niet voor is.
Verder heb ik ook nog wat andere leuke berichten voor jullie. Ik ben op donderdag naar de tennisbaan geweest hier en daar heb ik contact gelegd met de andere nederlandse stagiaires hier. Via de stichting Win zit hier een hele groep Nederlanders die allemaal stage lopen hier. Ik heb donderdag avond een tijdje met hun gekletst dat was erg gezellig. En tussen die groep zit ook een nederlandse student fysiotherapie, die haar afstudeerproject hier in Nickerie doet. Ik heb een hele tijd met haar gesproken dat was erg gezellig en ik vind het natuurlijk erg leuk dat er ook nog een fysio hier is.
Verder hadden ze het erover dat ze volgend weekend met de hele groep op excursie gaan en ze vroegen of ik ook mee wou. Dit wil ik natuurlijk wel. Dus volgende weekend ga ik naar mange marie ( als ik het goed zeg, we gaan daar 3 dagen heen en allemaal mooie natuur en watervallen bekijken.) Lijkt me erg mooi.
Om jullie verder nog een wat completer beeld te geven van Suriname heb ik hier een paar feitjes op een rijtje gezet. In Suriname bestaat de bevolking hoofdzakelijk uit 3 groepen; de creolen ( negers en mengelmoes van alles), Hindoestanen en de Javanen. Daarnaast zijn er nog de chinezen en er lopen hier ook nog wel redelijk wat Nederlanders rond. De taal is Nederlands, maar onderling hebben ze ook een eigen taaltje; Sranantongo. Het taaltje is een mengelmoes van Nederlands en Engels en wat eigen creativiteit. Ik heb inmiddels al een paar woorden geleerd:
Bakra = blanke
Ossi = huis
Strati= straat
Bigi = groot
Patta = schoen
Mang= man
Meer weet ik nu nog niet, maar dat leer ik hopelijk snel bij. Wat verder ook leuk is om te weten, maar erg irritant is voor mij, is dat ze hier links rijden. Elke keer als ik ergens heen wil fietsen, ga ik automatisch rechts fietsen en ga ik dwars tegen het verkeer in. Niet zo handig hihi. Gelukkig is het elke keer nog goed gegaan en heb ik nog geen ongelukken veroorzaakt. J
Nou dit was het voor deze keer, de volgende keer weer meer. Al met al is het nog best wel een lang verhaal geworden. Jaja het gaat goed met mij, ik hoop dat ik dit ook zo door kan zetten.
Ik hou jullie op de hoogte!!
Liefs Henrieke
p.s het lukt me nog niet echt om de foto's bij de tekst te plaatsen, maar ik ben er mee bezig om de foto's op internet te zetten.
maandag 6 oktober 2008
de eerste paar dagen in suriname
Hallo Allemaal,
Hier mijn eerste berichtje vanuit Suriname. Op Het laatste moment heb ik nog een visum weten te bemachtigen alleen helaas dus niet de machtiging tot kort verblijf. Dus dat betekend dat ik tot nu toe maar 3 maanden mag blijven met het huidige visum. Ik moet dus ff kijken of er verder hier nog wat te regelen valt over een ander visum.
Op dit moment ben ik nog in Paramaribo, ik heb besloten om de eerste paar dagen hier te blijven voordat ik naar Nickerie ga. Er dus namelijk niet zo veel in Nickerie te beleven en het leek mij meteen een mooi moment om hier Paramaribo te bekijken.
Meteen de eerste ochtend dat ik hier was kwam ik bij het ontbijt een stel tegen die allebei in Nickerie in het ziekenhuis werken/gewerkt hebben. Hij is een Nederlandse jongen die vorig jaar voor een tijdje zaalarts is geweest op het ziekenhuis en zij is een Surinaamse vrouw die werkt als verpleegster in het ziekenhuis. Na een tijdje kletsen vroegen ze mij of ik misschien met hun mee wou naar Overbridge. Ze zouden hier heen gaan om een oude internist van het ziekenhuis te gaan bezoeken en daar een nacht blijven. Ze zeiden dat Overbridge een hele mooie plek was waar je leuk kon zwemmen en dat we waarschijnlijk ook nog wel de jungle in zouden gaan. En dan kon ik ondertussen van alles te weten komen over het ziekenhuis in Nickerie. Dit leek mij wel een erg leuk idee en dus heb ik mijn spullen gepakt en ben mee gegaan naar Overbridge.
Eenmaal daar aangekomen hebben we eerst lekker gezwommen in de Suriname rivier en daarna heb ik mijn eerste Surinaamse maaltijd gegeten. ( Rijst met kip). ’s Avonds hebben we een vuurtje gemaakt en hebben we gezellig bijgepraat bij het vuur. Dit was erg gezellig. De muggen vonden dat geloof ik ook, want ik ben redelijke lek geprikt. Dat krijg je er dan weer gratis en voor niks bij. Hahaha ik blijf toch een Hollander :P
De volgende ochtend zijn we al vroeg opgestaan voor de jungletocht. We hebben besloten om per kano/kajak de regenwouden in te gaan. We hebben eerst een stuk over de Suriname rivier gevaren en daarna zijn we een smalle kreek in gegaan dwars tussen het regenwoud door. Echt heel erg prachtig. Ik heb er foto’s van gemaakt, maar helaas is het op de foto lang niet zo adembenemend als in het echt. Maar toch is het misschien wel leuk om te zien, maar bedenk je dan dat het in het echt nog 10x mooier was. J Na de supermooie en lange trip hebben we nog wat gegeten en afscheid genomen van Guno om vervolgens weer terug te gaan richting Paramaribo. ’s Avonds heb ik gezellig nog wat gedronken in het guesthouse om vervolgens op tijd naar bed te gaan. De dagen zijn hier erg vermoeiend.
Vandaag was het dan toch eindelijk zover dat ik Paramaribo kon gaan bekijken. Ik ben vanmorgen al vroeg op pad gegaan zodat ik de stad grotendeels gezien had voor het echt heel warm wordt. Het is hier namelijk wel erg warm. Als een echte bakra ( blanke/toerist) gewapend met fototoestel ben ik op pad gegaan. Heb bijna alle hotspots gezien. En nu ben ik dan hier op een terrasje dit verhaal aan het typen. Ik hoop dat jullie het allemaal een beetje interessant vinden. Ik heb de eerste paar dagen me hier in ieder geval nog geen moment verveeld. Ik ben door mijn stof heen, dus het wordt maar eens tijd om er een einde aan te gaan maken.
Ik hou jullie op de hoogte!!
Groetjes Henrieke
Hier mijn eerste berichtje vanuit Suriname. Op Het laatste moment heb ik nog een visum weten te bemachtigen alleen helaas dus niet de machtiging tot kort verblijf. Dus dat betekend dat ik tot nu toe maar 3 maanden mag blijven met het huidige visum. Ik moet dus ff kijken of er verder hier nog wat te regelen valt over een ander visum.
Op dit moment ben ik nog in Paramaribo, ik heb besloten om de eerste paar dagen hier te blijven voordat ik naar Nickerie ga. Er dus namelijk niet zo veel in Nickerie te beleven en het leek mij meteen een mooi moment om hier Paramaribo te bekijken.
Meteen de eerste ochtend dat ik hier was kwam ik bij het ontbijt een stel tegen die allebei in Nickerie in het ziekenhuis werken/gewerkt hebben. Hij is een Nederlandse jongen die vorig jaar voor een tijdje zaalarts is geweest op het ziekenhuis en zij is een Surinaamse vrouw die werkt als verpleegster in het ziekenhuis. Na een tijdje kletsen vroegen ze mij of ik misschien met hun mee wou naar Overbridge. Ze zouden hier heen gaan om een oude internist van het ziekenhuis te gaan bezoeken en daar een nacht blijven. Ze zeiden dat Overbridge een hele mooie plek was waar je leuk kon zwemmen en dat we waarschijnlijk ook nog wel de jungle in zouden gaan. En dan kon ik ondertussen van alles te weten komen over het ziekenhuis in Nickerie. Dit leek mij wel een erg leuk idee en dus heb ik mijn spullen gepakt en ben mee gegaan naar Overbridge.
Eenmaal daar aangekomen hebben we eerst lekker gezwommen in de Suriname rivier en daarna heb ik mijn eerste Surinaamse maaltijd gegeten. ( Rijst met kip). ’s Avonds hebben we een vuurtje gemaakt en hebben we gezellig bijgepraat bij het vuur. Dit was erg gezellig. De muggen vonden dat geloof ik ook, want ik ben redelijke lek geprikt. Dat krijg je er dan weer gratis en voor niks bij. Hahaha ik blijf toch een Hollander :P
De volgende ochtend zijn we al vroeg opgestaan voor de jungletocht. We hebben besloten om per kano/kajak de regenwouden in te gaan. We hebben eerst een stuk over de Suriname rivier gevaren en daarna zijn we een smalle kreek in gegaan dwars tussen het regenwoud door. Echt heel erg prachtig. Ik heb er foto’s van gemaakt, maar helaas is het op de foto lang niet zo adembenemend als in het echt. Maar toch is het misschien wel leuk om te zien, maar bedenk je dan dat het in het echt nog 10x mooier was. J Na de supermooie en lange trip hebben we nog wat gegeten en afscheid genomen van Guno om vervolgens weer terug te gaan richting Paramaribo. ’s Avonds heb ik gezellig nog wat gedronken in het guesthouse om vervolgens op tijd naar bed te gaan. De dagen zijn hier erg vermoeiend.
Vandaag was het dan toch eindelijk zover dat ik Paramaribo kon gaan bekijken. Ik ben vanmorgen al vroeg op pad gegaan zodat ik de stad grotendeels gezien had voor het echt heel warm wordt. Het is hier namelijk wel erg warm. Als een echte bakra ( blanke/toerist) gewapend met fototoestel ben ik op pad gegaan. Heb bijna alle hotspots gezien. En nu ben ik dan hier op een terrasje dit verhaal aan het typen. Ik hoop dat jullie het allemaal een beetje interessant vinden. Ik heb de eerste paar dagen me hier in ieder geval nog geen moment verveeld. Ik ben door mijn stof heen, dus het wordt maar eens tijd om er een einde aan te gaan maken.
Ik hou jullie op de hoogte!!
Groetjes Henrieke
vrijdag 26 september 2008
nog een week te gaan....
Hallo Allemaal,
Na lang twijfelen ben ik dan toch maar begonnen aan een weblog. Via deze weblog wil ik jullie op de hoogte houden van al mijn belevenissen in suriname. Ik ga hier voor een half jaar werken als fysiotherapeut in het streekziekenhuis in Nieuw Nickerie.
Maar voor het zo ver is moet er nog een hoop geregeld worden deze week. Ik hoop dat alles nog op tijd gaat lukken met mijn visum en dergelijke en als het dan goed is reis ik op 3 oktober 2008 af naar Suriname. Ik heb in ieder geval hij het surinaamse consulaat in nederland al een beetje geproeft van de surinaamse mentaliteit!! Ruim een uur wachten voor je aan de beurt bent ( er zijn 30 wachtenden voor je en er is maar 1 loket open ) en dan doodleuk weer naar huis gestuurd worden omdat je de goede papieren net bij je hebt, terwijl dat nergens duidelijk vermeld staat! :S
Inmiddels zijn alle papieren voor mijn machtiging tot kort verblijf en visum opgestuurd en is het maar wachten of alles nog op tijd in orde gemaakt kan worden voor volgende week vrijdag. Een hoop gestress dus!!
Voor mij als stresskip en iemand die altijd zeer gehaast is wordt het dus nog een leuke cultuurshock in suriname, haha.
Nou dit was het dan voor vandaag, hopelijk kan ik jullie snel meedelen dat alles rond is en dat ik met een gerust gevoel af kan reizen richting Nieuw Nickerie.
Na lang twijfelen ben ik dan toch maar begonnen aan een weblog. Via deze weblog wil ik jullie op de hoogte houden van al mijn belevenissen in suriname. Ik ga hier voor een half jaar werken als fysiotherapeut in het streekziekenhuis in Nieuw Nickerie.
Maar voor het zo ver is moet er nog een hoop geregeld worden deze week. Ik hoop dat alles nog op tijd gaat lukken met mijn visum en dergelijke en als het dan goed is reis ik op 3 oktober 2008 af naar Suriname. Ik heb in ieder geval hij het surinaamse consulaat in nederland al een beetje geproeft van de surinaamse mentaliteit!! Ruim een uur wachten voor je aan de beurt bent ( er zijn 30 wachtenden voor je en er is maar 1 loket open ) en dan doodleuk weer naar huis gestuurd worden omdat je de goede papieren net bij je hebt, terwijl dat nergens duidelijk vermeld staat! :S
Inmiddels zijn alle papieren voor mijn machtiging tot kort verblijf en visum opgestuurd en is het maar wachten of alles nog op tijd in orde gemaakt kan worden voor volgende week vrijdag. Een hoop gestress dus!!
Voor mij als stresskip en iemand die altijd zeer gehaast is wordt het dus nog een leuke cultuurshock in suriname, haha.
Nou dit was het dan voor vandaag, hopelijk kan ik jullie snel meedelen dat alles rond is en dat ik met een gerust gevoel af kan reizen richting Nieuw Nickerie.
Abonneren op:
Posts (Atom)
